ဒီေန႕ျမတ္ေမြးေန႕မို႔ မနက္ပိုင္းကေမနဲ႕အတူ ဘုရားႀကီးသို႔သြားခဲ့ၿပီး အျပန္တြင္မိဘမဲ့ကေလးအေယာက္ငါးရာအတြက္ ထမင္းတစ္နပ္စာလာေကြၽးျဖစ္တယ္။လတိုင္းလာလႉေနက်ျဖစ္တဲ့ ဒီေဂဟာေလးကို ျမတ္ခင္တြယ္တယ္။မႏူးညံ့ဘူးလို႔ထင္ရတဲ့ သူမရဲ႕အတြင္းစိတ္ေလးမွာေတာ့ ကေလးငယ္ေလးေတြအေပၚသိပ္ခ်စ္တတ္တယ္။တာဝန္ရွိဆရာမက ျမတ္ကိုလာေခၚတာေၾကာင့္လိုက္သြားလိုက္ၿပီး ကေလးငယ္ေတြကိုပုံေျပာျပေနသည့္ ေမ့အနားသြားလိုက္တယ္။
"မမျမတ္ ျပန္ေတာ့မလို႔လားဟင္ "
"အင္း မမျမတ္လည္းသိပ္အခ်ိန္မရလို႔ေလ။ျပန္ၾကတာေပါ့ "
ကေလးေတြကိုႏႈတ္ဆက္ေတာ့ အကုန္လုံးကမျပန္ေစခ်င္ၾကေပ။ေမ့ကိုေခ်ာ့ေမာ့ၿပီးျပန္ေခၚလာမွ ကားေပၚလိုက္လာတယ္။အိမ္ျပန္လမ္းတစ္ေလွ်ာက္ တိတ္ဆိတ္ေနသည့္ေမ့ဆီက ပထမဆုံးထြက္လာတဲ့စကားေၾကာင့္ ကားစတီယာရင္ကိုတင္းတင္းဆုပ္ထားလိုက္မိတယ္။
"မမျမတ္ ေစ့စပ္လိုက္ၿပီဆို။ဘယ္သူနဲ႕လဲ။ေမ့ကိုေရာ ဘာလို႔မေျပာတာလဲ"
ျမတ္က စိတ္သက္သာရာရေအာင္ ေအာက္ႏႈတ္ခမ္းကိုဖိကိုက္လိုက္ရင္း ေလသံခပ္ေအးေအးနဲ႕တည္ၿငိမ္စြာျပန္ေျဖတယ္။ဒီအခ်ိန္မွာျမတ္သာ ေဘးကိုေစာင္းငဲ့ၾကည့္လိုက္ရင္ ေမ့မ်က္ဝန္းမွိုင္းေတြနဲ႕က်ိန္းေသဆုံမွာပါဘဲ။
"မင္းစာေမးပြဲေျဖေနခ်ိန္မို႔ေလ။အႏွောင့္အယွက္ျဖစ္မွာဆိုးတာနဲ႕အန္တီတို႔ကိုဘဲ အသိေပးလိုက္တာ။သူ႕နာမည္က ေဇယ်ာဝင္းၫြန့္တဲ့။မင္းတို႔နဲ႕႐ြယ္တူပါဘဲ။တို႔ထက္ငါးႏွစ္ငယ္ေပမယ့္ လုပ္ငန္းတစ္ခုကိုဦးေဆာင္နိုင္တဲ့အရည္အခ်င္းရွိတယ္။အိမ္ေထာင္ဖက္အျဖစ္ သင့္ေတာ္မယ္ထင္လို႔၊ေနာက္ၿပီး ေ႐ြးခ်ယ္သင့္တယ္ထင္လို႔ ေခါင္းညိတ္လိုက္တာ"
"အခ်စ္မပါဘဲ ဦးႏွောက္နဲ႕ဆုံးျဖတ္လိုက္တာေပါ့ေလ ဟုတ္လားမမျမတ္"
"ျဖစ္ခ်င္တာထက္ ျဖစ္သင့္တာကိုဦးစားေပးရတဲ့အေျခအေနမ်ိဳးေတြရွိတယ္။အရာရာမွာႏွလုံးသားအလိုကိုဘဲလိုက္လို႔မရဘူး ေမ"
ဒီစကားအားလုံးကိုျမတ္ဟာ ေမ့ကိုေငးရင္းေျပာေနခဲ့တာ။မိန္းမတစ္ေယာက္ကိုခ်စ္တယ္လို႔ဝန္ခံမယ့္အစား ေသဆိုရင္ေတာင္ေသျပမယ့္အထိ ျမတ္ကအတၱႀကီးတာ။သူ႕ႏွလုံးသားသူလက္မခံနိုင္ဘဲ ဒါဟာအမ်ိဳးဂုဏ္ထိခိုက္ေစမယ့္လုပ္ရပ္လို႔ေတြးၿပီး ကိုယ့္ႏွလုံးသားကိုယ္ေသမိန့္ခ်ခဲ့တာဘဲ။
YOU ARE READING
နွံ(Completed )
Romansရစ်နှောင်ကြိုး×သက်ဆင်းနွံ "အနွံ့အရပ်ဘယ်နှစ်ပေရှိလဲ" "ငါး...ငါးပေလေး " "ဒါဆို ကိုယ့်ရင်ခွင်ထဲနေဖို့အလုံအလောက်နေရာရှိတာပေါ့ " "ကို...ကိုကို...တော်...တော်တော့ "
