Tek bir gece iki yabancının hayatını birleştirdi.
Gece karası gözlerin büyüsüne kapılmaktan ölesiye korkan masum ve kırılgan bir kadın...
Zümrüt yeşili gözleri gördüğü ilk andan beri aklından silemeyen acımasız ve öfke dolu bir adam...
Geçmiş onları...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
#Hande Mehan - Sen Beni Güzel Hatırla
Evde salondaki koltukta uzanırken Lina'nın mektubu okuduğunda neler düşüneceğini aklıma getiriyordum. İçimden geçen her şeyi o kâğıt parçalarına dökmüştüm. Çağla'nın dedikleri kulağımda yankılanıyordu ve sevdiğim kadının acı çektiğini bildikçe karşısına çıkıp kollarıma sarmak istiyordum. Onun kokusunu soluma isteğimi bastırmak zordu, çok zordu. Kapının zilini duymamla heyecanla ayağa fırladım ve hızlı adımlarla kapıya yöneldim. Tüm bedenimi bir heyecan duygusu sararken ilk defa ellerimin titrediğini fark ediyordum. Bu kadının aşkı bana ne yapıyordu? Hiçbir fikrim yoktu.
Kapıyı açıp gelene baktığımda kaşlarımı çatmama engel olamadım. Kargo elemanı imzamı alıp gittiğinde elimdeki zarfla kalakaldım. Kapıyı kapatıp içeri doğru yavaş adımlarla yürüdüm, ardından kendimi koltuğa bıraktım.
İçimi bir huzursuzluk sarmış ve yüreğim sıkışmaya başlamıştı. Umut kırıntıları git gide kaybolurken zarfı açmaya koyuldum. Gözlerimin dolmasına hiçbir şey engel olamıyordu. İçimden bir şey acı çekeceğimi söylüyordu. Gözlerimi kapatıp derin bir nefes almamla birkaç damla zarfın üstüne düştü. Zarfı tamamen açtım ve mektubu çıkardım. Derin bir nefes alıp göz kapaklarımı kaldırdım. Dikkatimi ilk çeken iki sayfanın belirli yerlerinde mürekkep dağılması vardı. Ağlamıştı... Okumaya başladığımda bir kere daha aşkın acımasız olduğunu anladım. Kadınım gibi aşkta çok fazla acımasızdı.
Karan
Mektubunu aldım... Çok şaşırdım. Bana yazarak ulaşmak istemen çok akıllıcaydı. Beni bu kadar iyi tanıman hakkım olmadığı halde beni mutlu etti. Okuyamadım. Okumadım, Karan. İçinde yazanları az çok tahmin edebiliyorum. Açıkçası okuyacak cesareti ve gücü kendimde bulamadım.
Çünkü biliyorum ki, eğer o satırları okusaydım her bir söz yüreğimi delip içime işleyecekti. Benliğimi yakıp kavuran aşkını okumak istemedim, sevgilim. İçimdeki acıyı boş verip sana koşamadım. Kanayan yaralarımı sana bulaştırmak istemedim. Bu acıyı senin aşkınla sarmak olmazdı. Bu içimdeki acıyı bir sızıya dönüştürmene izin vermedim. Sana bunu yapamazdım...
Çünkü sen bunu başarırdın. Çünkü sen bir bakışınla, bir dokunuşunla bunu yapardın. Sen beni iyileştirirdin, sevgilim. Acımı alıp, aşkını ortaya sererdin. Biliyorum... Gözümde o kadar güçlü bir duruşa sahipsin ki, senin parmaklarımın arasına bulaşan kana şahit olmanı istemedim.
Belki bu dakikadan sonra beni unutacaksın. Belki umduğum gibi değil de ummadığım bir şey yazdın. Bilmiyorum. Belki de benden vazgeçtiğini... Ama ben içindekilerin güzel olduğunu düşünmek istiyorum. Bakışlarımı mektubunun üzerinden çekemeden bunları sana yazıyorum. İçinde neler yazdığını bilmeden, yazıyorum.
