Αγγελικά πλασμένοι: Η οργή των αγγέλων

Καληνύχτα, Μυρτώ

«Έλα να φας κάτι. Κόκαλο και πετσί θα μείνεις στο τέλος.» Η Ανθή έχει αρχίσει να ανησυχεί στα σοβαρά για την υγεία της εγγονής της. Προσπαθεί όμως να έχει ουδέτερη στάση.

Η Μυρτώ δεν αντιδρά. Τα δάχτυλα της χαϊδεύουν αφηρημένα το μαξιλάρι που κρατάει στα χέρια της. Ο καναπές έχει γίνει ένα με το δέρμα της τις τελευταίες μέρες.

«Μην κάνεις σαν μωρό. Έλα να φάμε.» Επιμένει.

«Τι λες να κάνει τώρα;» Μοιάζει να μην έχει ακούσει λέξη. Πράγματι, η Μυρτώ έχει χαθεί. Της λείπει εκείνος.

«Μάλλον θα τρώει.» Απαντάει με σαρκασμό.

Η Μυρτώ μένει ακόμα ακίνητη, να χαϊδεύει το μαξιλάρι.
«Μου λείπει, Ανθή.» Όσες φορές κι αν το έλεγε, όμως, δεν θα της προσέφερε καμιά ανακούφιση.

Η Ανθή παρατάει την στρατηγική της. Δεν της αρέσει να βλέπει την εγγονή της έτσι. Είναι το μόνο άτομο που της απέμεινε, σε αυτήν εδώ την ζωή.

«Αχ βρε Μυρτώ. Τι θα κάνω μαζί σου;» Σχεδόν αναστενάζει. Οι ώμοι της πέφτουν από εξάντληση.

Ξαφνικά, ακούγεται το κουδούνι. Η Μυρτώ ορθώνεται απότομα, κοιτάζοντας προς την είσοδο του σπιτιού.

«Λες να είναι αυτός;» Τα μάτια της λάμπουν. Η υποψία και μόνο, είναι ικανή να την φέρει ξανά πίσω στην ζωή.

«Τέτοια ώρα;» Της φαίνεται παράξενο της Ανθής. Είχαν και έναν Γιώργο να καραδοκεί. Η Μυρτώ πετάγεται από τον καναπέ, ώστε να ανοίξει.
«Και τον είχα για λογικό παιδί.» Μονολογεί, αφήνοντας το πιάτο με τα μακαρόνια στο τραπέζι.

Η Μυρτώ ανοίγει ανυπόμονα την πόρτα. Το ένστικτο της βγαίνει αληθινό. Ο Αντρέας στέκεται αυτή την στιγμή μπροστά της, με τα χέρια κρυμμένα στις τσέπες του τζιν του.

«Ενοχλώ;» Την ρωτάει, με μια ρυτίδα ενοχής στο μέτωπο του.

«Όχι. Όχι, καθόλου.» Είσαι ο τελευταίος άνθρωπος που μπορεί να με ενοχλήσει, αυτή την στιγμή.

Η Μυρτώ παραμερίζει, επιτρέποντας του να περάσει μέσα.
«Γειά σου, Ανθή.» Την χαιρετάει.

«Τι γίνεται, Αντρέα; Σε έπιασαν νυχτερινές ανησυχίες;» Η Μυρτώ ρίχνει μια άγρια ματιά προς την γιαγιά της. Το σχόλιο της είναι περιττό, αυτή την ώρα.

Ο Αντρέας σκάει ένα αυθόρμητο χαμόγελο.
«Κάτι τέτοιο.» Της απαντάει. Έπειτα στρέφεται στην Μυρτώ.
«Μπορώ να σου μιλήσω;» Η φωνή του βγαίνει χαμηλή.