Αγγελικά πλασμένοι: Η οργή των αγγέλων

Η απάντηση της Μυρτώς

Μπαίνουν μέσα στο δωμάτιο. Η Μυρτώ περπατάει ως το κρεβάτι, ενώ ο Αντρέας αφήνει το σακβουαγιάζ του, δίπλα από την κλειστή πόρτα.

Μένει όρθιος σε εκείνη την θέση, χαζεύοντας την με το άγρυπνο βλέμμα του. Παρατηρεί τις κινήσεις της. Την παρακολουθεί να σέρνει τα δάχτυλα της στο σεντόνι του κρεβατιού, σαν να το περιεργάζεται.

Μοιάζει ξένη η εικόνα της, ξαφνικά. Σαν να την αντικρίζει για πρώτη φορά. Ακουμπάει την πλάτη του στον τοίχο. Τα μάτια του είναι δυο μαύρα κουμπιά μέσα στο ημίφως.

Η Μυρτώ σηκώνει το κεφάλι, καρφώνοντας αμέσως την προσοχή της επάνω του. Υπήρχε κάτι διαφορετικό στην ατμόσφαιρα. Όχι κάτι αρνητικό, ούτε κάτι αμήχανο.

«Τι;» Τον ρωτάει, μισοχαμογελώντας.

Τα χείλη του συσπώνται μεταξύ τους. Μοιάζει έτοιμος να κάνει κάποια δήλωση. Τελικά όμως χαμογελάει, και το βλέμμα του πέφτει στο πάτωμα.

«Είσαι.... πανέμορφη.» Λέει, ισιώνοντας την πλάτη του.

Πέφτει εκκωφαντική σιωπή. Ο Αντρέας περπατάει αργά, πλησιάζοντας την. Η Μυρτώ εισπνέει βαθιά, και απότομα. Ένιωθε ξαφνικά πολύ μικρή, πιο μικρή κι από έναν κόκκο άμμου.

Τα βήματα του σταματούν σε απόσταση αναπνοής από εκείνην. Απλώνει με αργές κινήσεις τα χέρια του, πιάνοντας την απαλά από την μέση.

Η Μυρτώ ανταποκρίνεται στο άγγιγμα, πιάνοντας το σβέρκο του, οδηγώντας τα δάχτυλα της μέσα στα μαύρα του μαλλιά. Δεν ξέρει πως, αλλά το σώμα της ανακουφίζεται από την απώλεια του, και ταυτόχρονα τσιτώνεται από την ένταση της στιγμής. Είναι λαχτάρα. Είναι πόθος.

Τα χείλη τους πλησιάζουν. Καλούν ο ένας τον άλλον σε ένα μυστήριο, ερωτικό παιχνίδι. Τα μάτια κλείνουν, και οι αισθήσεις ζωντανεύουν. Το δωμάτιο γεμίζει από αυτούς τους δύο, λες και είναι η μοναδική πηγή φωτός.

«Μου έλειψες πολύ, Μυρτώ.» Ψιθυρίζει, καθώς, αγγίζει το στρίφωμα της μπλούζα της.

Εκείνη κάνει πρώτη την κίνηση να ακουμπήσει τα χείλη της με τα δικά του. Να πάρει το φιλί που τόσο λαχταράει από εκείνον. Δεν έχει καμία σχέση με εκείνα τα πεταχτά, παιχνιδιάρικα φιλιά, που μοίραζαν πριν. Τώρα όλα είναι ένταση. Έλξη.

Η Μυρτώ κρεμιέται από το σβέρκο του, κι εκείνος τυλίγει τα χέρια του γύρω της, σημάδι πως δεν θα την αφήσει ποτέ ξανά. Η φύση του φιλιού, μετατρέπεται γρήγορα σε λυσσαλέα. Τα ρούχα αφαιρούνται, σχεδόν άτσαλα, καταλήγοντας στο πάτωμα.