It was only just a dream (COMPLETED)

Kabanata 47

Carrie,

I'm sorry.. I really am. Alam ko na sawang-sawa ka nang marinig ng paulit-ulit 'to, pero wala talaga akong ibang maisip na sabihin sayo.

Alam kong sa umpisa palang nasaktan na kita. At yun ay yung araw na nabundol kita. Alam kong hindi naging maganda ang unang pagkikita natin dahil alam kong may kasalanan ako sa nangyare sayo.

Sobra ang kabang naramdaman ko nang mga oras na yun. I feel so guilty nung dalhin kitang duguan sa ospital at mas lalo lang akong nakonsensya nung makita ko ang naging reaksiyon ng mga mahal mo sa buhay ng mga oras na yun.

I tried to visit you everyday as much as possible nung nasa ospital ka pa. Naisip ko kasi na kahit sa ganung paraan man lang ay makabawi ako sayo aside sa pagsagot sa lahat ng gastusin sa ospital.

I know it was an accident but still I'm responsible for that. At nung malaman kong nagising kana after a year ay talaga namang natuwa ako. Natuwa ako hindi dahil sa mawawala na yung bigat na dinadala ko kundi, natuwa ako sa katotohanang ligtas kana talaga.

And that time when i saw you in the rooftop? Nagulat talaga ako sa naging reaksiyon mo nung mga oras na yun. I thought sasampalin mo ako at bubulyawan pero nagulat ako ng marahan mong hinamplos ang mukha ko habang umiiyak ka.

It really feels so strange but I choose to refuse that strange feeling I felt. I am sincere ng sinabi ko sayong mas maganda ka kapag gising ka. Ibang-iba ang itsura mo kaysa nung mga araw na nakikita kitang tulog at walang malay. Maybe because, may buhay ang ekspresyong nakita ko, and I am not used to it.

After that day, you became strange to me. Hindi mo ako kinikita at napansin ko ang pag-iwas mo sa akin kahit pa nasa bahay niyo na ako. Then you told me about what happened on your dream. You told me na napanaginipan mo ako at lahat ng nangyare ay kinuwento mo sa akin.

Natuwa ako sa mga narinig ko sayo noon dahil I really can't imagine my self doing those stuffs para sa isang babae. Kagaya nalang ng sinabi mo noon na hinarana kita habang nakatali ka sa upuan. Hanggang ngayon, pag naaalala ko yung kwento mong yun ay napapangiti ako. Pero alam mo kung anong mas nagpatuwa sa akin? Ayun ay nang makita ko yung kakaibang ngiti sa mga labi mo habang kinukwento mo sa akin yung panaginip mo.

Pagkatapos nun, we became friends, at palagi nang nasa isip ko yung mga ngiti mo. Alam ko na may iba na akong nararamdam sayo nun pero pinilit kong alisin yun sa isip ko. Imposible naman kasing magkagusto ako sayo nun dahil I'm into a relationship that time.

I tried to push you to another man. I told you to just let go all of your feeling sand forget what happened on your dream. Akala ko kasi pag nangyare yun ay mawawala na yung gulo dito sa isip at puso ko, but i was wrong.

I tried to be so cold to you and so you are. Pero ako lang din ang nahirapan lalo na kapag nakikita kitang kasama ang ibang lalaki. Until that day came.
Trixie told me about what you had said to her. I am so angry that time, hindi dahil sa mga sinabi ni Trixie. Nagalit ako dahil sinabi mong gusto mo ako pero hindi yun ang nakikita ko.

You're with a guys and yet, you want me and Trixie to broke-up? Bakit? So I can be miserable everytime I see you with another man while I'm alone? Ayan ang nasa isip ko nung mga oras na yun kaya nakapagbitaw ako ng mga masasakit na salita sayo.

Alam kong sobrang mali ako lalo na't pinaniwalaan ko ang lahat ng sinabi ni Trixie. Jay told me about everything at doon ako nalinawan.

Sobrang nagsisisi ako sa lahat ng nagawa ko so I tried to win your heart, again. Sinuyo kita but you became so hard on me. You even neglect me in front of other people but I accept that because I know it's my fault anyway.