Nu we samen zijn

Hoofdstuk 29

Na een tijdje kan ik weer helder nadenken. De stem is niet meer teruggekomen. Voorzichtig ga ik tegen de stam aanzitten. Het rustige gevoel overspoelt me weer. Ik leg mijn hoofd op mijn knieën.

'Ellie, je bent niet in de war. Ik ben hier.' Met een schok kom ik weer overeind. 'Rustig maar.' De stem klinkt zo dichtbij, maar het kan niet waar zijn. Onderzoekend kijk ik rond, er is ook niemand te zien. 'Hoe kan ik rustig blijven als de stem van mijn dode moeder tegen me spreekt?' fluister ik. Het blijft even stil voor ik de stem weer hoor. Ook de blaadjes van de boom bewegen zachtjes mee. 'Wees niet bang. Ik wil je geruststellen.' Nieuwsgierig sta ik op, terwijl ik vragend rond kijk. 'Je zult hem vinden.' 'Wie?' 'Je zult hem vinden.' 'Wat bedoel je?' Het blijft stil. Ik voel dat ik me begin te irriteren, omdat ik geen antwoord krijg.

'Ellie, je moet me vertrouwen. Je zult hem vinden. Ik hou van je.' Daarna is het doodstil, zelfs de blaadjes bewegen niet meer. Het warme gevoel dat de boom me gaf, stroomt langzaam weg uit mijn lichaam. 'Mam?' fluister ik. Ik voel me plotseling heel leeg en alleen. Als ik naar de stam van de boom kijk, zie ik iets bijzonders gebeuren. De naam van mijn moeder, die er jaren geleden door Lucius Malfoy is ingekerft, verdwijnt langzaam. Een paar tellen later is de naam niet meer te zien. 'Mam?' Mijn stem klinkt wanhopig als ik om haar roep. Ze is weg. Echt weg.

Met mijn handen in mijn haar zit ik tegen de stam aan. De boom voelt koud en hard, als elke andere normale boom. Hoe kan het dat ik ineens de stem van mijn moeder hoorde? Zou ze echt hier zijn geweest? De boom heeft bizarre magische krachten, dus alles is mogelijk. Alleen nu lijkt het alsof de boom weer normaal is. Alsof de betovering weg is.

De stem van mijn moeder klinkt nog door in mijn hoofd. Wie bedoelde ze met 'hem'? Mijn vader? Draco? Ik hoop ze allebei terug te vinden, maar ik weet dat het onrealistisch is. Ik probeer alles op een rijtje te krijgen. Mijn moeder wilde me helpen, door te vertellen dat ik 'hem' terug vindt. Ze heeft geprobeerd me vertrouwen te geven.

Plotseling klinkt er een luide schreeuw. Ik voel dat ik hier weg moet. Ik moet de strijd in. Met een sprong sta ik op, mijn toverstok in mijn hand. Het gevecht gaat beginnen voor mij.

Ik baan mezelf een weg door de takken van de boom. Het lijkt of de lucht alleen maar grauwer is geworden. Snel loop ik richting de deur van de school. Daar blijf ik stil staan. Zacht rust ik mijn voorhoofd tegen de deur, terwijl ik mijn ogen sluit. Ik zal moeten vechten. Mijn ouders en Draco flitsen door mijn gedachten heen. Ze hebben mij nodig, voor hun moet ik vechten. Ik haal nog eens diep adem en duw dan de deur open. In mijn hand houd ik mijn toverstok stevig vast, die laat ik voorlopig niet meer los.

Als ik me al had willen voorbereiden op het gevecht, was niets genoeg geweest. Het moment dat ik het kasteel weer binnenstapte, word ik onmiddellijk onder vuur gehouden. Een gemeen uitziende dooddoener heeft het op mij gemunt. Ik denk dat hij net zijn vorige tegenstander heeft uitgeschakeld, want hij stapt met een triomfantelijk gezicht over iemand heen. Echt duidelijk kan ik het niet zien. De persoon ligt plat op de grond, met het gezicht naar beneden. Om me heen zijn andere leerlingen in gevecht met dooddoeners. Ik ken de leerlingen niet goed, maar herken ze wel.

Ik vuur een verdedigingsspreuk af, waardoor de vloek mij niet raakt. Gebukt ren ik langs de muur, weg van de dooddoener. Hij volgt me, terwijl hij zijn toverstok op me gericht houdt. 'Crucio!' Zijn stem klinkt kil en ook de blik in zijn ogen zegt genoeg. 'Protego!' gil ik. Waarna ik mezelf op de grond laat vallen. De vloek mist me net en kaatst tegen de muur af. Mijn hart klopt hevig en ik heb even de tijd nodig om op adem te komen. De dooddoener is verbaasd dat de vloek me niet heeft geraakt, dus hij staat even stil. 'Stupefy.' Ik richt mijn toverstok op de dooddoener. Er schiet een rode straal uit, die de dooddoener raakt. Als verlamd valt hij op de grond. Helaas houdt het daar niet bij op. Een dooddoener, die in de buurt staat, ziet het gebeuren. 'Enervatio.'