Nu we samen zijn

Hoofdstuk 41

Langzaam lopen we achter de stoet mensen aan. Iedereen is op weg naar buiten. Wij zorgen dat we achteraan blijven. Zo weten we zeker dat we niet per ongeluk om ver worden gelopen door onze onzichtbaarheid. Ik voel me gespannen. Wat zullen we buiten aantreffen? Alleen al de gedachte aan het gezicht van Voldemort zorgt voor kippenvel op mijn armen. Zijn lach klinkt weer door mijn hoofd. Het liefst draai ik me nu om, zodat ik hem niet hoef te zien. Maar ik weet dat ik niet meer terug kan. Draco rekent op me.

Met een zwaar gevoel in mijn maag stap ik de drempel over. Het is fris buiten, maar de spanning zorgt ervoor dat ik het niet koud krijg. Of het is Draco's hand in die van mij. Ik ben te erg in de war om daar een onderscheid in te maken.

Iedereen heeft zich verzameld op het bordes voor de school. Draco en ik houden aan de zijkant van het bordes stil. Er klinkt een harde gil vanaf onze kant. Professor McGonagall staart met haar handen voor haar mond voor zich uit. Ik volg haar blik en ontdek waar ze zo van is geschrokken. Tegenover ons staat Voldemort met zijn volgelingen. Er gaat een rilling door mijn lijf heen als ik hem weer zie. Maar dat is niet de reden dat McGonagall gilde. Eén van de mensen bij Voldemort is een stuk groter dan de rest. Het is Hagrid, de terreinknecht van Hogwarts. In zijn armen ligt een slap lichaam. Harry Potter. Het is echt waar, Harry is dood. Ik knijp hard in Draco's hand. Zijn gezicht staat triest.

'Nee!' 'Nee!' 'Harry! Harry!' Ik herken de stemmen van Ron, Hermione en Ginny. Het doet pijn in mijn hart als ik het verdriet door hun kreten heen hoor. Verschillende mensen beginnen nu ook te roepen. Ze schelden Voldemort en zijn dooddoeners uit. 'Stilte!' Voldemort zijn verschrikkelijke stem klinkt boven iedereen uit. Met een knal en een rode lichtflits heeft hij ervoor gezorgd dat iedereen aan onze kant stil is.

'Het is voorbij! Leg hem aan mijn voeten, Hagrid. Daar hoort hij thuis!' Hagrid legt Harry voorzichtig op het gras voor de voeten van Voldemort. 'Zien jullie wel? Harry Potter is dood! Begrijpen jullie het nu, misleide dwazen? Hij is nooit méér geweest dan een jongen die een tijdje wist te overleven omdat anderen zich voor hem opofferden!' roept Voldemort. Hij loopt heen en weer over het gras, terwijl hij ons blijft aankijken. 'Hij heeft jou anders wel verslagen!' roept Ron. Ik sta verbaasd om zijn moed. Hij heeft het altijd al in zich gehad, anders zou hij niet bij Gryffindor zijn ingedeeld. Maar nu merk ik het pas echt. Hij strijdt voor zijn beste vriend en de toverwereld.

Door de roep van Ron beginnen de mensen aan onze kant weer te schreeuwen tegen Voldemort. Opnieuw klinkt er een knal waardoor iedereen zwijgt. 'Hij is gedood terwijl hij probeerde te vluchten, gedood terwijl hij zichzelf in veiligheid wilde brengen-' Tijdens Voldemorts speech rent Neville ineens naar voren. In een tel ligt hij op de grond, ontwapend door Voldemort.

'En wie is dit dan wel? Wie heeft vrijwillig aangeboden om te demonstreren wat er gebeurt als iemand zich blijft verzetten nadat de strijd verloren is?' Hij lacht, terwijl hij de toverstok van Neville weggooit. Dan hoor ik de stem van de persoon die ik, na Voldemort, het meest haat. Bellatrix Lestrange. 'Het is Neville Longbottom, Lord! De jongen die de Carrows zoveel last heeft bezorgd! De zoon van de Schouwers, weet u nog wel?' 'Ja, ik herinner het me,' zegt Voldemort. Neville heeft nooit verteld dat zijn ouders Schouwers zijn. Hij vertelde alleen maar over zijn grootmoeder, die ik eerder die avond ontmoet heb. Zo goed ken ik Neville dus niet. Waarom zou hij mij dan bijzonder vinden?

Neville staat voorzichtig op. Hij staat daar kwetsbaar, tussen twee kampen in. Toch houdt hij zijn handen als vuisten naast zijn lichaam, alsof hij elk moment aan wil vallen. 'Maar je bent van zuiver bloed, nietwaar, dappere jongen?' vraagt Voldemort. 'En wat dan nog?' 'Je hebt moed en lef getoond en je stamt af van een edel geslacht. Ik denk dat je een uitstekende dooddoener zou zijn. We hebben jouw soort hard nodig, Longbottom.' Zijn soort. Dat is dus ook mijn soort. Zuiver tovenaarsbloed.

De komende hoofdstukken zullen bekend voorkomen als je het boek hebt gelezen. Ik hoop dat je toch nog met plezier leest :) Love, Lynn.