İlklerimin Sahibi

71. Bölüm💙 (Final)

2 Yıl Sonra;

Huysuz kızımın tekmeleri ile gözlerimi açtım. Bu kız daha doğmadan huysuz olup gitmişti başıma.

"Günaydın güzelim."

"Bana pek günaymadı ama sevgilim."

"Noldu güzelim ağrın falan mı var?"

"Yok ama şu kızına bir şey söylesen iyi olur. Sabah sabah tekmeleri ile uyandırdı."

Cenk kahkaha atarak şişkin karnıma ellerini götürüp okşamaya başladı.

"Babacım sen anneyi neden kızdırıyorsun? Şimdiden sen böyleysen biz yandık o zaman."

Kapı tıklatma sesi geldi ve ardından Miray ve Umut göründü.

Küçük küçük yürüyerek yanımıza geldi ve yatağa oturdular.

"Babacım ne o sabah sabah rüyanızda bizi mi gördünüz?"

Miray başını babasının göğsüne koydu, Umut ise başını benim göğsüme koydu.

"Eveyt baba sizi çok özyedik dimi Umut."

"Hıhı özyedik."

Ama ben bunları yerdim. Nasıl da tatlılardı böyle.

"Hadi bakalım gidin mutfağa bende geliyorum şimdi annenize yardım edelim kahvaltı hazırlama da."

İkisi de hızla yataktan kalkıp odadan çıktılar. Hayran dolu gözler ile Miray ve Umut'a baktık.

Çok acı çekmiştik ama sonu güzel olmuştu.

Mutfağa gidip kahvaltıyı hazırladık ve yemeğimizi yemeye başladık.

Yemeklerimizi yedikten sonra abimler ve Ayçalar gelmişti.

Çocuklar kendi aralarında oyun oynarken biz ise sohbet ediyorduk.

Daha doğrusu Ayça ve Tuğba'nin sitemlerimi dinliyordum.

"Off kızım bu kız çok yaramaz ama hiç iki dakika yerinde durmuyor."

Tuğba'nın cümlesi ile kahkaha atmam bir olmuştu.

"Ee Tuğbacım senin kızından da bu beklenirdi değil mi?"

"Peki ya benim çocuklarım, onlara ne demeli. Ya ben hiç böyle değildim bunlar kime çekmiş böyle canavar gibiler."

Sitemleri gerçekten çok tatlıydı. Oturup saatlerce sitemlerini dinleyebilirdim.

"Ya kızım sende hiç mi problem yok. Maşallah makine gibisin ha! Baksana bir tane daha yolda geliyor."

Şuan gülmekten doğurabilirdim.

"Anne bunlar beni oyununa aymıyoy."

Umut yanıma gelip şikayet ederken kucağıma alıp bacağıma oturttum.

"Annecim, noldu bakalım benim oğluma."

"Ben onlaya diyoyum ki geyin benimle ayaba oynayın ama onlay geymiyolay."

"Ama annecim belki onlar da başka oyun oynamak istiyorlardı. Şimdi biraz sen onların oyununa katıl sonra onlar senin oyununa katılır."

"Oyuy anne."

Umut yanağıma öpücük bırakıp oyuna dönmüştü.

"Kızlar hadi kalkın da akşama bir şeyler hazırlayalım."

Kızlar ile mutfağa girip akşam için yemek hazırlamaya başladık.

Tencere almak için yukarıya doğru uzandığım an karnıma giren ağrı ile dizlerimin üzerine çöktüm.

Zar zor ayağa kalktığımda bacaklarından akan suya takıldı gözlerim.

Hayır doğum başlamış olamadı değil mi?

Tuğba ve Ayça'nın çığlıkları ile Cenk, abim ve Yağız mutfağa geldiğinde 3 ü şaşkın şaşkın bana bakıyorlardı.

"Ya ne bakıyorsunuz öyle bir şey yapsanıza. Ahh!"

"Tamam güzelim sakin ol şimdi hastaneye gidiyoruz."

"Ahh! Olmaz yolda doğururum."

"Ee ne olacak?"

"Burada doğuracağım."

"Saçmalama Yağmur kafayı mı yedin sen!"

"Abi kordonu sen kesersin değil mi?"

"Güzelim ben çocuk doktoruyum farkında mısın? Kadın Doğum doktoru değil."

"Ahh! Off az da olsa bilgin vardır."

"Yağız sen çocukları çıkar korksınlar."

"Yenge ben hepsiyle tek başıma nasıl ilgileneyim? Hepsi canavar gibi."

"Off sen polis değil misin ilgilenirsin sen ne canavarlar ile karşılaşmış insansın. Bizim canavarlar onların yanında halt yemiş. Ahhh! Tamam susun be doğruyorum ben."

Beni odaya çıkarıp beyaz bir çarşaf ile üzerimi örtüler.

Sancım gid gide artıyordu.

"Ahh! Yardım etsenize neden salak salak bakıyorsunuz?"

"Ya Yağmur ne yapalım?"

"Tuğba bana çemkirmeyi bırak da yardım et!"

"Ya ben nereden anlayayım psikoloji okudum ben ebelik değil! Ayça bir şey yap."

"Tuğba salak mısın sen ben nereden bilim bende ingilizce öğretmeniyim ben nereden bilim ebeliği."

"Ya canım acıyor burada artık bir şeyler yapar mısınız? Ahh!"

"Çocuğu yaparken bize mi sordun?"

"Tuğba yaktım kızım senin çıranı ahh!"

"Artık çocuk gibi didişmeyi bırakın da doğurtun artık."

"Enişte bey doğurtun demekle olmuyor öyle."

"Video falan yokmu izleyin yapın bir şeyler."

"Ahh! İnanamıyorum sana Cenk ne videosu ya sen kafayı mı yedin!"

"Tamam ben şimdi yapacağım."

Acı içinde kıvranırken sonunda Ayça cesaretini toplayabilmişti.

"Derin derin nefes al! 3-2-1 şimdi!"

Zorlu süreçten sonra kızımın sesini duydum. O acının üstüne ilaç gibi gelmişti.

Ve Korkmaz ailesine yeni bir üye daha eklenmişti.

Offf bu da final oldu yaaa🥺 bu kitabı yazarken üniversite sınavına hazırlanıyordum bu bana ayrı bir duygusallık katıyor🥺 neyse bir sonraki bölüm bonus bölüm olacak💙 yorumlarınızı ve oylamalarınızı bekliyorum💙

Keyifli Okumalar💙

Instagram Hesabım: @sude_den_oykuler