Αγγελικά πλασμένοι: Η οργή των αγγέλων

Είχα μια σκέψη

Τα μάτια της Μυρτώς είναι δεμένα με ένα κόκκινο μαντήλι. Ο Αντρέας την κρατάει πολύ κοντά του, όσο την οδηγεί στον προορισμό τους.

«Αντρέα, που με πας;» Αναρωτιέται, έχοντας την περιέργεια ενός μικρού παιδιού.

«Μόλις φτάσαμε.» Της ανακοινώνει, αντιγράφοντας την διάθεση της.

Το μαντήλι εγκαταλείπει με απαλές κινήσεις το κεφάλι της. Τα βλέφαρα της ανοίγουν, αντικρίζοντας το κατάστρωμα ενός μικρού σκάφους. Ένας αυτοσχέδιος δρόμος από αναμμένα κεράκια, απλώνεται μπροστά της, καταλήγοντας σε ένα τραπεζάκι με δύο καρέκλες.

«Τι οργάνωσες πάλι;» Η Μυρτώ δεν πιστεύει στα μάτια της.

Ο Αντρέας τοποθετεί τα δάχτυλα του στο πηγούνι της, στρέφοντας απαλά το κεφάλι της στην ίδια ευθεία με το δικό του. Οι ματιές τους συναντώνται.

«Τα πάντα για σένα.» Δηλώνει. Έπειτα, αφήνει ένα τρυφερό φιλί στα χείλη της. Το πλατύ της χαμόγελο, είναι η ανταμοιβή του.
«Έλα.» Την παροτρύνει, πιάνοντας το χέρι της.

Το ζευγάρι βολεύεται, με τον Αντρέα να της τραβάει ευγενικά την καρέκλα, ώστε να καθίσει. Τα μάτια της λάμπουν απόψε, περισσότερο από κάθε άλλη φορά.

Δεν το είχαν καταλάβει πριν - διότι υπερίσχυαν τα προβλήματα από την διασκέδαση - αλλά δεν είχαν ζήσει κάτι παρόμοιο. Δεν είχαν τον χρόνο να βγούνε έξω, ούτε για ένα απλό γεύμα. Έχασαν πολλά μέσα από αυτήν την έχθρα. Αλλά τώρα βρίσκονται εδώ, διατεθειμένοι να τα βρουν όλα ξανά από την αρχή.

«Σου αρέσει;» Την ρωτάει, παίρνοντας τα χέρια της μέσα στις παλάμες του.

Η Μυρτώ σκάει ένα γελάκι.
«Με ρωτάς; Είναι δυνατόν;» Δεν το βλέπεις στο πρόσωπο μου; Θέλει να του το ρωτήσει.

«Χρειάζομαι την επιβεβαίωση σας, δεσποινίς Δρακοπούλου.» Αποκρίνεται, αντιγράφοντας το χαμόγελο της.

«Είμαι ευτυχισμένη, Αντρέα.» Είναι το λιγότερο που μπορεί να την εκφράσει τώρα.

Ο Αντρέας δεν μπορεί να σταματήσει το χαμόγελο του, από το να πλατύνει.
«Αυτό θέλω μόνο να ακούω από σένα.» Της λέει, αφήνοντας ένα τρυφερό φιλί στα χέρια της.
«Είχα μια σκέψη.» Ανακοινώνει.

«Τι, αγάπη μου;» Η Μυρτώ εστιάζει ολοκληρωτικά την προσοχή της επάνω του.

Τον βλέπει να ψαχουλεύει την εσωτερική τσέπη από το σακάκι του.
«Αρχικά... θέλω να σου δώσω κάτι.» Της λέει, εμφανίζοντας ένα λευκό μικρό κουτάκι. Η Μυρτώ γέρνει το κεφάλι της στο πλάι, γεμάτη από ευθυμία.
«Το πήρα για μένα, αλλά... μου βγήκε λίγο μικρό. Και σκέφτηκα πως ίσως κάνει σε σένα.»