EA III: Twisted Faith

chapter 42: he'll save you

a/n: you can play the song while reading. i'm not sure it will be effective para ma move yung emotions niyo but i find the lyrics perfect for the scenes in this chapter (or even in the next chapters). i hope you'll like this chap. thanks for reading it :)

Roshan's POV

"bakit naman hindi niyo sinabi sa akin! you're going to sell me huh? hahayaan niyo akong makasal sa isang lalaking tinuring kong kapatid? sa isang lalaking hindi ko naman gustong pakasalan!?" nanggagalaiti na ako. hindi ko na mapigilan ang luha sa mga mata ko. ni minsan hindi ko pinangarap na makasal sa isang lalaking hindi ko naman mahal.

"look baby, ipinagkasundo na namin ito ng parents ni Clarence. mabait naman si Clarence ah? matututunan mo din siyang mahalin" paliwanag ni mommy Sany

"you know what? i hate this life! i hate this! ayaw ko sa kanya! ayaw kong makasal sa kanya! isang tao lang ang gusto kong pakasalan pero lahat ng iyon hindi na natupad dahil sa makasarili mong pag uugali! si Joachim lang ang mahal ko at ang mamahalin ko!" sigaw ko sa kanya. 

namayani ang katahimikan. nakita ko ang ngisi sa mga labi ni Sany. hindi ko na siya dapat pang tawaging mommy. sinong ina ang hahayaang makasal ang anak niya sa isang lalaking hindi niya naman gusto. but then it stroke me. bigla akong napatakip sa bibig ko nang bigla kong mapagtanto kung ano ang nasabi ko ngayon sa harapan niya.

"see? aamin ka din pala na naaalala mo na ang lahat. you know, isang malaking himala at nagawa mo silang alalahanin despite na nabasag ang isa sa mga mahiwagang bola. simple tip,  it would be better kung susunod ka na lang sa iuutos ko sa iyo. " mahina niyang pagkakasabi pero hindi pa din naaalis ang ngisi sa mga mukha niya.

napahagulgol na lang ako at napatakip sa mukha ko. ano nang gagawin ko? tiyak na mapapahamak si chim chim kapag hindi ko siya sinunod. ano nang gagawin ko?

lumuhod ako. nanginginig man ang mga kamay ko, ipinagdikit ko ang dalawang ito at humingi sa kanya ng pakiusap. nakiusap ako na wag niyang sasaktan ang mga kaibigan ko lalong lalo na si chim chim. they don't deserve this.

"you know what to do to be able to save them. aantayin kita bukas ng alas otso ng gabi sa may tabing dagat. kapag hindi ka dumating doon sa tamang oras, alam mo na ang mangyayari sa mga kaibigan mo" pagbabanta niya sa akin.

umiiyak akong nagtatakbo sa labas. hindi ko na alam kung anong gagawin ko. i've been in so many challenges at akala ko naging immune na ako dito. pero bakit ba ako palaging nilalapitan ng malas? i can't help it. i just cried.

nakatulala ako ngayon, nasa garden. fave ko tong place na ito. feeling ko kasi walang kulang sa tuwing nandito ako. feeling ko kasama ko ang mga kaibigan ko sa tuwing nasa garden ako. land, air, heat, time. everything is present.

nagulat na lang ako nang mag text si mommy. sometimes i even wonder kung dapat ko pa ba siyang tawaging mommy eh. i don't think she deserves that title.

pinapauwi na ako kaya naman dumeretso na ako sa sakayan ng jeep. mag cocommute na lang ako kahit alam kong inagbawalan ako ni mommy na mag commute mag isa. nakakahiya na kasing maistorbo si Rence, ang dami na niyang ginawa para sa akin.

nagaantay ako sa may sakayan ng jeep nang bigla namang may kotse na tumigil sa harapan ko. huh? si Rence? bakit siya nandito? ang alam ko may klase siya ngayon.