Αγγελικά πλασμένοι: Η οργή των αγγέλων

Είναι επείγον

Ο αστυνομικός οδηγεί την Κατερίνα στον διάδρομο. Πέρασαν τρεις μέρες από τότε που έμαθε την αλήθεια. Δεν είχε ως τώρα το θάρρος να επισκεφτεί την μητέρα της. Τώρα όμως το βρήκε.

«Πέντε λεπτά.» Την πληροφορεί ο αστυνομικός.

Η κοπέλα κάνει ένα νεύμα με το κεφάλι της, δείχνοντας ότι καταλαβαίνει. Ο άντρας απομακρύνεται, και η Κατερίνα κάθεται απέναντι από το κελί της.

Η Ασπασία πλησιάζει τα κάγκελα, χαμογελώντας πλατιά στο παιδί της.
«Κατερίνα μου;» Πιάνουν η μία τα χέρια της άλλης.

«Συγγνώμη που άργησα να έρθω, μαμά.» Τα μάτια της Κατερίνας γεμίζουν από δάκρυα.

«Δεν πειράζει, μωρό μου.» Η μητέρα της την καθησυχάζει, χαϊδεύοντας το πρόσωπο της.
«Εγώ συγγνώμη, που δεν μπόρεσα να σε βοηθήσω. Που δεν σεβάστηκα τις επιλογές σου.» Είναι η ώρα της δικής της αυτοκριτικής. Και θέλει να γίνει μπροστά στο παιδί της.
«Ήμουν μια απαίσια μάνα.» Συμπληρώνει στο τέλος.

Η Κατερίνα πιέζει τα χείλη της. Δεν θέλει να το παραδεχτεί. Τα συναισθήματα της είναι αμφιλεγόμενα, για αυτόν τον άνθρωπο.

«Στεναχωριέμαι που τον χάσαμε. Κι ας μου έκανε τόσο κακό.» Της λέει.

Η Ασπασία κρατάει το πρόσωπο της στις χούφτες της.
«Ήταν ο πατέρας σου, Κατερίνα μου. Είναι φυσιολογικό να αισθάνεσαι έτσι.»

«Όχι, μαμά. Όχι, δεν είναι!» Το αρνείται κατηγορηματικά. Τα δάκρυα λιμνάζουν σαν ποτάμια από τα μάτια της, πλέον.
«Αυτός ο άνθρωπος ήταν η αιτία για τις δυστυχίες μας. Ακόμη και τώρα που είναι νεκρός, σε έβαλε σε μπελάδες.» Την καταβάλει η σύγχυση. Σωστό και λάθος. Είναι σωστό να αισθάνεται θλίψη για τον θάνατο του πατέρα της;

Η Ασπασία χαϊδεύει το πρόσωπο της, επιθυμώντας να δώσει κουράγιο το παιδί της.
«Μην κοιτάς εμένα. Να κοιτάς την ζωή σου. Να κάνεις τις δικές σου επιλογές. Να πάρεις τις δικές σου ευθύνες.» Όσο δύσκολο κι αν της είναι, δεν θα την άφηνε να το βιώσει και αυτό μαζί της.

Ήθελε η κόρη της να απεξαρτηθεί από το παρελθόν. Από τον οικογενειακό τους κύκλο, από τα λάθη που έκανε η Ασπασία και ο άντρας της. Έπρεπε να την αφήσει να πετάξει μακριά, για να μην υποφέρει άλλα μαρτύρια.

«Ο Αντρέας είναι αισιόδοξος για την δίκη σου.» Της λέει. Ο Αντρέας πρότεινε από μόνος του να αναλάβει την υπόθεση. Άλλωστε, η Κατερίνα τον εμπιστεύεται.