MAFYANIN KIZI

42.Bölüm

Gözlerimi araladığımda ışık gözlerime hucum ediyordu gözlerimi hafifçe araladım bir kaç kere kırpıştırdıktan sonra gözlerimi tam açtım.odada kimse yoktu Eylül tabi ya onun yanındaydılar yavaşca doğruldum oturur hale geldim kolumda ki seruma baktım ne serum muş ya hep serum yeter ama ya kolumdan çekip attım yerde ki ayakkabılarımı giydim yavaşca yataktan kalktım.

Dikkatli ve sağlam adımlar atarak odadan çıktım asansörlerin olduğu yere geldim boş olan asansöre bindim 4.kata bastım sırtımı yasladım çok geçmeden kapı açıldı asansörden indim yavaş adımlarla ilerlemeye başladım. Bizimkiler oturmuşlar harap bir şekilde Eylülü bekliyorlardı dış görünüşleri her şey bitmiş gibi duruyordu herkes pes etmiş gibi babam amcam ağlamışlar gözleri kıpkırmızıydı demek ki gerçekten durum vahimdi. Aslında onu kendine getirecek onu tekrar hayata döndürecek ilaç belli ama işte gelir mi gelmez mi belli değil...

Yanlarına geldiğimde abimle göz göze geldik onu es geçerek Azat abimin yanına geçtim yanında ki boşluğa oturdum dümdüz cama bakıyordu elini tuttum ilk tepki vermedi sanki soyutlanmıştı "Abicim o çok güçlü biliyorsun dimi"birden kafası bana döndü gözleri doluydu gözlerimin içine baktı gözlerinden tek bir damla yaş süzülüp indi hızlıca sarıldım Azat abimde aynı şekilde sarıldı sessizce "Eylül bizi bırakmaya kararlı yaşamak istemiyo"sırtını sıvazlayarak "asla öyle düşünme abi o bizi üzmez o yaşıycak buna inan inanmalıyız tek temennimiz bu"bana daha sıkı sarıldı "o içerde can çekişirken benim de canım acıyor Almila iyki burdasın iyki yanımızdasın canım iyki sana bir şey olmadı"bende ağlamaya başlamıştım.

Alp abim birden bağırdı "senin ne işin var lan burda"Azat abimle aynı anda hemen ayrıldık Alp abimin bağırdığı kişiye baktık ilk dondum kaldım ama sevindim Eylül için hemen ayağa kalktım Azat abimde sinirle bir hışımda kalktı benden önce OZANIN yanına gitti tek yumruğuyla yere serdi "lan senin yüzünden benim kardeşim içeride yaşamak için savaş veriyor eğer ona bir şey olursa kendinide öldü bil"Alp abimde Azat abimde vurmak istiyordu yekta onları uzaklaştırmaya çalışıyordu Ozanı yerden kaldırdım önüne geçtim abimler gelip vurmak istiyordu babam ve amcamda ayaklandı onlara bakıp "Eylül için geldi o yeter artık farkındasınız dimi Eylül ozan için ölüyor şuan ozanı seviyor ya bırakın yeter durun artık"herkes bir an için durdu sonra Azat abim sinirini  duvardan çıkarmaya başladı o duvardan sinirini çıkrarırken ben ozanla beraber odaya girdim.

Kapıyı yaslandım Ozan Eylülün yanına çekinerek ilerledi sonra yanına gelince ilk durdu sonra elini ellerinin içine aldı bana baktı kapıyı açıp çıktım onları başbaşa bırakmalıydım.

Demin oturduğum yere oturdum abimler azda olsa sakinleşmişlerdi babamla amcamın artık sesleri çıkmıyordu asansörün orda bir kadın bize doğru hızlı hızlı geliyordu bir dakka ya Banu Teyze bu yektanın annesi.

Bende ayağa kalktım annemle yengemle sarıldılar ağladılar sıra bana gelmişti "Almilaaa kızım iyimisin duyunca çok korktum bu yekta yok muuu benden sakladı sonradan söyledi duyar duymaz koşarak geldim iyisin dimi"nefes almamıştı "iyiyim teşekkürler Eylülde iyi olacak inşallah"dediğim gözleri doldu gine beni kendine çekti sıkıca sarıldı biz sarılırken gözlerim yektayla buluştu hafif gülüyordu ama çok azdı belli belirsiz bur gülüştü banu teyzeyle niyeyse aramız çok iyiydi.

Benden ayrıldığında yanıma oturdu "ozan nerde yekta"yekta eliyle odayı gösterdi "sevdiğinin yanında"dediğinde yüzümde ister istemez acı bir gülümseme oldu "sonunda kavuştular"dediğimde yekta bana baktı evet anlamında kafa salladı ayağa kalktım yanına gittim ayağa kalktı kollarımı beline doladım başımı kalbine yasladım kokusunu içime çektim iyi geliyordu sakinleştiriyordu yektada kollarını bana doladı burnunu saçlarıma daldırıp nefes alıp veriyordu "en sevdiğim"dedim sessizce "en sevdiğim"diye karşılık verdi.

Birbirimizden ayrıldığımızda yekta elimi tuttu "bahçeye çıkalım temiz hava iyi gelir"abimin gözüne baktım hiçbir tepki vermedi "gidiyoruz biz o zaman"annem gidin anlamında kafa salladı yektayla beraber asansöre bindik.

Beraber  bahçeye çıktığımızda derin derin nefes aldım gerçektende temiz hava çok iyi gelmişti banklardan birine oturduk ellerini belime doladı bedenimi onun gövdesine yasladım burnu saçlarımın arasındaydı elleri ellerimin arasındaydı ben artık ondaydım ve mutluydum.

Bu mutluluk yarımdı Eylül kendine gelmeden mutlu olamıycaktım ve kendine geleceğinden emindim Eylül bizi bırakmaz biliyordum "yekta bizim için yaşar dimi"burnu boynuma deydiğinde huylandım "yaşıycak senin için ozan için hepimiz için yaşıycak hem Eylül ne kadar güçsüz dursada senden daha güçlü "evet anlamında kafa salladım elleriyle oynayarak "evet benden güçlü"dedim.

Eliyle ellerimi tuttu avuçlarının içine aldı "bu elleri tutmayı çok özledim ben , saçlarının kokusunu içime çekmeyi , boynunu öpmeyi çok özledim bitanem seni çok özledim ben"gülümsedim "bende seni çok özledim bitanem ama bu özlemi bir şekilde gidericez zamanla"...

Yorum  yapın  bitaneciklerim ...