အခုရက္ပိုင္း ဘာမွမလုပ္ခ်င္ေလာက္ေအာင္ စိတ္ဓာတ္ေတြကေအာက္ဆုံးအထိထိုးက်ေနတယ္။ညီမင္းညိုဆိုတဲ့သူက မိဘေတြရဲ႕ေမတၱာေတြၾကားမွာ အသက္ရႉေခ်ာင္ခ်ိစြာနဲ႕ႀကီးပ်င္းလာခဲ့ရတဲ့သူ။အပူအပင္ဆိုတာ ဘာမွန္းမသိေအာင္ကိုထားတဲ့အထိ ေဖေဖနဲ႕ေမေမဟာ သိပ္ေတာ္ပါတယ္။သူတစ္ပါးအပိုင္ကို စိတ္နဲ႕ေတာင္မပစ္မွားရဘူးလို႔တဖြဖြဆုံးမတတ္တဲ့ေမေမ့စကားကို သူ႕နားထဲတဝဲလည္လည္။သူေမေမမ်က္ႏွာပ်က္ေအာင္လုပ္မိၿပီလားလို႔ေတြးလိုက္ခ်ိန္မွာဘဲ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ရွက္မိတယ္။
ေရွ႕ဆက္ၿပီး ဘာလုပ္ရမလဲဆိုတာကို သူစဥ္းစားလို႔မရသလို တစ္ဖက္အမ်ိဳးသားအေပၚလည္းအားနာေနရတယ္။
"အခ်စ္ကေလးေရ မ်က္ႏွာလည္းမေကာင္းပါလားကြယ္။ေနမေကာင္းဘူးလား ေမေမ့ကိုေျပာ"
"ေကာင္းပါတယ္ ေမေမ။ညကအိပ္ေရးပ်က္ထားလို႔"
ေမေမက ညီညီ့စကားကိုမယုံဟန္နဲ႕ေျခဖ်ားေထာက္ၿပီး နဖူးကိုကိုယ္ပူစမ္းတယ္။
"ကိုယ္လည္းမပူပါဘူး။ဒါေပမယ့္ တစ္ခုခုျဖစ္ေနတာမလား ေမေမ့ကိုေျပာ"
"သားအဆင္ေျပပါတယ္ စာပိေနလို႔ေနမယ္"
အခ်ိန္ကိုက္မွာဘဲျမည္လာတဲ့ဖုန္းအသံေၾကာင့္ ဖုန္းနံပါတ္ကိုၾကည့္ေတာ့ သူမ။ဆယ္ရက္နီးပါး သူ႕ဘက္ကဖုန္းစမေခၚျဖစ္သလို မမခ်ယ္ဘက္ကလည္းမေခၚလာခဲ့ဘူး။ဒါဟာ ပထမဦးဆုံးအႀကိမ္။မွင္ေသေသမ်က္လုံးေတြနဲ႕ ဖုန္းကိုစိုက္ၾကည့္ၿပီးမွ Acceptခလုတ္ကိုႏွိပ္လိုက္တယ္။
"ဟယ္လို"
"ဟုတ္ကဲ့ လာခဲ့ပါမယ္"
ညီညီဖုန္းကိုခ်လိဳက္ၿပီးခ်ိန္မွာဘဲ ေမေမ့ကိုဖက္နမ္းလိုက္တယ္။ေမေမကမ်က္လုံးေလးျပဴးသြားၿပီး တအံ့တၾသ။
"သားက ေမေမ့ကိုသိပ္ခ်စ္တယ္ေနာ္။သားေက်ာင္းသြားေတာ့မယ္ ေမေမ။အိမ္မွာ ဂ႐ုစိုက္ၿပီးေနခဲ့ေနာ္"
"အလိုေလ ထူးထူးဆန္းဆန္းေတာ့"
ညီညီက ေမေမ့ကိုရယ္လ်က္လက္ျပၿပီးထြက္လာေတာ့ အၿပဳံးေတြနဲ႕သာေမေမကက်န္ရစ္ခဲ့တယ္။ေမေမ့မ်က္ဝန္းေတြဟာ အခါမ်ားစြာကလိုဘဲ ညီညီ့အတြက္ဂုဏ္ယူေနဟန္။ဒီေန႕မွကို ထူးထူးျခားျခား ေမေမ့မ်က္ႏွာၾကည့္ၿပီး ရင္ထဲလွိုက္တက္လာတယ္။မမခ်ယ္ခ်ိန္းတဲ့ေနရာက လိုင္းကားစီးၿပီး အဲဒီကေနမွတစ္ဆင့္ လမ္းနည္းနည္းဆက္ေလွ်ာက္မွေရာက္လာတယ္။
YOU ARE READING
နွံ(Completed )
Romanceရစ်နှောင်ကြိုး×သက်ဆင်းနွံ "အနွံ့အရပ်ဘယ်နှစ်ပေရှိလဲ" "ငါး...ငါးပေလေး " "ဒါဆို ကိုယ့်ရင်ခွင်ထဲနေဖို့အလုံအလောက်နေရာရှိတာပေါ့ " "ကို...ကိုကို...တော်...တော်တော့ "
