Αγγελικά πλασμένοι: Η οργή των αγγέλων

Νέο πρόσωπο στην εξίσωση

Το επόμενο πρωινό, ο Αντρέας βρίσκεται στο γραφείο του, μιλώντας με δεκάδες άτομα. Ταυτόχρονα μαζεύει τα πράγματά του, νιώθοντας τις αναμνήσεις να τον πλημμυρίζουν.

Από το μηδέν έχτισε αυτό το γραφείο. Γύρισε από τις σπουδές του, και ο Κωνσταντίνος τον βοήθησε να το στήσει. Ο άνθρωπος που παρίστανε τόσα χρόνια τον πατέρα του, πράγματι, του συμπεριφέρθηκε καλύτερα και από πατέρας. Του χρωστάει ευγνωμοσύνη, όπως του είπε κάποτε ο Οδυσσέας.

Αφήνει μια μισογεμάτη κούτα στην έδρα του. Στέκεται μαρμαρωμένος στην θέση του, ατενίζοντας κάθε γωνιά αυτού του δωματίου. Κοιτάει προς την πόρτα. Φαντάζεται πως η Μυρτώ στέκεται εκεί, και τον παρακολουθεί, με εκείνα τα σκούρα μπλε της μάτια. Του χαμογελάει παιχνιδιάρικα. Γέρνει το κεφάλι της στο πλάι, σαν κοριτσάκι.

Ασυναίσθητα, χαμογελάει κι εκείνος, σαν ανόητος. Είχε δίκιο η Μυρτώ. Αυτό το μέρος είναι γεμάτο αναμνήσεις. Μετανιώνει που θα πρέπει να το αφήσει. Αλλά όπως είπε και ο ίδιος, είναι απλά ντουβάρια.

Μαζεύει κι άλλα πράγματα στο κουτί, μέχρι που ακούει το κουδούνι του γραφείου. Εκπλήσσεται, μιας και δεν περίμενε κανέναν. Και με την Μυρτώ κανόνισαν να συναντηθούν αργότερα. Τα σχέδια του γάμου δεν είχαν αναβληθεί.

Μήπως αποφάσισε να μου κάνει έκπληξη; Ρωτάει νοητά τον εαυτό του, καθώς πηγαίνει να ανοίξει την πόρτα.

Προς μεγάλη του έκπληξη, βλέπει μια νεαρή γυναίκα να στέκεται στο κατώφλι.
«Καλημέρα.» Του χαμογελάει σφιγμένα.

«Καλημέρα.» Ο Αντρέας δεν μπορεί να κρύψει την έκπληξη του.

«Είδα το πωλητήριο που έχετε κάτω. Μπορώ να περάσω;» Το πρόσωπο της εκφράζει κάτι εχθρικό. Ο τρόπος που μιλάει, δείχνει ότι πρόκειται για μια περίεργη γυναίκα.

Ο Αντρέας ανοιγοκλείνει κάνα δυο φορές τα βλέφαρα του.
«Ενδιαφέρεστε να αγοράσετε το γραφείο;» Αναρωτιέται.

«Μάλιστα.» Η απάντηση της έρχεται άμεσα.

Αργεί λίγο να λειτουργήσει. Πως είναι δυνατόν να μαθεύτηκε τόσο γρήγορα; Αρχίζει να έχει άλλες υποψίες. Μετά από τα τελευταία γεγονότα στην ζωή του, το λιγότερο που θα μπορούσε να είναι, είναι καχύποπτος.

«Ωραία, λοιπόν. Ελάτε.» Παραμερίζει, επιτρέποντας στην κοπέλα να περάσει μέσα.

Εκείνη προχωρά με αβέβαια βήματα, παρατηρώντας τον χώρο. Όχι πως την ενδιέφερε πραγματικά. Η πόρτα κλείνει ομαλά, και το βλέμμα του Αντρέα, εστιάζει στην πλάτη της.

«Να συστηθούμε πρώτα;» Προτείνει, βαδίζοντας προς το μέρος της. Εκείνη περιστρέφεται, αντικρίζοντας το τεντωμένο χέρι του.

«Φυσικά. Φωτεινή Παπαδοπούλου.» Τον πληροφορεί, ανταλλάσσοντας χειραψία.

«Αντρέας Βρεττός.» Της λέει, με την σειρά του. Τα χέρια λύνονται, ενώ τα βλέμματα περιεργάζονται.

«Είστε και 'σεις συνάδελφος;»

«Μάλιστα. Μόλις μετακόμισα στην Αθήνα, και ήθελα έναν κατάλληλο χώρο.» Του απαντά, ελέγχοντας οπτικά το δωμάτιο.
«Και νομίζω πως το γραφείο σας... είναι η καλύτερη επιλογή.» Προσπαθεί να δείξει κάποιο ενδιαφέρον για αυτό που αντικρίζει.

«Έχει μεγάλους χώρους. Φωτίζεται από παντού. Έχει και μπαλκόνι, στο μέσα γραφείο.» Ξεκινά να της δίνει λεπτομέρειες. Η κοπέλα τον παρακολουθεί με εξεταστικό βλέμμα.
«Ελάτε να σας ξεναγήσω.» Την παροτρύνει, τείνοντας το χέρι του προς το εσωτερικό γραφείο.

Η κοπέλα συμφωνεί, ακολουθώντας τον. Υπάρχει κάτι το παράξενο στην ατμόσφαιρα. Κάτι άσχημα παράξενο.

______________________________

Η Μυρτώ κοιτάζει με ελπίδα τον ντεντέκτιβ, πίσω από την έδρα του. Τα δάχτυλα της χτυπούν ρυθμικά επάνω στο γόνατο της. Του έχει δώσει ήδη τα απαραίτητα στοιχεία, για να ξεκινήσει την έρευνα.

Ο ντεντέκτιβ ξεφυσά.
«Θα είναι δύσκολη υπόθεση.» Την πληροφορεί. Η Μυρτώ καταλαβαίνει απόλυτα τι θέλει να πει.
«Πως είπατε ότι λέγετε ο βιολογικός πατέρας;»

«Μάρκος Στεργίου.» Του απαντάει αμέσως.

«Μάλιστα.» Ο ντεντέκτιβ παρατηρεί τις φωτογραφίες του Αντρέα και της οικογένειάς του. Ήλπιζε να μπορέσει να κάνει κάτι. Ήθελε να τον βρει. Για λογαριασμό του αγαπημένου της.

«Τέλος πάντων. Θα ξεκινήσω να ψάχνω. Αλλά δεν σας εγγυώμαι και πολλά.»

«Κάντε ό,τι καλύτερο μπορείτε. Εάν χρειαστεί, θα σας δώσω και περισσότερα χρήματα απ' όσα συμφωνήσαμε.» Δεν διστάζει. Θα κάνει οτιδήποτε κι αν χρειαστεί, προκειμένου να τον βρει.

«Εντάξει, δεσποινίς Δρακοπούλου. Οτιδήποτε μάθω, θα σας ειδοποιήσω.» Σηκώνονται ταυτόχρονα από τις καρέκλες.

«Σας ευχαριστώ.» Η Μυρτώ τον ευγνωμονεί, και μετά αποχωρεί από το γραφείο του.

Αισθάνεται κάποιες τύψεις, επειδή δρα πίσω από την πλάτη του Αντρέα. Το κάνει όμως για καλό σκοπό. Το κάνει επειδή πρέπει να μάθει ποιες είναι οι ρίζες του, κι ας το παίζει σκληρός τώρα. Ίσως θυμώσει μαζί της. Ίσως μαλώσουν, άσχημα. Αλλά ξέρει ότι στο τέλος θα την συγχωρέσει, επειδή απλούστατα, την αγαπάει.

Το ασανσέρ την αφήνει στο ισόγειο. Μόλις ανοίγουν οι πόρτες, αντικρίζει ένα θέαμα που δεν περίμενε να ξαναδεί. Ο Γιώργος στέκεται στην είσοδο της πολυκατοικίας, με τα χέρια χωμένα στις τσέπες του παντελονιού του. Μοιάζει σαν να την περίμενε.

Η Μυρτώ τον ατενίζει, με χείλη πεισμωμένα, και μάτια που πετούν φλόγες. Για άλλη μια φορά, οι δύο συγγενείς, θα έρθουν αντιμέτωποι μεταξύ τους.