MAFYANIN KIZI

29.BÖLÜM

YAZARDAN

Kaç kişi acı çeker kaç kişinin canı yanar. Sevmek yektanın,sinirlenip hüzünlenip ama sessiz kalmak serkan beyin,sinirden her yeri birbirine katmak Alp'in,kendini ağlamaktan perişan eden Eylül,bütün herkesi sakinleştirmek ise Azata düşen görevlerden biri.

Tam 6 gün geçmişti Almila hastaneden hatta daha yoğum bakımdan çıkmamıştı Almila herne kadar bu yaşanacakları önceden tahmin etsede bu yaşanmışlar onu piskolajik olarak derin bir uykuya teslim almıştı sırtına aldığı kurşun göğüs kafesinden zorlukla alınmıştı ameliyatta tam 2 kere kalbi durmuştu yekta'nın 1 kere olsun o an gözlerinden kaybolmuyordu onu koruyamadığı için kendine zarar vermek istiyordu denemeye kalkışsada Azat her defasında sakinleştirip onu güçlü olması için destekliyordu.

Eylül kardeşi gibi gördüğü kuzenini kaybetme korkusu yüzünden kaç defa bayılmıştı onun ölmesine dayanamazdı Almila herkesten çok onun icin değerliydi kalbi dayanamazdı Eylül çok narin bir yapıya sahipti kırılgandı sürekli acıyan kalbi Almilanında ölmesine dayanamazdı.

Alp her ne kadar kardeşine sevgisini göstermesede onu kendinden herkesten herşeyden çok seviyordu ondan uzak durduğu için sevgisini gösteremediği için içinde fırtınalar kopuyordu içinde ki duygular dışına öfke ve sinir olarak yansıyordu eğer annesi gibi Almilayıda kaybederse yaşaması için hiç bir sebebi hiç bir tutunacağı dalı kalmazdı.

Serkan bey'in kalbi yansada acısada sesi dışa çıkmıyordu yoğum bakım odasının kapısa çöküp oturmaktan başka elinden hiç bir şey gelmiyordu kızı uyanmıyordu kurşun yarası onu her ne kadar güçsüz kılsada piskolojik olarak uyanmadığını öğrenince oda çok üzülmüştü hiç bir zaman kızına gerçek sevgisini gösterememişti onu hep uzaktan izlemişti gerçek gülmesini bağırarak ağlamasını hep uzaktan görmüştü şimdi ise kendine lanet ediyordu keşke her gülüşünde her ağlamasında yanında olsaydım diye.

Azat herkese sakinim ben üzülmüyorum görüntüsü sunsada içi kan ağlıyordu canından can gidiyordu Eylülden ayırmıyordu Almilayı hatta Almilayla daha yakındılar Eylül tecavüze uğradığında bile Almilanın gösterdiği tavrı gösterdiği sevgisi onu bir kez dahi etkilemişti Almila hem merhametli hem vicdanlı hemde sevgi dolu biriydi onun sevgisi Azatı kendine bağlıyordu.

Azat saatlerce doktorlarla konuşup ikna etmişti odaya girmek için Azat doktor olduğu için yoğum bakım odasına girilmesi izin verilmişti korka korka odaya girsede kalbi gidip Almilayla konuşmasını onu ne kadar çok sevdiği söylemesi gerektiğini söylüyordu Azat dizlerinin üstüne çöktü Almilanın elini tuttu gözlerinden akan yaşlar Almilanın eline düşüyordu konuşmaya başladı;

"hadi güzelim uyan lütfen uyan herkes senin uyanmanı bekliyor yekta seni çok özledi be güzelim ben senin bana sarılmanı özledim amcam ne kadar perişan olsu hadi uyanda gör bizi bırakma abini bırakma Alp seni istiyo her yeri birbirine kattı bizi düşünmüyorsan Eyloşunu düşün seni çok özledi bir dakka olsun hastaneden ayrılmadı hadi bize acını gösterme uyan Almila ne olur uyan"

Eline uzanıp öpücükler kondurdu kendini teselli etmek istiyordu ama Azat'ta çok iyi biliyordu eğer bir hasta piskolojik olarak çöktüyse toplanması zordu uyanması zordu bu düşünce beyninde yankılanıyordu sanki iyne batar gibi batıyordu alnını öpüp odadan çıktı amcası yerde oturuyordu yanına oturdu "amca kendine gel Almila seni böyle güçsüz görmemeli sen güçlü olmalısın ki kızında güçlü olsun."amcası başını salladı gözünden aktığı yaşı hızla sildi ayağa kalktı "uyanmalı başka yolu yok uyanacak eğer Almilada beni annesi gibi bırakırsa yaşayamam ben yapamam"Serkan bey bunları tekrarlarken Azat amcanına sıkıca sarıldı Serkan bey bunu bekliyormuş gibi sıkıca sarıldı.

Eylül o anki halsizlikle koltuklara yığıldı çok üzüldüğünden bünyesi zayıf düşmüştü.
------ALMİLANIN AĞZINDA------

Sahildeydim kunlarda oynayan küçük bir kiz vardı bana bakıp gülümsüyordu ayağa kalktı "hadi gel zamanı geldi beni takip et"gülümsedim bu kız bendim evet bendim küçüklüğüm hatırlıyorum resimlerimden "hayır ben gelmiycem"gülümseyerek elimi tuttu "hadi ama mutlu olmak istemiyormusun biz mutlu olucaz hadi"elini tuttuğumunda arkasına döndü.

Üzerime baktığımda uzun bembeyaz bir elbise vardı ayaklarım çıplaktı sıcak kumlara basarak denize ilerliyorduk kız arkasına döndü "bizi bekleyenler var"kim bekliyordu ki "kim bekliyor"dediğimde gülümseyek bana döndü "gidince görürsün"biz denize daha çok yaklaşmıştık ki annemin sesini duydum "kızım geri gel"hızla arkamı döndüm "Almilaa bizi bırakma ne olur ben sensiz ne yaparım"Eylülün sesiydi ağlıyordu "Almilam affet beni lütfen. Lütfen bizi bırakma"babamın sesiydi.

Kız elimi daha sıkı tuttu denize daha çok yakınlaştırdı su bileklerimdeydi "Almila yapma ne olur bırakma beni"ağlayarak arkama döndüm"abi"diye bağırdım.

Küçük kızda bana bakıyordu"geri dön"hayır anlamında kafa salladım "mutlu olucam ben"ağlaması şiddetlendi yektanın sesini duydum "beni bırakma seni yeni bulmuşken bana bunu yapama"yekta sevgilim "hadi bak seni çağırıyorlar"arkama döndüm Eylülle Azat abim el ele tutuşmuş vaziyetteydi annemle babam el eleydi hepsi gülümsüyordu "peki sen"dediğimde ellerimi tuttu "seni bekliycem ama şimdi onlara git"...
O

------yazardan devam-----

Almilanın kalbi durmuştu bütün herkes yoğum bakım odasının camına geçmişti bağırıyorlardı ağlıyorlardı eylül o kadar çok bağırmıştı ki dizlerinin üzerine oturup sessizce ağlamaya başlamıştı serkan bey ise kızının ölümü zoruna gittiğinden kardeşine sarıldı Amcası Almilayı o kadar çok seviyordu ki ama oda kardeşi serkan gibi kızlarından uzak duruyordu.

Alp duvarı yumrukluyordu Azat ise öyle bakıyordu göz yaşları gözünden akıp gidiyordu degerlisini kaybetmek onun için zor bir şeydi şuan hiç bir şey hissetmiyordu yekta hem şaşkın hem üzgündü duvara çöküp ağlamaya başlamıştı.

Doktorların odadan çıkmasıyla herkes ayaklandı doktor serkan beye bakıp "kızınız o kadar güçlü ki hayatı bırakmadı geri döndürmek zor oldu ama biliyor ki onu bekleyenlerin olduğunu bırakmadı sizleri şuan iyi uyanması yarım saat alır hayati tehlikesi şuan yok içiniz rahat olsun"doktor bile bunları söylerken mutlu olmuştu yoksa biliyordu kendi hayatıda tehlikeye gireceğini..

-------ALMİLADAN DEVAM------

Gözlerimi araladığımda ışık gözlerimi acıtıyordu parmaklarımı zorda olsa oynattım iki defa gözlerimi sıkıca yumup açtım her şeyi yavaş yavaş net görmeye başlamıştım boğazım kurumuştu sanki her yere bakmıştım üzerimde ki kablolar bir sürüydü ve ağırdı.

Odanın kapısı açılınca korksamda belli etmedim "Almila hanım iyimisiniz" ilk cevap veremedim zorlandım kendimi toplayarak "sa-nırım iyiyim"dediğimde doktor göz kapaklarımı tutup ışıkla bakıyordu.

Ellerime ve ayaklarıma bir şey batırdığında zor da olsa bağırdım "Almila hanım sizi normal odaya alıcaz şuan iyisiniz"gülümsedim.

Ama istemsizce gözleçrimden yaş aktı gözümün önüne o an geliyordu vurulduğum an hissettiğim acı ve rüyamda gördüğüm o sahneler.

İki adam odaya girdi beni başka bir sedyeye yatırdılar sonra odadan çıkardılar doktorun dediği gibi normal odaya alıyorlardı sedye gittkçe arkadan ayak sesleri geliyordu sırtım acıyordu ama sesim çıkmıyordu.

Odaya soktularında koluma serum bağladılar goğüs kısmıma yuvarlak şeyler taktılar ve sonra odadan çıktılar kapı kapanıyordu ki tekrar açıldı.

Bu kez oda komple doldu Azat abimin kolunda Eylül Alp abimle yekta ve amcamla babam odaya girmişti yatağın etrafını sarmışlardı yekta yanımda durunca elimi hafifçe kaldırdım eline uzandım hemen tuttu "Almila bitanem artık iyisin dimi"başımı salladım sesimi çıkaramıyordum.

Herkesin yüzüne tek tek baktım ama uykum geldiğinden dolayı gözlerimi yavaşca kapattım uyurken benimle konuşmaya çalışan ailemi arkamda bıraktim.

ARKADAŞLAR LÜTFEN YORUMLAYIN VOTELEYİN...