Nu we samen zijn

Hoofdstuk 3

Urenlang had ik moeten wachten tot ik naar buiten mocht. Boven de plaats waar de tent stond, had het Duistere Teken gehangen. In de loop van de tijd was het vervaagd. Pas om middernacht was het veilig genoeg om naar buiten te gaan. De dooddoeners hadden grote schade aangericht, maar daar hadden ze het ook bij gelaten. Het was weer rustig.

Ik begon te rennen naar de plek waar ik met Draco had afgesproken. Hij was er niet. Ik zocht overal. Achter elke boom, struik of plant. Er was geen spoor van hem te bekennen. De pijn in mijn hart liet me weten dat ik verdrietig was. Toch kon ik het gevoel niet toelaten. Draco kon niet weg zijn. Hij moest veilig bij Alexander in huis zijn. Aan die gedachte hield ik mij die nacht vast. Ginny had gevraagd of ik bij haar wilde blijven. Zo deden we die nacht allebei geen oog dicht.

Ginny wilde eigenlijk niet dat ik weg zou gaan, maar ik beloofde dat ik snel terug kwam. De volgende ochtend bracht Arthur Weasley me naar de winkelstraat waar het huis van Alexander aan grensde. De mensen keken raar op toen ik door de straat rende. Ik had een zwarte trui en spijkerbroek van Ginny geleend. Aan mijn voeten had ik een paar gympies. In een tas op mijn rug zaten de feestkleren van de avond daarvoor. Het moet er vreemd uitgezien hebben; ik zag eruit als een lijk. Maar het maakte me niet uit dat ik werd aangekeken. Ik wilde zo snel mogelijk naar het huis van Alexander.

Met mijn vuisten bonsde ik op de voordeur. Mijn hart klopte in mijn keel van het rennen en de spanning. De deur werd langzaam open gedaan. Alexanders' hoofd kwam om het hoekje. Toen hij zag dat ik het was duwde hij de deur verder open.

'Ellie, wat ben ik blij jou te zien,' zei hij vriendelijk. Terwijl ik de drempel overstapte, duwde ik hem aan de kant. 'Waar is Draco?' Ik draaide me om en zag Alexander de straat in kijken. 'Dat wilde ik net aan jou vragen,' zei hij zacht. 'Wat zei je?' Mijn stem sloeg over. Alexander duwde de deur dicht en draaide zich naar me om. 'Draco is naar the Burrow gegaan om jou te halen,' zei Alexander. Een gil ontsnapte uit mijn mond. 'Nee, nee, nee,' jammerde ik. 'Wat is er gebeurt, Ellie?' Alexander legde zijn hand op mijn schouder.

'We zijn aangevallen door dooddoeners. Het was een ravage,' zeg ik emotieloos. Het verbaasde me dat ik überhaupt nog overeind stond en deze woorden uitsprak. 'Aangevallen?' Alexander wreef met een hand door zijn grijze baard. Ik legde het hele verhaal aan hem uit, ook wat ik van Ginny had gehoord over Harry Potter. Alexanders ogen werden groot. 'Het is echt oorlog,' concludeerde hij. Pas toen hij dat zei besefte ik het. Ik was Draco voor de zoveelste keer kwijt. Hoe had ik ooit kunnen denken dat we voor altijd samen konden zijn? Hij komt uit de verkeerde familie. Huilend viel ik in Alexanders armen. De tranen liepen over mijn wangen, op zijn trui. Hij legde geruststellend een hand op mijn rug. Mijn schouders schokten terwijl de tranen bleven stromen. Het gevoel van gebrokenheid raakte me voor de zoveelste keer.

Soms vraag ik me af hoeveel een mens kan verdragen voordat je instort. Echt instort bedoel ik dan. Het voelt alsof ik al zo vaak op dat punt heb gestaan, maar elke keer sleepte iemand me er dan doorheen. Eerst was dat Draco, in de tijd voor ik hem kwijtraakte op de avond van de bruiloft. Daarna was het Alexander. Hij ving me op toen ik de liefde van mijn leven kwijt was. Hij zorgde voor me alsof hij mijn vader was. Zonder hem was ik de eerste paar dagen niet doorgekomen. De maanden daarna, op Hogwarts, was het Ginny.

Het is nog steeds Ginny. We houden elkaar op de been, hoe zwaar het ook is. Als ik in haar ogen kijk zie ik een reflectie van mezelf. Haar gevoelens zijn ook die van mij. We leven in onzekerheid over het lot van iemand die ons dierbaar is. Een erger gevoel bestaat er denk ik niet. Het staat gelijk aan de pijn die ik had toen mijn moeder overleed. Een leegte in mijn hart, een steen in mijn maag. Terwijl ik weet dat ik door moet. Voor mijn vader die nog in leven kan zijn, voor de gehele toverwereld. Opgeven is geen optie.

Derde hoofdstuk alweer! Ik vind het zo leuk om jullie reacties te lezen. Dat motiveert me echt om door te schrijven! :) Love, Lynn.