Αγγελικά πλασμένοι: Η οργή των αγγέλων

Και πάλι κόντρα

Τα δύο αδέρφια βρίσκονται στον διάδρομο του νοσοκομείου. Ο Οδυσσέας πηγαινοέρχεται, σαν μανιασμένο θηρίο, ενώ ο Αντρέας στέκεται κοντά στο παράθυρο, παρακολουθώντας σιωπηλά την ταλαιπωρία του αδερφού του.

Είναι τσιτωμένος. Η ατμόσφαιρα μεταξύ τους είναι τεταμένη.
«Ηρέμησε. Όλα θα πάνε καλά.» Κάνει μια προσπάθεια να τον καθησυχάσει.

Ο Οδυσσέας κοκαλώνει. Το πρόσωπο του είναι κατακόκκινο. Όλο του το κορμί τρέμει από θυμό. Χτυπάει την γροθιά του στον τοίχο, και στρέφεται να τον πλησιάσει.

«Γιατί στο διάολο την έφερες μαζί σου; Πως σου ήρθε να κάνεις κάτι τέτοιο;» Έχει ώρα που θέλει να του το ρωτήσει. Ο Αντρέας τον κοιτάζει, με ένα έντονο σκυθρώπιασμα στο πρόσωπο του.
«Τόσο καιρό είχαμε την ησυχία μας. Εμφανίστηκες ξανά εσύ και τα έκανες όλα μπουρδέλο!»

«Και τι ήθελες να κάνω; Να σε αφήσω να πουλήσεις το μερίδιο μου στον Λιάνη;» Ξεσπά και ο Αντρέας, φανερά ενοχλημένος από την αντίδραση του αδερφού του.

«Αφού δεν το θέλεις!»

«Ε τώρα άλλαξα γνώμη!» Ανεβάζουν και οι δύο την φωνή τους, τόσο ώστε να γίνονται αντιληπτοί.

Ο Οδυσσέας περνάει γρήγορα την γλώσσα από τα χείλη του.
«Και γιατί ανακάτεψες την Κατερίνα;» Τον ρωτάει, λιγάκι πιο ψύχραιμα.

«Γιατί είναι η μόνη που πιστεύω ότι μπορεί να σε συνεφέρει.»

«Να με συνεφέρει από τι μωρέ; Τι έχετε πάθει επιτέλους εσύ και η Δήμητρα;» Ρωτάει, γεμάτος από αγανάκτηση. Απορεί με την οικογένειά του. Απορεί που θέλουν να του πηγαίνουν συνεχώς κόντρα, σε όλα όσα κάνει.

Η Μυρτώ φτάνει στον διάδρομο, βαδίζοντας γρήγορα κοντά στα δύο αδέρφια.
«Ηρεμήστε. Ακούγεστε.» Τους ενημερώνει.

Ο Οδυσσέας την κοιτάζει, με μάτια κενά, στην αρχή. Γελάει με την τύχη που επέλεξε ο αδερφός του. Επέλεξε να αγαπήσει και να περιθάλψει την ανιψιά του εχθρού. Τώρα έχει το θράσος να την φέρνει και κοντά τους, σαν να μη συνέβη ποτέ τίποτα.

«Και μετά προσπαθείς εσύ να λογικέψεις εμένα;» Πετάει σαρκαστικά, απευθυνόμενος στον Αντρέα.
«Να δούμε εσένα ποιος θα σε συνεφέρει.»

«Μάζεψε το στόμα σου.» Τον προειδοποιεί ο Αντρέας, μέσα από τα σφιγμένα του δόντια.

«Αντρέα, αρκετά. Σε παρακαλώ.» Η Μυρτώ προσπαθεί να τους σταματήσει, όσο πιο ανώδυνα γίνεται.