Αγγελικά πλασμένοι: Η οργή των αγγέλων

Οργή

«Τι κάνεις ρε παλιό μαλάκα;» Ο Οδυσσέας ορμάει μέσα στο δωμάτιο, αρπάζοντας τον Αντρέα απ' το σακάκι του, ώστε να τον σηκώσει όρθιο.

«Οδυσσέα, μη!» Η Κατερίνα αντιδρά, προσπαθώντας να τους χωρίσει.

Η Ασπασία εισβάλλει και εκείνη μέσα στο δωμάτιο. Δεν πρόλαβε να τον σταματήσει. Φάνηκε από τον τρόπο  που του μιλούσε στην πόρτα, πως κάτι δεν πήγαινε καλά. Ο Οδυσσέας φοβήθηκε μήπως συνέβη κάτι με την Κατερίνα. Περισσότερο τον παρότρυνε η ανησυχία του να μπει έτσι μέσα στο δωμάτιο.

«Γιατί την ακουμπάς; Τι θέλεις εδώ πέρα, γαμώτο;» Φωνάζει μπροστά στο πρόσωπο του ετεροθαλή αδερφού του.

«Οδυσσέα, άσ' τον!» Η Κατερίνα φωνάζει, αλλά κανένας από τους δύο, δεν της δίνει σημασία.

«Ήρθα να την δω.» Ο Αντρέας είναι εκνευριστικά ψύχραιμος.

«Για ποιον λόγο;» Φωνάζει ξανά ο Οδυσσέας, χωρίς να χαλαρώνει την λαβή του.

«Επειδή νοιάζομαι για εκείνην.» Απαντάει λιτά.

Ο Οδυσσέας βγάζει ένα ειρωνικό γελάκι, που παραπέμπει σε οργή.
«Νοιάζεσαι, ε; Νοιάζεσαι, η βρήκες ευκαιρία να την στρέψεις εναντίον μου;» Τα μάτια του έχουν γουρλώσει. Ο τρόπος που τον κοιτάει, δηλώνει μόνο έχθρα.
«Θέλεις να με καταστρέψεις, έτσι δεν είναι; Αυτό δεν θέλεις;»

«Τι ασυναρτησίες λες;» Ο Αντρέας τον παρατηρεί με διερευνητικό βλέμμα. Αρνείται να πιστέψει πως άκουσε κάτι τέτοιο να βγαίνει από το δικό του στόμα.

«Σταμάτα, Οδυσσέα!» Η Κατερίνα ανεβάζει κι άλλο τον τόνο της, καταφέρνοντας, επιτέλους, να τραβήξει την προσοχή τους.
«Ο Αντρέας ήρθε για καλό.»

«Για καλό;» Επαναλαμβάνει γρήγορα. Το χείλος του παρουσιάζει κάτι σαν τικ, καθώς, αφήνει τα χέρια του να πέσουν απ' το σακάκι του Αντρέα.
«Τι καλό σου έκανε, δηλαδή;» Στρέφεται ολοκληρωτικά σε εκείνην.
«Μήπως σου έταξε ότι θα τα διορθώσει όλα; Πως θα είμαστε και πάλι καλά; Χαρούμενοι; Ε;»

«Όχι. Αλλά τουλάχιστον, προσπαθεί να με κάνει να νιώσω καλύτερα. Σε αντίθεση με σένα, που μόνο προβλήματα φέρνεις!» Οι κατηγορίες της είναι το αλάτι στις δικές του πληγές.

Την κοιτάζει με γουρλωμένα μάτια, γεμάτα από οργή.
«Προβλήματα;» Προφέρει χαμηλόφωνα, κάνοντας ένα απειλητικό βήμα κοντά της.
«Εγώ σου φέρνω προβλήματα;»

«Ναι, Οδυσσέα. Εσύ! Συνέχεια εσύ!» Ο δείκτης της ακουμπάει επιθετικά στο στήθος του.
«Εξαιτίας σου έχασα το παιδί. Εάν δεν ερχόσουν μπροστά στον πατέρα μου να κάνεις τσαμπουκάδες, τίποτα απ' όλα αυτά δεν θα συνέβαινε.» Κι όσο κι αν ήθελε να το κρύψει, ο Οδυσσέας αισθανόταν πράγματι ενοχές.