Nu we samen zijn

Hoofdstuk 4

Alexander had me naar een kamer getild. Ik was niet in staat om naar boven te lopen. De tranen bleven over mijn wangen stromen. Mijn benen voelden slap, alsof al de energie met de tranen weg waren gestroomd. Ik merkte dat hij langs de deur liep waar de kamer van Draco en mij achter lag. 'Daar wil je niet zijn,' zei hij, toen ik protesteerde. Ik wist nog niet dat hij gelijk had, daar kwam ik later achter. Toch liet ik me naar een andere kamer tillen. De energie om echt te protesteren had ik niet. Hij legde me op een bed neer. Het voelde zacht en vertrouwd om me heen. 'Je bent vast moe. Kleed je even om. Ik haal thee voor je,' zei hij. Ik weet niet waarom, maar ik gehoorzaamde hem. Even later lag ik onder de warme dekens, terwijl ik onafgebroken huilde. Weken had ik met Draco geleefd en nu was hij er niet. Het was lang geleden dat ik hem meer dan een nacht niet had gezien. Op dat moment had ik nog niet bedacht dat die ene nacht maanden zou worden. Maandenlang zonder hem.

Alexander kwam binnen met een kop dampende thee. Hij zette het op het nachtkastje naast het bed. Pas toen hij op het bed kwam zitten zag ik dat hij ook huilde. Niet zoals ik, maar heel bescheiden. Alsof hij de tranen niet wilde toelaten. 'Ellie,' zei hij. Aan zijn stem hing een heleboel emotie. 'Ik weet hoe jij je voelt.' Dat wilde ik niet geloven. Mensen zeggen het om je gerust te stellen, maar dat werkt niet bij mij. 'Ik zal je een verhaal vertellen,' begon Alexander. Ik sloot mijn ogen, wat gek voelt als er tranen uitstromen.

'Jaren geleden zat ik ook op Hogwarts, bij Gryffindor zoals je weet. Daar ontmoette ik Rose, een meisje uit hetzelfde jaar als ik. Ze was zeker weten het mooiste meisje dat ik ooit had gezien. Ze had goud blond haar en felblauwe ogen.' Even kreeg ik de neiging om hem te onderbreken. Ik hoefde niets te weten over zijn liefdesleven van vroeger. Maar iets zei me dat ik mijn mond moest houden, dus dat deed ik. Gelukkig maar. 'Na Hogwarts bleven we elkaar zien. Wonder boven wonder vond ze mij ook leuk. Op de dag dat ik haar ten huwelijk wilde vragen gebeurde er iets verschrikkelijks.' Alexander haalde even diep adem voordat hij verder sprak. 'Ze woonde in de dreuzelwereld en kwam om het leven bij een auto ongeluk. Ik heb haar nooit meer gezien.' Het bleef stil.

Ik besefte me dat hij de liefde van zijn leven was verloren. Hij moet zielsveel van haar gehouden hebben. Waarschijnlijk net zoveel als dat ik van Draco houd. Hij is door dezelfde hel gegaan als dat ik nu ga. Niet dat ik zeker weet dat Draco dood is, maar zo voel ik me wel. Mijn oom Alexander heeft het niet makkelijk gehad. Zoals ik toen kon zien, heeft hij het nog steeds niet makkelijk.

Hij hield zijn handen voor zijn gezicht, terwijl zijn schouders schokten. Ik had geen idee wat ik moest doen. Hoe troost je een volwassen man? 'Ik weet hoe jij je voelt, Ellie. Het doet pijn om jou zo te zien.' Zijn stem klonk weer sterk toen hij het zei. Maar ik zag aan hem dat het pijn deed. 'Je hebt teveel meegemaakt voor je leeftijd.' Die woorden maken me elke keer weer bang. Wat als dit niet alles is wat ik mee ga maken? Ik ben zo jong, er kan nog zoveel gebeuren.

Alexander had de gordijnen dicht gedaan en me alleen gelaten. Ik had niets tegen hem gezegd. Gewoon omdat ik het niet wist en niet kon. De tranen hadden mijn keel laten opzwellen. Er kwam geen geluid meer uit. Toen was ik alleen. De stilte maakte me gek. Overal waar ik keek, zag ik Voldemort. Zijn verschrikkelijke gezicht met de ijzige ogen. Zelfs zijn gemene lach klonk in mijn oren. Het zorgde voor kippenvel op mijn lichaam. Alles aan die man is slecht.

Als ik mijn ogen sloot zag ik Draco voor me. Wat een contrast met Voldemort. Draco met zijn prachtige grijze ogen en lieve lach. Zijn ogen zeiden alles. Ze straalden zoveel liefde naar me uit. Hij zorgde er elke keer weer voor dat ik rustig werd. Er was niemand die zo goed voor mij was. Maar op dat moment zorgde hij er niet voor dat ik rustig werd, in tegendeel zelfs. Wat miste ik hem toen. En wat mis ik hem nu. Al maanden zonder hem. Ik weet niet hoe lang ik het nog volhoud.

Het volgende hoofdstuk komt maandag online. Ik hoop dat je genoten hebt van dit hoofdstuk :) Love, Lynn.