Sick Game (18+)| Zakończona

Rozdział pięćdziesiąty trzeci

Skyler

Wszystko dzieje się bardzo szybko, ale cholernie mi się to podoba. Kiedy wskakujemy do samochodu, Zodiac zaczyna się rozbierać, podając mi wcześniej przygotowane ubrania. Wyciągam z papierowej torby zwykłą czarną sukienkę i wręcz nie mogę się doczekać na zrzucenie pomarańczowego kombinezonu. Nox siedzi z przodu, tuż obok rosyjskiego kierowcy, który ukradkiem zerka na mnie w lusterku. Brałam zbiorowy prysznic, więc nawet nie drga mi powieka. Zresztą, niech sobie popatrzy, dopóki ma oczy. Na jego szczęście Michael jest skupiony na zmywaniu makijażu.

– Jaki jest plan? – pytam, wygładzając sukienkę. – Czy zatrzymanie się u ciebie jest na pewno dobrym pomysłem?

– W moim domu znajduje się kilka ukrytych pomieszczeń. Żaden z tych idiotów nie będzie w stanie ich znaleźć. Poza tym wątpię, by ktokolwiek łączył mnie z tym napadem.

– Jak to?

– Sądzę, że założyli już, że jesteś martwa.

– Możesz jaśniej? Trochę się gubię.

Michael kończy zmywać makijaż i prostuje się, po czym wolno odwraca głowę w moim kierunku.

– Vanya domyślił się, że tak duża obstawa ma swój cel. Nikt jednak nie powiązał cię z moim alter ego, więc pozostało już tylko jedno.

– Giovanni zlecił nam przejęcie tego człowieka, by później go zabić – myślę na głos. – Jego także chyba nikt specjalnie nie szukał, najprawdopodobniej dochodząc do wniosku, że jest już martwy.

– I dlatego też nie wiedzą, że żyje – dodaje Nox. – Nie był ważnym przestępcą. Kilka dni prowadzenia sprawy przy biurku i sprawa zamknięta. Szukają ludzi, którzy napadli na konwój, tylko dlatego, że zabito funkcjonariuszy.

– Ty jesteś kobietą – ciągnie Zodiac. – Większości z nich trudno było uwierzyć, że zrobiłaś to wszystko sama.

– Czuję się urażona. – Krzyżuję ręce na piersiach. – Próbowali mi wcisnąć moje i nie moje morderstwa, a jednocześnie nie wierzyli, że dałam radę sama?

– Próbowali cię złamać, byś wydała prawdziwego mordercę.

– Sukinsyny – niemal piszczę. – Prokurator zapłaci za brak poszanowania mojej osoby.

Widzę, jak Michael się uśmiecha i dopiero teraz dochodzi do mnie, że jestem tu z nim. Nieważne, że jedziemy ledwo dyszącym samochodem, który z tyłu ledwo nas mieści. I tak siadam na niego okrakiem i niemal pożeram jego usta.

– Najpierw ktoś inny musi za to zapłacić – odzywa się, gdy przerywam pocałunek.

– Kto?

– Ktoś, komu zawdzięczamy to wszystko. Już niedługo się przekonasz.

Kiwam głową i zacieram ręce w oczekiwaniu na ten moment. Na szczęście jesteśmy już blisko domu. To dobrze, bo wprost nie mogę się doczekać, aż wypatroszę sukinsyna, który skazał mnie na ten los.

Samochód w końcu się zatrzymuje, Vanya i kilku jego ludzi już czekają przed wejściem. Uśmiecham się do Rosjanina, po czym zamieram na widok Chuck'a. Nim dochodzę do siebie, ktoś się na mnie rzuca z tak głośnym piskiem, że czuję, jakby popękało m kilka bębenków.

– Boże! Udało się! Nie wierzę!

Zapłakana Olivia przywiera do mnie z taką siłą, że z trudem łapię oddech.

– Wejdźmy do środka, tak na wszelki wypadek – Michael ciągnie mnie w stronę wejścia, przy okazji ratując od morderczego uścisku.

A więc Oliwia już wie. Wie także jej chłopak i...

– Nico? – szepczę oszołomiona na widok chłopaka stojącego w salonie.

– Cześć, Sky. Miło cię widzieć. Cieszę się, że wszystko się udało.

– A ja chcę w końcu zakończyć sprawę – odzywa się Vanya. – Skyler, kochanie, proszę, dostarcz mi trochę rozrywki.

W pierwszym odruchu marszczę czoło, nie mając pojęcia, o czym mówi mężczyzna, lecz szybko przypominam sobie słowa Zodiac'a.

– Gdzie on jest? – pytam z determinacją.

– W moich skromnych lochach. Zanim jednak tam pójdziemy... – Przechodzi na drugi koniec salonu, gdzie znajduje się niewielki stolik, a na nim nóż, który podarował mi Rosjanin. Sięga po niego, po czym mi go wręcza. – Na szczęście zostawiłaś go u mnie.

Ach, tak. Wszystko zgarnęła policja. Mam ochotę wysadzić w powietrze cały komisariat i wcale nie wykluczam tej opcji.

– Prowadź. – Zaciskam w dłoni sztylet. – Chcę poznać skurwiela, który mi to zrobił.

Idziemy całą grupą. Nawet mi się to podoba, ale obecność Olivii nieco mnie dręczy. Nie wiem ile już wie i nie jestem pewna, czy dobrze to zniesie. Przechodząc przez korytarz odwracam głowę by na nią spojrzeć i przekonuję się, że niczego nie muszę się bać.

Droga do wspomnianych lochów zdaje się ciągnąć w nieskończoność, ale w końcu docieramy na miejsce. Nox otwiera masywne drzwi, po czym odsuwa się, wpuszczając mnie przodem.

– Kochanie, poznaj mojego dawnego przyjaciela. Hugo Meester – Michael wypowiada jego imię w sposób, który nawet mnie przeraża. – Człowiek, który chciał osiągnąć więcej, niż na to zasłużył.

– Policjant, gnida i pieprzony tchórz – dodaje Nox.

– Dlaczego mnie wydałeś? – pytam skulonego w kącie mężczyznę. – I skąd właściwie wiedziałeś kim jestem?

Ten jednak jest zbyt przerażony, by odpowiedzieć. Spędził tu już chyba kilka dni. Siniaki na jego twarzy nie wyglądają na świeże.

– To moja wina – odzywa się Zodiac. – Właśnie on załatwił wszystkie dowody twoich zbrodni, które niegdyś ci pokazałem. Nie spodziewałem się jednak, że kiedykolwiek posunie się do tego, by wykorzystać nas w drodze do upragnionego awansu.

– Ach – szepczę. – A więc ambicje.

– Zapłaci za nie. Właśnie teraz.

– Jak długo już tu jest?

– Kilka dni.

Wzdycham, widząc przerażoną twarz mężczyzny.

– Do tej pory spełniał wszystkie twoje rozkazy?

– Do czego dążysz? – Michael wygląda na zdezorientowanego.

– Odpowiedz.

– Tak.

– A więc zasłużył na szybką śmierć.

– Co?!

Nie odpowiadam. Szybkim krokiem podchodzę do mężczyzny i wbijam mu sztylet w pierś. Mogę przysiąc, że zauważam wdzięczność w oczach, które szybko gasną. Prostuję się i odwracam w stronę ludzi, z których większość wygląda na zupełnie zaskoczonych.

– Skoro był tu kilka dni, wystarczająco się wycierpiał. Poza tym... – Nawiązuję kontakt wzrokowy z Zodiac'em. – Tobie był wierny. A ja? W gruncie rzeczy odpokutował.

– Nigdy nie przestaniesz mnie zaskakiwać.

– A to dopiero początek. – Podchodzę bliżej i staję naprzeciw Marcow'a. – Słyszałam, że Rosja jest piękna.

– Najpiękniejsza – Rosjanin odpiera z uśmiechem. – I bezpieczna – dodaje znaczącym tonem.

– Cudownie.