EA III: Twisted Faith

chapter 43: 5 promises

a/n: this chap contains some gruesome words. deh jk,  may mga mura po ito, konti lang naman haha. if you want some background music, i provided it. just click on the multimedia box and play the song para mas feel ang kasawian. th, nahihirapan akong iconstruct ang ending. so baka matagalan ang next update. ang hirap gumawa ng ending! sobra! so, thanks for reading this :) just let me know how you feel and what are your thoughts about this chap. votes and comments are highly appreciated ^_^

Joachim's POV

"Bro"  narinig kong tawag ni Nicolo sa akin. takang tiningnan ko naman siya. bakas ang kalungkutan sa mga mata niya. marahil ay nababasa niya ngayon sa aking mga mata ang kalungkutan at kabiguan. akala ko kasi talaga naaalala na ako ni Roshan. akala ko kasi talaga naaalala na ako ng mahal ko. pero nagkamali ako.

araw at gabi dinadamdam ko ito. palagi kong iniisip kung saan ba ako nagkamali. parati kong iniisip ano ang naging kasalanan ko. bakit ba lagi na lang pagsubok at hirap ang nararanasan ko. simple lang naman ang gusto ko eh, ang makasama si Roshan. ang makasama habang buhay ang babaeng pinakamamahal ko.

"i know, umasa lang akong na naaalala na niya ako" malungkot kong sabi at sabay ngumiti. sabi nila, nakikita mo naman sa ngiti ng isang tao kung totoo ba ito o peke o malungkot hindi ba? 

"no, it's not that" he said kaya nagtaka naman ako. if it's not about Roshan's memory,  then tungkol saan ito? bakit parang feeling ko may tinatago sa akin ang mga tao sa academy? bakit feeling ko lahat sila, ng kabarkada namin ay nagdadalamhati. and the weird thing is that sa akin sila nakatingin.

"no tell me, bakit ganyan ang tingin niyo sa akin?" nagtataka kong tanong sa kanila. may iba kasi eh, i can feel it.

"better go check your room first" walang kaemoemosyon na sambit ni Blair kaya agad akong nagtungo sa kwarto ko. hindi naman ito kalyuan sa opisina ko kaya mabilis akong nakapunta dito. hindi ko maiwasang magisip kung ano ang nais nilang ipahiwatig. anong meron sa kwarto ko?

pagpasok ko dito, agad kong nilibot ng tingin ang buong kwarto ko. wala namang kakaiba dito? everything's in the right place. maayos ang kwarto... except sa may veranda. bakit nakabukas yon?

dahan dahan akong naglakad papalappit dito. baka mamaya isa itong kalaban. pero nang makalapit lapit ako, napagtanto kong isa itong babae. at pamilyar ang pigura nito na nakatalikod s akin.

"don't worry, i won't harm you" wika niya at saka ko lang napagtanto kung sino ito, kung sino ang may ari ng boses na naririnig ko ngayon. kung kaninong boses ang nagmamayari nito. hindi ko napigilan ang mga luhang namuo sa mata ko. kusang gumalaw ang mga paa ko at nagtungo sa direction niya at niyakap siya ng mahigpit. "Roshan" bulong ko habang hindi maalis ang mga ngiti sa mukha.

ilang saglit pa ay bumitaw na ako sa pagkakayakap ko sa kanya at nakita kong maging siya ay naiyak din. damn. naaalala na ba niya ako? nagbalik na ba ang lahat?

"oo unggoy, naaalala na kita" naiiyak niyang sambit habang nakangiti pa din. hindi ko maiwasang mapangiti pang muli. ang saya, ang saya sa pakiramdam. lahat ng galit at inis ko ay nawala. lahat ng mga nagatibong bagay sa buhay at isipan ko nawala. ang mundo ko ngayo'y umiikot na talaga sa kanya. si Roshan ang mundo ko, walang duda.