Αγγελικά πλασμένοι: Η οργή των αγγέλων

Ο παράδεισος είναι στη γη

Ξημερώνει. Σιγά σιγά, κόσμος ξεκινά πάλι από την αρχή, με νέα χρώματα, και νέες περιπέτειες. Η Μυρτώ στέκεται μπροστά από το παράθυρο, τυλιγμένη με ένα σεντόνι γύρω από το γυμνό της κορμί.

Δεν είχε κοιμηθεί σχεδόν καθόλου αυτό το βράδυ. Ακόμη κι όταν ο Αντρέας έκλεισε τα μάτια του, εκείνη επέμενε να τον χαζεύει. Να του χαϊδεύει τα μαλλιά. Να χαμογελάει στον εαυτό της, σαν μικρό παιδί.

Ανασαίνει βαθιά. Του το είπε. Μπόρεσε να το πει, επιτέλους, σε κάποιον, χωρίς να φοβάται ότι θα την προδώσουν. Άρχισε να εμπιστεύεται τον Αντρέα, κι αυτό φάνηκε από πολλές πράξεις της.

Πριν καλά καλά το καταλάβει, εκείνος έρχεται από πίσω της, τυλίγοντας την στην αγκαλιά του. Η έκπληξη της, μετατρέπεται γρήγορα σε χαρά.

«Καλημέρα.» Λέει με βραχνή φωνή, και μετά αφήνει ένα φιλί στον ώμο της.

«Καλημέρα.» Αποκρίνεται, χαμογελώντας.

«Κοιμήθηκες καθόλου;» Την ρωτάει.

Η Μυρτώ περιστρέφεται στην αγκαλιά του, ώστε να τον αντικρίσει.
«Ούτε ώρα.» Απαντάει, χαϊδεύοντας το στήθος του με την παλάμη της.

«Μήπως σε ενοχλούσα εγώ;» Το ύφος του είναι γεμάτο έγνοια.

Πολύ σύντομα, ένα πονηρό χαμόγελο σχηματίζεται στο πρόσωπο της Μυρτώς.
«Εξαρτάται πως το εννοείς αυτό.» Το λέει σαν πείραγμα, για να τον ανακουφίσει από τις πιθανές τύψεις.

Ο Αντρέας πιάνει τα υπονοούμενα στην φωνή της, και δαγκώνει στιγμιαία το κάτω χείλος του.
«Μήπως.... απλωνόμουν πολύ;» Αναρωτιέται, με τα δάχτυλα του να ταξιδεύουν από την βάση του λαιμού της, έως τον ώμο της.

«Απλώς, δεν χόρταινα να σε κοιτάζω.» Δεν είχε λόγο να μην το παραδεχτεί. Αυτή ήταν η ασχολία της απόψε, να τον παρατηρεί.

Ένα αυθόρμητο χαμόγελο σκάει στο πρόσωπο του Αντρέα, καθώς, συνειδητοποιεί την σημασία της πρότασης της.

«Τόσο πολύ σου έλειψα, λοιπόν;» Ρωτάει, περιπαιχτικά.

«Ναι, γιατί δεν μου έστελνες ούτε ένα μήνυμα. Γαϊδούρι.» Του δίνει μια απαλή σφαλιάρα στο σαγόνι του.

«Εσύ αποφάσισες να φύγεις άρον άρον.»

«Ναι, επειδή ήθελα να ξεφύγω από όλη αυτή την τρέλα.» Του εξηγεί για άλλη μια φορά το σκεπτικό της.

Το κλίμα αλλάζει μεταξύ τους. Είναι σαν να πέρασαν κάποιον μεγάλο καβγά, και τώρα, προσπαθούν να βρουν τις ισορροπίες τους πάλι.