Αγγελικά πλασμένοι: Η οργή των αγγέλων

Σκοπεύω να φύγω

Ο Οδυσσέας πετάει το βάζο στο πάτωμα, κάνοντας το χίλια κομμάτια.
«Πως μπορεί να μας αγνοεί έτσι; Ποιος νομίζει πως είναι;» Η οργή τον έχει δηλητηριάσει.

Η Δήμητρα παρακολουθεί το παιδί της να οδηγείται στην τρέλα, νιώθοντας αδύναμη να κάνει κάτι για να τον βοηθήσει.

«Ηρέμησε, Οδυσσέα.» Η συμβουλή της πάει στράφη.

«Και πως να ηρεμήσω; Μου λες πως;» Ξεσπά φωναχτά, ανεμίζοντας συγχρόνως τα χέρια του.
«Την φέρνει μέσα στο σπίτι μας. Φέρνει τον εχθρό μέσα στα πόδια μας! Αυτό είναι απαράδεκτο, μάνα.» Υπήρχε πάθος μέσα στα μάτια του. Πάθος για να κάνει κάτι κακό. Η Δήμητρα το βλέπει καθαρά, κι ας το αγνοεί.

Ο Οδυσσέας τρίβει το πρόσωπο του, με τους ώμους του να πέφτουν. Μοιάζει να έχει χάσει το μυαλό του. Όλα ήρθαν απότομα επάνω του. Πρώτα η αποκάλυψη για το παιδί, μετά ο χαμός του, και αργότερα.... η δολοφονία του πατέρα του.

Θυμάται επί λέξη τα λόγια του Λιάνη, στο νοσοκομείο. Την τελευταία φορά που πήγε να τον βρει, του αποκάλυψε ποιος κρύβεται πίσω απ' αυτές τις κομπίνες.

«Ο Γιώργος Δρακόπουλος, Οδυσσέα. Αυτός είναι ο εχθρός μας. Αυτός και η ανιψιά του. Πρόσεχε!»

Κρύβει τα μάτια με την παλάμη του.
«Έπρεπε, τουλάχιστον, να σεβαστεί την μνήμη του πατέρα μου. Και του Κώστα.» Αναφέρεται στον θείο του. Έπειτα, γυρίζει να ξανά κοιτάξει την μάνα του.
«Στο κάτω κάτω, σε αυτό το σπίτι μεγάλωσε. Μαζί τους! Όχι με την Δρακοπούλου!» Ο θυμός τρεμοπαίζει μέσα του, όπως η φλόγα του κεριού.

«Βρίσκεται κι εκείνος σε σύγχυση, Οδυσσέα. Μη τον προκαλείς, σε παρακαλώ.» Η Δήμητρα προσπαθεί να φέρει μια ισορροπία στα πράγματα. Δεν γνώριζε και πως να αντιδράσει με τα παιδιά της.

«Παίρνεις και το μέρος του τώρα;» Καγχάζει ειρωνικά.
«Προφανώς και το κάνεις. Πάντα του έδειχνες ιδιαίτερη αδυναμία.» Το λέει, σαν να το συνειδητοποίησε μόλις τώρα.

«Δεν είναι έτσι. Δεν σε ξεχώρισα ποτέ, και από κανέναν.» Η Δήμητρα κάνει την κίνηση να πιάσει το χέρι του.

Εκείνος, όμως, το αποτρέπει. Κάνει απότομα ένα βήμα πίσω.
«Για αυτό και με άφησες να φύγω στο Παρίσι, ε; Επειδή με υπολόγιζες πολύ. Όχι πως ήθελες να με ξεφορτωθείς!» Μουγκρίζει, με την φωνή του να ανεβαίνει σταδιακά.

«Οδυσσέα--»

«Άσε με ρε! Σε βαρέθηκα πια.» Δεν θέλει τίποτα απ' αυτήν τη γυναίκα, πια.