Never Had I Ever

Epilogue

NOTE: I dedicate this chapter to each one of you. Thank you for making this far. Hanggang sa muli. 

Epilogue

Kakauwi ko lang ng bansa galing US when I tried to call Laurence for the third time. Why isn't she picking up her phone? Did she already change her number? It's been four years anyway. I tried to call her for the last time and good thing she answered it, finally.

"Hello? Who's this?" Medyo mataray niyang bunggad. It's been four years but she'still the same.

"Laurence!" Sagot ko. "This is Sky, remember?"

Narinig ko ang pagbuntong hininga niya sa kabilang linya. "Blue haired guy! Oh.. why did you call me? Kailan ang balik mo dito sa Pinas?"

Sa loob ng apat na taong wala ako ay si Laurence ang lagi kong pinagtatanungan tungkol kay Allison. She owes me a huge favor and according to her, this is just her own way of repaying me back. Pinakiusapan ko din si Laurence na huwag ng banggitin pa kay Allison na halos lahat ng nangyayari sa kanya ay alam ko. I want her to continue her life without me and I promised myself na pagka-graduate na pagka-graduate niya ay aangkinin ko siyang muli. That's why I am back.

God knows how much I regret the moment I left her without any words. Kaya nga mas pinili kong sa ibang bansa na lang magtapos ng pag-aaral dahil baka kung sa Pilipinas din ako ay hindi ko mapigilang hindi siya puntahan. Ang usapan kasi namin ni Mrs. Crescent bago ako umalis ay huwag akong magpapakita Allison hanggang sa maka-graduate siya ng Crescent. I don't want to be manipulated by that stupid game but, the fuck, I still obeyed her.

"I already dyed my hair into black." Tumawa ako. "And I just got off the plane about twenty minutes ago." Dugtong ko pa.

"Really? E bakit ka nga tumawag?"

"Wala, nangangamusta lang din. I will be at your graduation tomorrow. Congrats nga pala!" Sambit ko.

Tumawa siya. "Nangangangamusta your ass! Sige na! Thanks!"

"Alright. Thank you too, Laurence! You're the best!"

Binaba niya ang tawag pagkatapos nun.

I'm also aware that Allison had a boyfriend a year after I left her. Of course, I got jealous. Who wouldn't? Nang dahil lang sa larong iyon ay nagkahiwalay kami pero mas pipiliin ko naman na ganito ang nangyari kaysa iba ang naging ka-partner niya. The moment she kissed me back that night, alam ko, she already got me.

Nakakatawang isipin na pagkatapos niya akong halikan noong gabi yun ay bigla siyang nawalan ng malay. Wala naman akong balak na galawin siya in the first place. Hindi ako ganung klaseng lalaki.

Every single bit of her is mine and if by any chance hindi na niya ako mahal, I promise, babawiin ko siya. Babawiin ko siya at babaliwin ko siyang muli katulad ng ginawa niyang pangbabaliw sa akin. She's my first and last love. Kung hindi ko man siya mababawi ay natatakot akong baka hindi na muling tumibok ang puso ko ng ganto.

I saw her on the day of her graduation day. I want to ran and congratulate her but I stopped myself. Alam kong nakita niya ako so I hid myself in the crowed. This is not the right time. Ayos na sa akin ang makita siyang masaya sa araw ng graduation niya.

Nabalitaan ko din kay Laurence na mago-outing sila ng mga kaibigan niya. I booked a flight to Kalibo, Aklan immediately that day. Hindi ko alam kung sino ang isasama ko dahil parehas na nag-out of the country sina Blue at Janus. I tried to call my cousin and good thing they agreed. Libre ko nga lang, pero ayos lang. Atleast may kasama ako.