Tek bir gece iki yabancının hayatını birleştirdi.
Gece karası gözlerin büyüsüne kapılmaktan ölesiye korkan masum ve kırılgan bir kadın...
Zümrüt yeşili gözleri gördüğü ilk andan beri aklından silemeyen acımasız ve öfke dolu bir adam...
Geçmiş onları...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
#Badem - Sen Aglama
Onun gözlerinin içine bakarak, "Seni zaten seviyorum..." diye fısıldadım dürüstçe. Ona bu konuda yalan söylemeyecektim. Derin bir nefes alırken omuzları anbean çöktü.
"Sar beni..."
Yutkundum, "Seni saramam, Lina. Döndüğünde sarılacak olan sendin, ben değil..." diye mırıldandım.
Başını eğdi. "Haklısın ama sarılamıyorum çünkü gözlerindeki ifade yaklaşmama engel oluyor," dediğinde anlamayarak yüzüne bakakaldım. Kafasını kaldırdığında göz göze geldik. "Yoksa sana sarılmayı çok istiyorum."
"Tedirginsin... Buraya döndüğünde hiçbir şeyi eskisi gibi bulamamaktan korktun değil mi?" diye sordum kendimden emin bir ifadeyle. Bunu bildiğimi şaşırmış gibi kaşlarını kaldırdı.
"Buraya döndüğümde seni eskisi gibi bulamamaktan çok korktum ama saçmaladım..." Anlamayarak kaşlarımı çattım. Bundan nasıl bu kadar emin olabiliyordu? Hayatımda başka bir kadın olmadığına neden emindi?
Ayağa kalktı ve yavaş adımlarla bana yaklaşmaya koyulduğunda tereddütle yerimde kıpırdandım fakat ifadesiz kaldım. Kokusu burnuma akın ederken önümdeki sehpanın kenarına oturdu ve yüz yüze geldik. Ben ne yaptığını anlamadan dudaklarını yüzüme yaklaştırdı. Beklentiyle dudaklarım aralandığında ufak bir tebessüm gönderdi ve dudağını önce dudağımın kenarına, ardından yanağıma bastırdı.
"Sen bana aitsin gece karası gözlerine öldüğüm adam." Aklına bir şey gelmiş gibi ayağa kalktı ve hızlı adımlarla valizine ilerledi. Dış cebinden bir defter çıkarıp tekrar karşımdaki yerini aldı. Defteri ellerime bırakıp devam etti. "Beni affetmeni isteyecek yüzüm yok, Karan. İnan bana, beni affetmen için her şeyi yapardım ama bunun çok, çok zor olduğunu biliyorum. Ben senden vazgeçmedim, Karan. İnsan kalbinden nasıl vazgeçebilir ki?"
"Gittin, Lina..." Hüzünle gözleri doldu.
"Sen benim kalbimsin, Karan. Ben gece karası gözlerini gördüğümde nefes almaya başladım. Seni bırakıp gittim ve bir buçuk sene boyunca dönmedim. Kolay değildi. İnan bana, sensizlik öyle dilden döküldüğü gibi kolay değildi. Sana sensizliğin içimde yarattığı acıları anlatamam, tarif edemem. Bu defteri sensizliğin canımı çok yaktığını kendime itiraf ettiğimde yazmaya başladım. Sana hiçbir şeyin hesabını soramam ama bana ait olduğunu hissediyorum. Kokun, bunu saklamıyor."
Kafamı aşağı yukarı salladım. Ben sevdiğim kadına saçma sapan oyunlar oynamazdım. Ömrüm boyunca tek bir kere âşık olmuştum ve terk edilmiştim. Kendimi kaybetmiş ama onu içimden atmaya hiç çalışmamıştım. Karşımdaki kadın bana dönmemiş olsaydı bile sol yanımdan çıkmayacaktı.
