Nu we samen zijn

Hoofdstuk 67

Draco en ik stappen de hal van het huis van de familie Malfoy binnen. Het is al tegen middernacht. We hebben het ontzettend gezellig gehad bij de familie Weasley. Als we richting de woonkamer lopen, horen we stemmen. Het zijn er meer dan twee, dus er is iemand bij zijn ouders. Nieuwsgierig duw ik de deur open.

Alexander zit op de bank, tegenover de ouders van Draco. Als we binnenkomen staat hij onmiddellijk op. 'Ellie, ik was ontzettend ongerust.' Ik voel gelijk de woede van vanmiddag weer opkomen. Ze geloofden me niet toen ik zei dat ik mijn vader zag bewegen. 'Je weet toch dat ik bij Draco ben?' zeg ik. Lucius en Narcissa lopen langzaam de kamer uit. Draco blijft in de deuropening staan. 'Ik ben nu verantwoordelijk voor je, dus ik vind het fijn als ik weet waar je bent,' zegt Alexander. 'Sinds wanneer ben jij verantwoordelijk?' 'Ik ben je enige familie, naast je vader, maar die kan niet voor je zorgen.' 'Enige familie? Volgens mij heb je nog iets uit te leggen over Diana,' zeg ik. Alexanders gezicht vertrekt bij het horen van haar naam. 'Daar heb je gelijk in. Ga zitten.' Hij gebaart naar de bank.

'Ik weet dat dit niet het juiste moment is om toe te geven, maar ik ben niet helemaal eerlijk tegen je geweest.' Alexander die tegen me liegt, dat kan ik er niet bij hebben, schiet er door me heen. Draco pakt mijn arm vast, zonder dat ik het door had was ik bijna van de bank opgestaan. Mijn eerste reactie is om van Alexander weg te vluchten. 'Laat het hem uitleggen, liefje,' fluistert Draco. Onrustig ga ik weer op de bank zitten.

'Een tijd geleden, toen je erg verdrietig was, heb ik je een verhaal verteld. Over Rose, de vrouw van mijn dromen,' vertelt Alexander. Ik knik. Ook al was ik zo met mijn eigen verdriet bezig, heb ik zijn verhaal wel gehoord. 'Rose leeft niet meer, toch?' 'Zij is inderdaad overleden, maar niet bij een ongeluk met een auto. Ze is gedood door een aanhanger van Voldemort, een dooddoener. Met een smoes was zij naar een huis gelokt, waar een dooddoener haar zou uithoren over mij. Ik vormde een bedreiging voor Voldemorts bestaan door mijn werk. Ik was erachter gekomen dat het een val was en ben haar achterna gegaan. Rose wilde niets vertellen aan de dooddoener. Op het moment dat ik binnenstapte, sprak de dooddoener De Vloek des Doods uit. Ik was te laat en kon haar niet redden.' Alexander stopt even met praten. Zijn gezicht staat treurig en ik zie tranen in zijn ogen. 'Diana was toen net een jaar oud. Door de dood van Rose was ik zo verdrietig, dat ik niet meer voor Diana kon zorgen. Samen met de zus van Rose, Laura, heb ik besloten dat het beter en veiliger voor Diana zou zijn als ze bij Laura ging wonen. Daar had ze nichtjes en neefjes en een veilig thuis. Het was te gevaarlijk voor haar bij mij. Elk weekend was ze wel bij mij, zodat ze mij wel als vader zag. Diana is het grote lichtpunt in mijn leven geweest na de dood van Rose.'

Met open mond heb ik geluisterd naar het verhaal van Alexander. Ik voel medelijden naar Diana toe, die haar moeder nooit gekend heeft. Maar ook naar Alexander, de liefde van zijn leven is vermoord en hij was erbij. Tegelijk voel ik me boos. Waarom heeft hij dit niet eerder verteld? Alexander kijkt me verwachtingsvol aan, maar ik weet niets te zeggen. 'Wat erg voor jou en Diana,' zegt Draco meelevend.

'Waarom heb je dit niet eerder verteld? Je hebt gelogen tegen mij!' barst ik uit na een lange stilte. Geschrokken kijken Draco en Alexander naar me, maar bij Alexander zie ik ook begrip. 'Ik snap dat je daar boos om bent,' zegt hij zacht. 'Maar ik kon het niet, durfde het niet te zeggen. Vanaf het moment dat ze dood is, voel ik me schuldig. Het komt door mij en ik had het kunnen voorkomen. Toen je mij ontmoette, merkte ik dat je tegen me op keek. Ik wilde het niet verpesten. Het spijt me enorm, Ellie. Ik weet nu dat je niet anders naar me zou kijken. Het is alleen dat het verhaal zo dichtbij dat van jou komt. Diana is opgegroeid zonder moeder, haar vader verloor de liefde van zijn leven.' Alexander is weer stil. Zijn woorden klinken na in mijn hoofd. Ik kan het Alexander niet kwalijk nemen. Zijn schuldgevoel is al te groot.