Αγγελικά πλασμένοι: Η οργή των αγγέλων

Σύμμαχοι και εχθροί

«Στις εξετάσεις σας δεν φάνηκε τίποτα το αρνητικό, δεσποινίς Λιάνη. Μπορείτε να φύγετε στο σπίτι σας.» Ο γιατρός χαμογελάει ευγενικά στην Κατερίνα. Ο Οδυσσέας της σφίγγει το χέρι, νιώθοντας ανακούφιση.

«Σας ευχαριστούμε, γιατρέ.» Του απαντά εκείνος.

«Φροντίστε μόνο να μειώσετε το άγχος σας. Για την ψυχική σας υγεία.»

«Εντάξει.» Απαντάει η Κατερίνα, δείχνοντας αβέβαιη.

Όσο γελοίο κι αν ακούγεται, δεν ήθελε να φύγει από το νοσοκομείο. Εδώ υπάρχει ένας άλλος Οδυσσέας. Είναι ο άντρας που την προσέχει και την αγαπά. Δεν είναι αδιάφορος, ούτε τρέχει μακριά της. Και πάνω απ' όλα, δεν έχει τον πατέρα της να αποφασίζει. Μέσα σε αυτό το τόσο ψυχρό μέρος, έχει την ελευθερία να ζήσει όλα όσα επιθυμούσε για χρόνια.

Η Ασπασία μπαίνει μέσα στο δωμάτιο τους, συνοδευόμενη από την Δήμητρα.
«Είμαστε έτοιμοι; Φεύγουμε;» Ρωτάει η δεύτερη.

«Ναι.» Απαντάει ο Οδυσσέας. Έχει φροντίσει ήδη να συμμαζέψει όλα τα πράγματα της Κατερίνας.

Έξω, στον διάδρομο, βρίσκονται ακόμη η Βασιλική με την Μυρτώ και τον Αντρέα. Περιμένουν την απόφαση του γιατρού.

«Άντε, να τελειώσει κι αυτό.» Η Βασιλική ακούγεται προβληματισμένη. Πέρα από την υγεία της Κατερίνας, υπάρχουν κι άλλα που την τριβελίζουν.

Ο Αντρέας πηγαίνει κοντά της, ακουμπώντας τις παλάμες του στους ώμους της.
«Τίποτα δεν κρατάει για πάντα, Βασιλική.» Προσπαθεί να την καθησυχάσει.

«Ναι. Έτσι είναι.» Μουρμουρίζει.

Η πόρτα ανοίγει ξανά, και πρώτοι βγαίνουν η Κατερίνα με τον Οδυσσέα.
«Όλα καλά;» Ρωτάει ο Αντρέας, ατενίζοντας τον αδερφό του.

«Όλα καλά. Μπορούμε να φύγουμε.» Τους ανακοινώνει, παλεύοντας με το χαμόγελο του.

Η Βασιλική είναι το ίδιο ανακουφισμένη με τον Αντρέα, καθώς ακούνε τα ευχάριστα.

«Έχω καλέσει ταξί, Κατερίνα.» Η Ασπασία στέκεται στο πλευρό της κόρης της.

«Δεν υπάρχει λόγος.» Αποκρίνεται ο Οδυσσέας, τραβώντας την προσοχή και των δύο γυναικών.

«Θα μας πας εσύ, Οδυσσέα;» Τον ρωτάει η Ασπασία.

Εκείνος ατενίζει με τρυφερό βλέμμα την αγαπημένη του.
«Η Κατερίνα θα έρθει να μείνει μαζί μου. Στο σπίτι μου.» Το λέει απλά, σαν να αναφέρεται σε κάτι συνηθισμένο.
«Υπάρχει κάποια αντίρρηση, Κατερίνα;» Τα μάτια της κοπέλας αστράφτουν. Πρώτη φορά, μετά από τόσες καταιγίδες, μπορούν να αντικρίσουν μια αχτίδα ελπίδας.