Aren't Yours ( Completed )

B2: Chapter 30

Chapter 30 - Until Forever

Nagising ako dahil sa haplos saaking mukha. Napaigtad ako ng makita ko si Aldrich.

"Hey.." Bulong niya. Umupo siya sa gilid ng upuan ko. Humagilap agad ang mata ko sa loob ng kwarto ngunit ni isang tao ay wala akong makita maliban kay Ian.

"Pinauwi ko muna sila. Ilang araw din silang nandito." Saad ni Aldrich. Napatingin ako sa kanya. Ang kanyang walang  isang bigoteng mukha noon ay nagkaroon na sa ibabang parte ng labi niya at sa kanyang pisnge. Ang kanyang buhok ay nag iba na rin.

"It's been a long time" Saad niya saka ngumiti. Hindi parin siya nag babago. Gwapo pa rin pero medyo nag mature nga lang siya ngayon.

"It's nice seeing you again..." Saad saka ngumiti. Ngumiti rin siya pabalik at hinawakan ang kamay ko.

"I missed you..." Saad niya. Kung dating Inday pa ang nakarinig nito ay baka naglulumpasay na ako sa kilig.

"I missed you too Aldrich" Naging kaibigan ko rin siya kahit papaano. Pagkatapod 'nun ay walang nagsalita saamin. Ang kanyang mga mata ay nakatitig lamang saakin. Halo halong emosyon ang nasa mata niya ngunit mas nangingibabaw ang awa niya saakin. It's funny how people feel pity when you're dying pero noong malusog ka pa sa kalabaw ay hindi ka nila pinapahalagahan.

"Don't give me that stares Aldrich" Saad ko saka tumawa ngunit seryoso siyang nakatingin saakin.

"Those stares are my unsaid words. I know this is too late to say this but once in my life. I had loved this girl in front of me." Saad niya na ikinagulat ko. What? He's confessing to a dying person? That's useless. Hindi ko ako umimik at tinuon ko ang buong atensyon ko sa kanya.

"I'm sorry for being a jerk and coward. But I just want to tell you Inday that I loved you. I silently hoping that you would end up with me but I think that's not our destiny. That's not our fate." Saad niya. Ngumiti ako at hinawakan  ang kanyang kamay.

"Thank you loving me Aldrich. Kung dating Inday pa ang nakarinig nito ay baka nahimatay na siya dahil sa kilig" Tumawa ako at tumawa din siya.

"But everything changed. Change is constant. Change is inevitable. Change is forever. Lahat tayo ay nagbabago sa bawat oras na lumilipas. If people will change then our feelings can also change, just like season and just like weather. I liked you Aldrich. But I mistaken the like from love. I know you deserve someone better. You meant for someone and that someone is not me" Saad ko. Nakita ko ang pamumula ng mata niya ngunit walang ni isang luha ang tumulo.

"Can you do me a favor Inday?" Tanong niya saakin. Ngumiti ako.

"Anything for my best friend" Saad ko.

"Can you live little longer? So that you can witness my wedding to that someone. Please can you do that?" Tanong niya. Nawala ang ngiti ko. I think that is too much.

"I can't promise anything Aldrich" Saad ko.

"Inday!" Sigaw niya. Napatingin ako sa kanya.

"Your nose is bleeding" Saad niya. Agaran kong inabot ang ibabang ilong ko at bumungad saakin ang dugo.

"See?" Pilit kong ngumiti sa kanya. Ngunit ni wala siyang isinagot doon.

Agaran nilang akong pina blood transfusion dahil sa dami dugo ang nawala mula kahapon. Hindi ko pa nakikita si James simula kahapon kaya tinanong ko si Mommy na nagbabalat ng mansanas saaking gilid. Hinang hina parin ako dahil sa ginawa nila sa katawan ko. Nag suggest ang doctor na mag chemo therapy ako ngunit tumanggi ako dahil gusto ko sa pag panaw ko ay maganda parin ako. Ako pa rin ang Inday na kilala ng lahat hindi yung Inday na may sakit at mahina.