လမ္းေလွ်ာက္ပြဲမွျပန္လာခ်ိန္မွာေတာ့ ခပ္ႏြေးႏြေးေနေရာင္ျခည္ကိုျမင္ေနရၿပီး ေက်ာင္းသား၊ေက်ာင္းသူအားလုံးက ကိုယ္စီအိမ္ျပန္သြားၾကေလၿပီ။။ဒီေန႕က ပုံမွန္ေန႕ေတြထက္ ႏွင္းပိုက်ေတာ့ ျမင္ရသမွ်ဟာေဝေဝဝါးဝါး။
"အႏြံ "
တည္ၿငိမ္တဲ့ရစ္ရဲ႕အသံကိုၾကားတာနဲ႕ အႏြံကေမာ့ၾကည့္တယ္။ေရဘူးကိုကမ္းေပးလိုက္ေတာ့ လမ္းေလွ်ာက္ေနရင္းရပ္ကာ ေရေသာက္တယ္။လည္ဇလုပ္ေလးက အထက္ေအာက္ေ႐ြ႕လ်ားသြားတာကိုေငးၾကည့္ရင္း သူကိုယ္တိုင္ပင္ ႏႈတ္ခမ္းသပ္လိုက္မိတယ္။အားကစားဝတ္စုံ အျဖဴစြတ္စြတ္ကို အားကစားဖိနပ္အျဖဴနဲ႕တြဲဝတ္ထားတဲ့အႏြံဟာ တကယ့္စံပယ္ျဖဴေလးလို။သက္ရွိစံပယ္ျဖဴေလးဟာ သက္ဆင္းႏြံဘဲျဖစ္မွာ။
ညီညီနဲ႕ေဆာင္းေဟသီက အေရွ႕ကိုႀကိဳေရာက္ေနၿပီး အေနာက္မွာက်န္ခဲ့တဲ့ ကြၽန္ေတာ္တို႔ႏွစ္ေယာက္ကိုလွမ္းေခၚတယ္။
"ဗိုက္ဆာတယ္ဟာ တစ္ခုခုစားရေအာင္ "
အစားအေသာက္နဲ႕ပက္သက္ရင္ သည္းမခံနိုင္တဲ့ေဆာင္းေဟသီက ေဆာ္ၾသလာေတာ့ ကြၽန္ေတာ္တို႔သုံးေယာက္ေခါင္းညိတ္ရျပန္တယ္။
"အႏြံ...ဗိုက္ဆာေနလားဟင္"
အႏြံကေခါင္းညိတ္ျပတယ္။တစ္ဆက္တည္းမွာဘဲ ညီညီက လက္ညွိုးထိုးကာ အန္ျပတယ္။ေဆာင္းေဟသီက တကယ္အန္တယ္ထင္ကာ ေက်ာကိုတဘုန္းဘုန္းအသံျမည္ေအာင္ရိုက္ေတာ့တယ္။
"ေတာ္...ေတာ္ပါေတာ့ဟ။နာလိုက္တာ ေဆာင္းေဟသီရယ္။နင္လက္ေဝွ႕ထိုးစားပါလား "
"ဟဲ့ အန္ေနတယ္ထင္လို႔ကူညီတာေလ။ေက်းဇူးလာကန္းေနတယ္ ေကာင္စုတ္"
"နင္မၾကားလိုက္ဘူးလား။ဒီေကာင္ အႏြံ႕ကိုစကားေျပာတဲ့အသံကိုေလ။ပ်ားရည္ေတာင္သူ႕ေလာက္မခ်ိဳဘူး။တကယ္ေအာ္ဂလီဆန္လာလို႔ "
ထိုအခါမွ ေဆာင္းေဟသီက သူလြဲပုံကိုသိၿပီးတဟားဟားရယ္ေတာ့တယ္။ေဆာင္းေဟသီက သိပ္ၿပီးမိန္းကေလးမဆန္တာေၾကာင့္လည္း သူတို႔နဲ႕ကီးကိုက္တာျဖစ္မယ္။အႏြံ႕ကို ရစ္လွည့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ၿပဳံး႐ုံသာၿပဳံးေနတယ္။နံနက္ေျခာက္နာရီေလာက္ဘဲရွိေသးတာေၾကာင့္ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ေလာက္သာဖြင့္ေသးတယ္။လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ထဲသို႔ ေလးေယာက္လုံးဝင္ထိုင္လိုက္ၿပီး မွာစရာရွိတာမွာလိုက္ၾကတယ္။မုန့္ေတြလာမခ်ေပးခင္မွာ ေဆာင္းေဟသီရဲ႕ ေရာက္တတ္ရာရာအေျပာမ်ားကိုနားေထာင္ရင္း ၿပဳံးမိၾကေသးတယ္။ေဆာင္းေဟသီက ကြၽန္ေတာ္တို႔အဖြဲ႕ရဲ႕ဟဒယ႐ႊင္ေဆးလို...။
YOU ARE READING
နွံ(Completed )
Romanceရစ်နှောင်ကြိုး×သက်ဆင်းနွံ "အနွံ့အရပ်ဘယ်နှစ်ပေရှိလဲ" "ငါး...ငါးပေလေး " "ဒါဆို ကိုယ့်ရင်ခွင်ထဲနေဖို့အလုံအလောက်နေရာရှိတာပေါ့ " "ကို...ကိုကို...တော်...တော်တော့ "
