İlklerimin Sahibi

61. Bölüm💙

Yanağımda hissettiğim minik dudak ile gözlerimi açtım. Gözlerimi açmam ile Miray'ın o boncuk gözlerini görmem bir olmuştu.

Gülümseyerek bana bakıyordu. Daha fazla Miray'ın bu hâline dayanamayıp kucağıma aldım. Başımı boynuna gömdüm.

"Benim minik kızım annesinden oyun mu istiyormuş?"

Bir yandan da Miray'ı gıdıklıyordum. Miray'in kahkahası kulaklarımı doldurduğunda tekrardan nefes aldığımı hissetmiştim.

Biz Miray ile oynarken kapı açılmıştı. Cenk elinde tepsi ile bize doğru geliyordu.

"Prenseslerim uyanmış mı?"

"Uyandık sevgilim."

Cenk ilk önce Miray'ın saçından ardından da benim saçımdan öpüp sandalyeye oturmuştu.

"Size bir şeyler getirdim. Acıkmıssınızdır."

"Ba-ba ma-ma."

Miray'ın zar zor cümle çıkarmaya çalışması o kadar komikti ki gülmemek elde değildi.

"Evet babacım mama getirdim anne ile sana."

Miray'ı da alıp yemek yiyecekken burnundan akan kanı fark etmem bir olmuştu.

Gün geçtikçe daha da sık kanamaya başlamıştı.

Cenk hiçbir şey olmamış gibi peçete alıp Miray'ın burnunu sildi. Miray biran da halsizleşince korkmadan edememiştim.

Miray'ın gözleri yavaş yavaş kapandığı an benimde çığlık atmam bir olmuştu.

"Miray!"

"Güzelim sakin ol! Bir şey olmayacak kızımıza."

Cenk hızlı adımlarla odadan çıktığında bende ne yapacağımı bilmiyordum.

"Kızım hadi annecim aç gözlerini. Korkutma bizi lütfen annecim."

Kısa süre sonra içeri doktor ile birlikte Cenk girdi.

"Yağmur Hanım sizi dışarı alabilir miyiz?"

Dışarı çıkıp öylece beklemekten başka elimden bir şey gelmiyordu. Odadan çıktığımızda duvara çökmüş öylece bekliyordum.

İlk defa kendimi bu kadar yorgun, bu kadar çaresiz hissediyordum. Elimden hiçbir şey gelmiyordu.

5-10 dakikanın ardından doktor odadan çıktığında ayağa kalkıp iyi bir cümle duymak için umut ettim.

"Tedabiye bir an önce başlamamız gerekiyor. Şimdi odayı hazırlayacaklar ne yapmanız gerektiğini hemşireler size söyleyeceklerdir."

Evet işte bir kez daha umut ettiğim ile kalmıştım. Hayat sanki bizim mutluluğumuza engel olmak için yemin etmişti.

☆☆☆

Yarım saatin sonunda odaya hemşire gelip bizi başka bir odaya götürdüler. Miray'ı yatağa yatırıp damar yolu açtılar ve ilacı enjekte ettiler.

O ilaç yavaş yavaş Miray'ımın güzel kızımın kanına karışıyordu. Kesinlikle bu süreç kolay geçmeyecekti. Ama şuan tek istediğim tedaviye olumlu sonuç vermesiydi.

İlaç bittiğinde yine eski odamıza geçtik. Kemoterapiden sonra Miray iyice halsizleşmişti.

Şuan odada Miray ve ben vardım. Miray'ın küçük bedeni öylece yatakta yatıyordu.

Telefonu alıp Cenk'i aradım ama açmadı.

Miray'ı kemotarapi odasından çıkardıktan sonra hastaneden hiçbir şey demeden çıkıp gitmişti.

Kapı tıklatılma sesi duymuştum.

"Gel!"

İçeri abim ve Yağız girmişti.

"Girebilir miyiz?"

Yağız'ın sorusuyla ona döndüm.

"Tabiki hoşgeldiniz."

Yüzüme zoraki bir gülümseme eklemiştim. Miray bu durumdayken ne yediğim yemeğin, ne içtiğim suyun, ne de aldığım nefesin hiçbir anlamı yoktu.

Abim yanıma doğru gelip bana sarıldı. Bende daha fazla direnç gösteremeden başımı göğsüne koydum.

"Güzelim yorgun görünüyorsun. İstersen sen git eve biraz duş al dinlen biz buradayız."

"Hayır abi ben iyiyim. Miray'ı yalnız bırakmak istemiyorum."

"Miray'ın sana ihtiyacı var biliyorsun değil mi?"

"Biliyorum abi."

"Onun için lütfen kendine dikkat et! Sen güçlü ol ki kızın da güçlü olsun!"

Kızım, benim kızım, bizim kızımız.

"Deniyorum abi. Çok deniyorum ama olmuyor. İçim yanıyor. Miray'ı bu hâlde görmek beni mahvediyor. Ben kendimi ilk defa bu kadar çaresiz hissediyorum abi. Ben şimdi ne yapacağım?"

"Haklısın güzelim. Hem de sonuna kadar haklısın ama biraz zamana ihtiyacımız var. Zamanla her şey düzelecek."

"Düzelecek dimi abi?"

"Düzelecek güzelim."

"Umarım."

Tek bir kelime söyleyebilmiştim. Umarım...

Umarım zamanla her şey düzelirdi. Umarım bizde artık mutlu olurduk. Umarım bizim de artık gözyaşlarımız mutluluktan akardı. Umarım...

Bir sonraki bölümde görüşmek üzere sizleri çook seviyorum💙 yine her zamanki gibi yıldızı parlatmayı, yorum yapmayı unutmayın💙

Keyifli Okumalar💙

Instagram Hesabım: @sude_den_oykuler