Nu we samen zijn

Hoofdstuk 12

Neville staart van de deur naar mij. 'Wat moeten we doen?' 'Was de deur er echt ineens?' vraag ik. Hij knikt. 'Ik heb het niet eerder gezien, jij toch ook niet?' vraagt hij. Hij ziet er erg verward uit. Zo voel ik me zelf ook wel. Waarom verschijnt er een deur uit het niets? 'Heb je geen spreuk uitgesproken of ergens aan gedacht? Misschien kun je toveren zonder te praten,' opper ik. Neville schudt zijn hoofd. 'Ik dacht niet echt aan iets bijzonders. Mijn maag knorde, dus ik bedacht me dat iets te eten wel lekker zou zijn,' vertelt hij. 'Je dacht aan eten?' vraag ik.

De afgelopen uren heb ik nog niet aan eten gedacht. Sinds Draco is verdwenen heb ik een verminderde eetlust. Soms sla ik zelfs een maaltijd over. Maar dat is niet de reden dat ik het aan Neville vraag. Toen hij het zei schoot me iets te binnen.

'We zijn in de Room of Requirement hè? Daar kom je alleen in als je aan iets heel specifieks denkt,' begin ik. Even houd ik mijn mond, om Neville te laten denken. 'Ik dacht aan eten, toen verscheen de tunnel,' maakt hij mijn verhaal af. 'Precies,' zeg ik enthousiast. 'Ook daarin voorziet de kamer, net als de extra hangmatten en badkamer.' Neville kijkt me goedkeurend aan. 'Slim bedacht,' zegt hij. 'Dus als je eten wil, moet je de deur door,' zeg ik. 'Ga je mee?' vraagt hij, terwijl hij zijn hand op de deurklink legt. Ik kijk achterom. Ginny ligt te slapen in een hangmat. Ze viel steeds in slaap naast de radio, dus heeft Neville haar naar een hangmat gestuurd. 'Oké, ik ga met je mee,' zeg ik.

Nog voor ik uitgesproken ben, duwt Neville de klink al naar beneden. Ik grinnik even, hij is te nieuwsgierig. Voorzichtig, met onze toverstokken in de aanslag, kijken we om het hoekje. Achter de deur ligt een donkere ruimte. 'Zie jij iets?' fluistert Neville. 'Lumos,' fluister ik. 'Nu wel.' Het licht van mijn toverstok zorgt ervoor dat we kunnen zien wat er achter de deur ligt.

Eerst zie ik een korte trap, daarachter ligt een tunnel. Het is een lange tunnel, waarvan ik het einde niet kan zien. 'Ga naar binnen,' fluister ik tegen Neville, terwijl ik hem een duwtje tegen zijn schouder geef. Hij zet dapper een stap naar binnen, nadat ook hij ervoor heeft gezorgd dat zijn toverstok licht geeft. Ik haak mijn arm door die van Neville, uit angst dat ik hij ineens verdwijnt. Even voel ik hoe hij verstijfd, maar daarna loopt hij stevig door. Met een luid kloppend hart loop ik met hem mee.

Verder in de tunnel hangen koperen lampen aan de muren. We laten onze toverstokken zakken. 'Waar denk je dat we uitkomen?' vraag ik. 'In een keuken misschien? Dat is waar ik bij eten aan denk. Een goedgevulde koelkast,' zegt Neville. Ik negeer de pijn in mijn buik als ik aan eten denk. 'Dat zou fijn zijn,' mompel ik.

'Zie je dat? Weer een trap,' wijst Neville. Hij gaat sneller lopen en ik moet bijna rennen om hem bij te houden. Ik heb hem ondertussen moeten loslaten, omdat zijn lange benen een stuk sneller gaan dan die van mij. Bovenaan de trap is weer een deur. Neville wacht geduldig tot ik ook boven sta. 'Klaar?' vraagt hij. Ik knik en laat mijn toverstok zien, als teken dat ik kan aanvallen als het nodig zou zijn. Hij duwt de klink naar beneden. Een streep licht komt door de kier de tunnel binnen. Even knijp ik mijn ogen tot spleetjes, voor ik aan het licht gewend ben.

Neville doet een stap de deur uit en wankelt. 'Pas op, Ellie,' zegt hij. Hij staat op een rand en kan zichzelf nog net vasthouden aan de deur. Als ik goed kijk, zie ik dat de rand een schoorsteenmantel is. Ik kijk langs Neville heen om te zien waar we terecht zijn gekomen. We staan in een onbekende woonkamer. Er ligt een versleten vloerkleed op de grond en er staat een vaal groene bank. Tegenover de bank staat een fauteuil in dezelfde kleur. 'We zijn hier vast met een reden,' zegt Neville. Hij springt geluidloos van de schoorsteenmantel af. Nu ga ik op de mantel staan en pak zijn uitgestoken hand. Zo stil mogelijk spring ik naar beneden. Nieuwsgierig kijk ik om me heen. Waar zijn we beland? Dan horen we een stem. 'Wat moet dat hier?' Geschrokken houd ik mijn adem in, terwijl ik me verschuil achter Neville zijn schouders.

Ben benieuwd of jullie al weten bij wie ze terecht zijn gekomen!? Love, Lynn.