Tek bir gece iki yabancının hayatını birleştirdi.
Gece karası gözlerin büyüsüne kapılmaktan ölesiye korkan masum ve kırılgan bir kadın...
Zümrüt yeşili gözleri gördüğü ilk andan beri aklından silemeyen acımasız ve öfke dolu bir adam...
Geçmiş onları...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
#Keti - Ver Beni Yalnızlığa
Günlerin silemediği acılarla boğuşuyordum. Günler geçiyordu geçmesine fakat sol yanımdaki yangın bir türlü sönmek istemiyordu. Oysa sönmesi için birçok sebep vardı. Bana acımasızlığını bir kez daha acı bir şekilde göstermişti. Öfkeliydi. Nedenini çözemediğim bir öfkesi vardı bana karşı. Defalarca kez bu isimlendiremediğim öfkeyle karşı karşıya kalmıştım. Geceler boyunca düşünmüştüm. Ona ne yapmış olabilirdim? Benden bu denli nefret etmesine sebep ne olmuş olabilirdi? Bulamıyordum. Tüm düşüncelerim, kafamda uydurduğum cevaplar başarısızdı.
Aptal vicdanımın susması için elimden gelenini yapacaktım. Bu saatten sonra ona karşı hiçbir şey hissedemezdim. Bu evliliği en yakın tarihte bitirmek için elimden gelen her şeyi yapacaktım. Boğazımdan tenime doğru yayılan sıcaklık belki de kalbimi susturmaya yetmişti. Zaten saçmalıktı.
Beni o gece az daha boğacaktı. Gözlerinde o kararlılığa şahit olmuştum. O parmakların git gide tenime saplandığını, gözlerine siyah bir perde indiğini hissetmiştim. Bebeğime bir şey olma ihtimalini bile umursamamıştı. O sevgi nedir bilmiyordu. Kendi canından bir parçanın hayatı onun için anlamsızdı.
Tenime saplanan parmaklar günler önce tenimi okşayarak yıkamıştı. Bebeğini hissetmek için karnımı okşayan parmakların ta kendisiydi. Fakat o gece acımasız bir katil gibi nefesimi kesmek istemişti.
Boynumda hissettiğim acı tüm benliğimi yakmıştı. Ele geçirmiş ve her bir duygu buz tutturmuştu. Yeşermeye başlayan, içimdeki varlığının farkında bile olmadığım hisleri yerinden söküp, toprağın altına iyice gömmüştü. Oradaki düğüm bir türlü gitmiyordu.
Acısı gitmiyordu. Gidecek gibi de durmuyordu. Yüreğimde bir yerler can çekişiyordu. Bir yerler susuzluktan ölmek üzereydi.
Yanağımdan süzülen bir damla yaşı hemen elimin tersiyle sildim. Ağlamak zayıflık değil miydi? Neden hâlâ o yakıcı his boğazımda kendini belli ediyordu?
Onunla konuşmuyor, ona bakmıyordum. Evde olduğu zamanlar, ki bu zamanlar sadece bir saati kapsıyordu, odamdan çıkmıyordum. O gittiğinde mutfağa gidiyor, bir şeyler yiyor ve odama geri dönüyordum. Gelmeyeceğini bilsem de yine de gelme ihtimali vardı. Eve geldiğinde duş alıyor ve kıyafetlerini değiştiriyordu. Onun odasına geçmemek için kendime küçük bir çanta hazırlamıştım. Birilerinin görme ihtimali bile umurumda değildi.
Dün gece karnımın acıkmasıyla kendimi mutfakta bir şeyler yerken bulmuştum. Odama geçmek için mutfak kapısından çıkmamla onunla karşılaşmış ve ne yapacağımı şaşırmıştım. Günler sonra onunla karşılaşmak sarsıcıydı. Yüzüme, ardından elimdeki portakal suyuyla doldurduğum büyük bardağa baktığında gözlerimi kaçırmış ve merdivenlere yönelmiştim.
