"... Kocamdı. Her şeyimdi ve kesinlikle her şeyimizdi. Onu kaybetmek çok büyük bir acı..."
Söylenilenler kesinlikle ilgimi çekmiyordu. O an için ilgilendiğim tek şey karşımda duran tabutun içindeki babamdı. Hayatımızdan tamamen çıkmasının son adımını da bugün atıyordu. Küçük bir toprak yığınının altına konulup bir daha asla geri dönmemek üzere hayatımızdan çıkıyordu.
Gidiyordu işte. Başka açıklamaya gerek var mı? Küçük prensesini bırakıp gidiyordu. Halbuki söz vermişti. Bu hayatta beni en çok seven o olacaktı. Yalnız bırakmayacaktı beni. Annem gibi ağlatmayacaktı.
Gözyaşlarımı tekrar silip tabutun yanına yaklaştım. Dışarıda yağan yağmur umrumda olmamıştı hiç. "Son kez görmek istiyorum."dediğimde Simon "Seni anlıyorum ama açamayız Demetria. Bırakta dinlenmesine devam etsin."dedi. Dinlenmek mi? Neden sadece dinlenmeyi düşünüyordu ki babam? Son kez benim için rahatından ödün verse de öyle gitseydi öteki tarafa.
Simon kollarımdan tutup beni kendi yerime oturttuğunda daha fazla ayakta dikilecek halimde kalmamıştı zaten. Hiç direnmedim ona. Üvey annem konuşmasını bitirdikten sonra defin işlemleri de başladı.
Hoşçakal baba! Anneme onu çok özlediğimi söyle. Ben gelmeden cennette parti yapmaya kalkmayın sakın! Sizi seviyorum.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
BELLEK|DemiLovato&JoeJonas
FanfictionElimi bırakıp yolun ortasına yürüdü ve havaya bakmaya devam etti. Sonra kollarını iki yanına da açarak yavaşça kendi etrafında dönmeye başladı. Tıpkı müzik kutusu içindeki küçük balerinler gibi güzel görünüyordu. Oynamaya kıyamadığınız oyuncağınız y...
