Nu we samen zijn

Hoofdstuk 18

Nu pas besef ik me hoe afgeleid ik het afgelopen uur was. Geen enkele seconde heb ik aan Draco gedacht. Ergens voelt dat heel fijn. Ik heb geen pijn gevoeld omdat ik hem mis. Maar nu ik me dit besef kom onmiddellijk het bekende gevoel weer terug. Ik mis hem. We horen bij elkaar te zijn. 'Ellie!' Ginny's stem roept me weer terug in de werkelijkheid. Ik kijk haar vragend aan. 'Blijf je erbij?' vraagt ze lief. Ze kent me veel te goed. Ook al dacht ik maar een paar seconde aan hem, had ze het gelijk door. Neville kijkt ons even vragend aan, maar haalt daarna zijn schouders op. 'Vrouwen,' mompelt hij. Daarna pakt hij drie flesjes boterbier en deelt ze uit. Ginny en ik schieten in de lach. Neville is zo ontzettend nuchter soms. De hele sfeer zorgt er al snel weer voor dat ik niet meer over de moeilijke situatie nadenk.

De volgende dag zitten we weer met z'n drieën aan de tafel. Dit keer met sandwiches en melk. 'Wat gaan we vandaag doen?' vraagt Ginny opgewekt. Soms sta ik verbaasd van haar optimisme, ook al zitten we in deze situatie. 'Wachten tot de volgende mensen arriveren,' zegt Neville. Daar kan hij nog wel gelijk in hebben, als ik terugdenk aan de woorden van de Carrows.

'Ik moet aan Alexander laten weten waar ik ben,' zeg ik, terwijl ik mijn handen voor mijn mond sla van schrik. Normaal laat ik elke week wel wat horen, maar dat is deze week nog niet gelukt. 'Hoe wil je dat doen?' vraagt Ginny rustig. Een frons vormt zich op mijn voorhoofd als ik diep nadenk. 'Ik kan naar de uilento-' Nog voor ik mijn zin heb uitgesproken, onderbreekt Ginny me. 'Nee, te gevaarlijk.' 'Als ik niets laat horen, wordt hij gek,' zeg ik. Hulpeloos gooi ik mijn armen omhoog. 'Ik weet wel iets,' zegt Neville kalm. 'Wat dan?' vraag ik nieuwsgierig.

'Je kunt naar Aberforth gaan en vragen of je een uil mag lenen,' zegt Neville. 'Dat is helemaal zo gek nog niet,' reageert Ginny. 'Want ik verzin normaal altijd slechte dingen, bedoel je?' Neville kijkt haar beledigd aan. Ik rol met mijn ogen door de stomme ruzie die ontstaat. 'Stop maar weer, ze bedoelde het niet zo,' zeg ik gelijk. 'Zeg jij.' Neville slaat zijn armen over elkaar heen. 'Niet zo aangebrand doen, dat is nergens voor nodig,' glimlach ik. 'Sorry, Neville. Ik bedoelde het niet zo,' zegt Ginny zacht. Neville staat zuchtend op. 'Sorry, ik ben niet helemaal mezelf nu we hier zo opgesloten zitten,' zegt hij. 'Wij allemaal niet, denk ik. Het moet snel voorbij zijn,' zeg ik. Ginny knikt instemmend. Neville neemt weer plaats aan tafel en legt zijn hoofd op zijn armen. 'Ik hoop dat Harry snel komt.' Ginny en ik kijken elkaar aan. Eigenlijk geloven wij er niet in dat hij naar Hogwarts komt. Waarom zou hij dat doen? Hij brengt daarmee iedereen in gevaar. Toch doen we alsof we mee hopen met Neville. 'Hij komt wel,' zegt Ginny, terwijl ze haar hoofd schudt naar mij.

Een uur later loop ik door de tunnel naar het huis van Aberforth. Het is een goed plan van Neville, om bij Aberforth een uil te sturen. Langzaam duw ik de deur open, zodat ik op de schoorsteenmantel terecht kom. De woonkamer is leeg als ik naar binnen stap. 'Hallo?' roep ik voorzichtig. Er klinkt gestommel en even later staat Aberforth in de deuropening. Hij knijpt zijn ogen tot spleetjes als hij me aankijkt. Even lijkt hij me niet te herkennen. 'Jij bent door de tunnel gekomen?' vraagt hij. 'Ik was hier twee dagen geleden ook, met Neville,' zeg ik. Aberforth knikt. 'En jouw naam is?' 'Ellie Smith,' zeg ik.

'Jij mag dit keer eten halen?' vraagt hij. Neville had gevraagd of ik eten mee wilde nemen, dus ik knik naar Aberforth. Hij begint gelijk richting de keuken te lopen. 'Ik had ook nog een andere vraag,' zeg ik. Ik wacht tot Aberforth zijn aandacht weer op mij heeft gericht. 'Hebt u misschien een uil waarmee ik een brief kan sturen?' Aberforth blijft even stil voor hij antwoordt. 'Dat kan. Heb je ook perkament en een veer nodig?' vraagt hij behulpzaam. 'Als het kan,' zeg ik voorzichtig. 'Ga zitten,' zegt Aberforth terwijl hij naar een stoel aan de tafel wijst. Ik gehoorzaam en wacht geduldig tot Aberforth terugkomt.

Op zijn schouder een uil, in zijn hand perkament en een veer. Hij geeft ze aan mij en ik begin te schrijven, terwijl hij naar de koelkast loopt om eten te pakken.

Bedankt voor de felicitaties gisteren! En wooow, 1k reads! Heeeel erg bedankt :) Love, Lynn.