Nu we samen zijn

Hoofdstuk 61

Draco houdt mijn hand stevig vast als we St. Mungo's Hospital binnenstappen. Mijn benen voelen als lood. Ik ben doodsbang voor wat de zusters over mijn vader hebben te melden. Gesterkt door de hand van Draco in die van mij, lopen we de wachtkamer in. Alexander praat even met een zuster, die ons vertelt te gaan zitten. Daarna loopt ze weg. Volgens Alexander om een zuster te halen die meer over mijn vader weet. Draco trekt me mee naar de stoelen, zodat we kunnen zitten. Ik voel me enorm onrustig, maar laat me toch meevoeren.

Sinds we in het ziekenhuis zijn, heb ik niets meer gezegd. In mijn hoofd spelen zich allemaal doemscenario's af. Mijn vader wordt nooit meer wakker. Hij sterft terwijl de dokters hem proberen te redden. 'El?' Draco's stem, vlakbij mijn oor, schrikt me op uit mijn gedachten. Vragend kijk ik hem aan. 'Je dwaalde af,' zegt hij. Hij slaat zijn arm om me heen en trekt me tegen zich aan. 'Hoe weet jij dat?' vraag ik. 'Je staarde in het niets en reageerde nergens meer op. Ik weet dat je aan nare dingen dacht, dat zie ik in je ogen,' zegt Draco zacht. Hij drukt een kus op mijn slaap. Voorzichtig glimlach ik, wat automatisch gaat door hoe lief Draco is. 'Zo zie ik je liever,' zegt hij.

'Smith?' De stem van een zuster galmt door de lege wachtkamer. Ik spring op uit mijn stoel. 'Ja?' 'U mag meekomen.' De zuster leidt ons door de gangen van het ziekenhuis heen. Het lijkt een eeuwigheid te duren voor ze stilstaat. 'Achter deze deur ligt je vader. Het bloed is verwijderd, maar hij is nog niet bijgekomen uit de coma. Hij staat onder een goede bewaking. Elk teken van leven wordt nauwlettend in de gaten gehouden. Roep ons als jullie iets merken,' zegt ze. Ongeduldig wip ik van mijn ene been naar mijn andere. Ik wil naar binnen. 'Duidelijk,' zegt Alexander. Ik ben vergeten te antwoorden.

De zuster duwt de deurklink naar beneden en stapt naar binnen. Ik moet mijn best doen om haar niet omver te duwen. Ongeduldig wacht ik tot ik langs haar heen kan. Dan loop ik regelrecht naar het bed, dat in het midden van de kamer staat. Er gaat een schok door me heen als ik mijn vader zie liggen. Hij lijkt dood. Zijn gezicht is beschadigd en zijn wangen zijn diep ingevallen. Gisteren heb ik hem ook al gezien, maar toch is het weer heftig om te zien hoe hij eruitziet. Het is lang geleden dat hij er gezond uit zag, dat ik het me niet goed meer kan herinneren. Maar ik weet dat hoe hij er nu uitziet, niet goed is.

'Pap,' fluister ik. Ik zak neer op een krukje, die naast het bed staat. Op de achtergrond hoor ik Alexander met de zuster praten, maar echt luisteren lukt niet. Ik wend mijn ogen niet van mijn vader af. 'Pap? Als je me kunt horen, word alsjeblieft beter,' fluister ik. Draco komt naast me staan en legt zijn gezonde arm om mijn schouder. Met mijn ene hand pak ik zijn hand vast, die losjes over mijn schouder hangt. Mijn vrije hand leg ik op de dekens, naast de hand van mijn vader. Ik durf hem niet vast te pakken, bang voor hoe dat kan voelen. Met tranen in mijn ogen staar ik naar zijn gezicht en lichaam. Het doet zoveel pijn om hem zo te zien liggen.

'Ellie? We moeten gaan,' zegt Draco. Het is een uur verder. We hebben een uur lang in stilte om het bed heen gezeten. Ik knik. Het is vermoeiend om hier in onzekerheid te blijven wachten. 'We komen morgen weer terug,' zegt Alexander, die ondertussen al bij de deur staat. Zuchtend sta ik op, ondersteunt door Draco. Hij wijkt niet van mijn zijde, nu hij merkt hoe moeilijk ik het heb. Ik ga alleen maar meer van hem houden.

In de deuropening werp ik nog een laatste blik op mijn vader. Wacht. Zag ik dat goed? Ik laat Draco's hand los en loop terug naar het bed. 'Ellie?' Nu ik dichtbij sta, weet ik het zeker. 'Roep een zuster,' zeg ik in paniek. 'Wat is er, Ellie?' vraagt Alexander kalm. 'Zijn hand bewoog!' Vol ongeloof staar ik van zijn hand naar Draco en Alexander. 'Echt?' 'Zou ik daarover liegen?' vraag ik geïrriteerd. Draco schudt zijn hoofd. 'Ik ga een zuster halen.' Hij verdwijnt de gang op. Alexander komt naast me staan en kijkt ook naar de hand van mijn vader. 'Ik zie niets,' zegt hij, alsof ik gek ben geworden.

Grappig om te lezen hoe jullie Ellie voor je zien. Sommigen zien haar als een blond meisje, anderen weer met donker haar. Ik heb zelf geen actrice in gedachten, maar in het verhaal heeft ze ieder geval donker haar! Van Alexander heb ik wel een heel duidelijk beeld. Welke acteur of zanger of iets anders vinden jullie bij zijn karakter passen? Morgen zet ik in het verhaal wat ik voor me zie!

Ik heb gisteren een Harry Potter dekbed gekocht! Haha, het is zooo vet! Dat wilde ik even met jullie delen. Bedankt voor de votes en reacties. Jullie zijn lieve lezers! Love, Lynn.