She's a Half Mataray, half Mahina

Chapter 63: Ate

Julian's POV

"Are you ready?" tanong niya sakin. Tumango ako pero ewan ko, kinakabahan ako. Samantalang dapat naman na di ako kabahan.

Nilabas na niya yung papel sa envelope. Nandito kami sa clinic. Tinitignan kong sino ang babaeng mag malaking balak sa tiyan na naging pasyente ni ateng nurse dito.

"Pards" sambit niya ng makita niya ang pangalan kong sino man yun.

Nakatitig ako sa envelope. Nakatingin, ewan k pero may saya akong naramdaman ng makita ko ang pangalan niya.

"Ate, ano po shape ng balat niya?" tanong ni Pards sa nurse.

"Hmm, ewan ko. Nakalimutan ko na pero malaki talaga yun. Ngayon lang ako nakakita ng ganon kalaking balat." sagot niya. Nagtinginan kami ni Pards.

"Sige ate. Maraming salamat po talaga" sagot ko at hinila palabas si Pards sa clinic.

"Kausapin natin siya?" tanong ko kay Pards ng mahanap na namin ang babaeng dapat naming mahanap.

Umiiyak siya. Hawak hawak niya ang libro niya.

Tumango si Pards kaya naglakad na kami palapit sakanya.

"I-Iza?" nauutal ko sambit ng malapitan namin siya. Tumingin siya samin, mabilis niyang pinunasan niya ang luha niya at tumayo siya.

"B-Bakit po" takot niyang tanong

"Bakit ka umiiyak?" tanong ni Pards, di siya sumagot. Napaupo nalang siya at humagulgol. Nilapitan namin siya.

"Hey" sambit ulit ni Pards kay Iza.

"A-Ano pong kailangan niyo?" tumingin siya samin.

"Why are you crying?" tanong ko sakanya. Pinaupo namin siya sa bench.

"Wala po. Okay lang po ak--"

"Hey! Iza! Namiss kita, oh bakit ka umiiyak?" napuntol ang sasabihin niya ng biglang sumulpot si Vince.

"Wala 'to. Sige po una na po ako" tatayo na sana siya ng hilain ko siya pabalik sa upuan niya.

"Totoo ba yun?" tumango si Iza sa tanong ni Vince. Alin ang totoo? Ano yun?

"So alam na niya?" umiling siya.

"Teka. A-anong alam na niya at ano ang totoo?" tumngin sila samin.

Tumingin si Iza kay Vince at ganon din si Vince.

"A-Ano po kasi, n-nalaman ko po na di po ako tunay na anak ng mga magulang ko" Ha? Napatitig ako sakanya.

"P-paano?" tanong ni Pards.

"Di po ako tunay na anak. Ampon lang po ako, narinig ko pong sinabi yun ng nanay ko."

Lumapit ako sakanya, pinatayo ko siya. Hinawakan ko ang damit niya, itataas ko na sana ng bigla siyang lumayo sakin.

"B-Bakit po?" tanong niya sakin.

"May balat ka ba sa tiyan?" di siya sumagot kaya lumapit ulit ako at itinaas ang damit niya.

A rose shape-ted birthmark.

Allyssa' POV

Di ako pumasok ngayon dahil masama ang pakiramdam ko dahil na siguro sa naulanan ako ng nasa park ako noon.

Nandito ako sa kwarto ko, nakahiga habang hawak hawak ang kwintas ni Alliza na nahulog niya sa Mall noong binilhan siya ng kuya ng spongebob.

Alliza, nasaan ka na ba? bukay ka pa ba?

Ang daming nasa utak ko na katanungan tungkol sa kapatid ko. Gusto na siyang makita. Kong nasaan man siya ngayon, sana ay ayos lang siya. Miss na miss ko na siya. Miss na miss ko na siyang kalaro. I want to play again with her. I want say sorry to her, because of me, she lost. Nawala siya dahil sakin kaya sa araw man na makita ko siya, yayakapi ko nalang siya ng mahigpit.

"Alliza?" kinuha ko yung teddy bear na laruan namin ni Alliza noon.

"C-Can we play?" habang naiisip ko siya, naiyak nalang ako. Niyakap ko iyon ng mahigpit kaya naiyak na ako.

"Allysaa? Baby?" nakarinig ako ng katok sa pintuanko kaya tumayo ako at pinunasan ang luha ko sa pisngi at binuksan ang pintuan ko.

"Bakit po yaya?" tanong ko ng makita ko si yaya ko na nakangiti.

"May bisita ka anak, mag bihis kana. Hinihintay ka na niya sa sala" kumunot noo ko. Bisita? Sino naman siya?

"Sige po, susunod nalang ako" sagot ko at sinara na ang pintuan ko. Bakit ganun? Nakakaramdam ako ng kaba kong sino man ang tao don na bisita ko raw.

Nagbihis nalang ako. Nag ayos ng konti at lalabas na sana ako ng kwarto ko ng mag ring ang cellphone ko. Pagtingin ko, si kuya tumatawag.

"Oh? Kuya?" pagsagot ko sa tawag.

("Hey baby, did you miss me?") ang kapal.

"Nope" walang gana kong sagot.

("Tss. Okay, how are you?") tanong niya

"I'm okay" sagot ko.

"Sige na kuya, may bisita pa ako byee na" sabi ko.

("Sino?") tanong niya

"I don't know" sagot ko at binaba ko na ang tawag.

Lumabas na ako ng kwarto ko. Bumaba na ako ng hagdan. Tinignan ko ang bisita ko. It's Christopher ang Julian.

"What are you doing here?" mataray kong tanong habang bumababa ng hagdan.

"We want you to meet someone" tumayo sila. Kumunot noo ko sa sinabi ni Julian.

"Who?" walang gana kong tanong.

"Your sister?" tinaas ko isang kilay ko. To Andrea? My sister? Are they kidding me?

"Are you kidding me? You want me to meet Andrea? I already knew her. My friend sister" sagot ko. Medyo nainis ako.

"No, your long lost sister. Alliza" inirapan ko siya.

"Tss. This is not the right time for joking Julian so please? Stop it" inis kong sagot at tumalikod na ako. Aakyat na sana ako sa hagdan ng may nagsalita.

"A-ate" Napahinto ako sa paglalakad. Ate? A familliar voice. Alliza? The way she called me, the way she called me before so I know she's here. My sister, Alliza.

Dahan dahan akong humarap sakanya.

Nang makita ko ang babaeng nasa harap ko. Nakaramdam ako ng inis.

"Did you call me 'ate'?" mataray kong tanong sakanya. Tumnago siya. Natawa nalang ako.

"Ang why did you call me 'ate'?" natatawang tanong ko sakanya.

"K-kasi, kapatid kita ate?" Kapatid?

"Are you kidding me Iza? Your a nerd one at never kitang naging kapatid" siguro dahil na pagkamiss ko ng sobra kay Alliza, nagkakamali na ako, naririnig ko na ang boses ng kapatid ko. Pinagkakamalan ko ng Alliza ang boses ng ibang tao. Haha.

"Ate--" basta pag tinatawag niya akong ate, naiinis ako. Naiirita ako. Naririndi ako.

"Can you please, stop calling me 'Ate'? Kasi never akong magkakaroon ng kapatid na tulad mo! Stupid!" inis kong sigaw at tinulak ko siya. Tumakbo na ako pataas sa kwarto ko.

Pagkapasok ko sa kwarto ko. Hiniga ko ang katawan kosa kama ko.

"Ahhhhhhhhhhhhh!!!!" sigaw ko.

Bakit nila ako kailangang pagmukhaing tanga? Di ko siya kapatid. Di ko siya kapatid. She's not my sister!