Αγγελικά πλασμένοι: Η οργή των αγγέλων

Το ψέμα

Η Μυρτώ κλείνει για εκατοστή φορά την συσκευή της. Κάθε φορά που αντικρίζει το όνομα του, γεμίζει από δάκρυα. Θέλει να του απαντήσει, αλλά φοβάται. Φοβάται μήπως λυγίσει. Μήπως αφήσει τον εαυτό της και παρασυρθεί.

Η Ανθή πλησίαζε. Η καρδιά της κοπέλας κοντεύει να σκάσει από το άγχος. Με τι να πρώτο ασχοληθεί; Με τι να συγκεντρωθεί; Και με ποιους;

Το κουδούνι χτυπάει. Ο φόβος την ξανά πιάνει. Δεν αμφιβάλλει, είναι ο Αντρέας. Ήρθε να την βρει εδώ, αφού δεν απαντάει στα τηλέφωνα.

Παίρνει βαθιές ανάσες, σκουπίζοντας όσα δάκρυα πρόλαβαν και έπεσαν στα μάγουλα της. Πιάνει το χερούλι της πόρτας. Ξέρει ήδη πως θα το μετανιώσει. Το μυαλό της όμως είναι θολό. Εάν υπάρχει κάποια λύση, ας έρθει τώρα. Τώρα που την έχει ανάγκη.

Η πόρτα ανοίγει απότομα.
«Μωρό μου;» Ο Αντρέας κάνει να την φιλήσει. Η Μυρτώ στρέφει απότομα το κεφάλι της στο πλάι.

«Γειά σου, Αντρέα.» Τον χαιρετάει ψυχρά.

Αυτό είναι το πρώτο "χαστούκι" για τον Αντρέα.
«Αγάπη μου, που έχεις εξαφανιστεί όλη την μέρα;» Αναρωτιέται, μπαίνοντας μέσα στο σπίτι. Η Μυρτώ κλείνει την πόρτα, νιώθοντας την καρδιά της να βουλιάζει μέσα στο στομάχι της.
«Ξέχασες ότι σήμερα είναι η μέρα του γάμους μας; Η μήπως το μετάνιωσες;» Γελάει. Διασκεδάζει, όπως έκαναν μαζί, μέχρι χθες.

Η κοπέλα δεν αντιδρά στο αστείο. Διπλώνει τα χέρια στο στήθος, στυλώνοντας ταυτόχρονα το βλέμμα της στο πάτωμα. Ο Αντρέας εντοπίζει γρήγορα τον προβληματισμό της.

«Τι έχεις, Μυρτώ μου; Γιατί είσαι έτσι;» Μπορεί να δει πως κάτι δεν πάει καλά μαζί της.

«Αυτά που θα σου πω.... δεν θα σου αρέσουν.» Η φωνή της βγαίνει σταθερή, παραδόξως.

Ο Αντρέας επιμένει να διασκεδάζει, χαμογελώντας της.
«Με τρομάζεις τώρα. Τι έχει συμβεί;» Αφήνει το σακάκι του στον καναπέ.

Ήθελε να μοιραστεί πρώτα μαζί της τα νέα για το γραφείο, αλλά καταλαβαίνει πως το δικό της νέο, είναι πιο σημαντικό από το δικό του.

«Η αλήθεια είναι πως....» Κομπιάζει. Δεν ξέρει πως να το φέρει. Ξέχασε να λέει ψέματα. Ο Αντρέας κατάφερε να της κλέψει αυτό το ταλέντο. Παίρνει βαθιά ανάσα.
«Η αλήθεια είναι πως σε νίκησα, Αντρέα.» Του το ανακοινώνει, παίρνοντας μια εκνευριστικά ψύχραιμη έκφραση. Εκείνος κατσουφιάζει.
«Το παιχνίδι έλαβε τέλος.» Το κάνει να ακούγεται σαν δήλωση.