Nu we samen zijn

Hoofdstuk 7

Alexander vond me op de grond, met de tas tegen me aan geklemd. Hij zei niets, hij keek niet eens verbaasd. Alsof hij al gewend was geraakt aan mijn gedrag. Hij tilde me rustig aan mijn armen omhoog. Daarna schoof hij een arm om mijn middel en voerde me mee naar mijn kamer. 'Ik had je gezegd daar niet meer te komen,' zei hij kalm. Ik knikte, dat wist ik natuurlijk wel. Hij duwde me zacht op mijn bed. Daarna liep hij naar het raam en sloot de gordijnen. Het werd donker in de kamer. 'Ga maar slapen, je zult wel moe zijn,' zei hij. Ik was constant moe, dus zijn vraag kon ik al dagen met 'ja' beantwoorden. Voor ik het door had sliep ik al. Vermoeid door alle emoties.

'Ik heb mijn schoolspullen nodig,' zei ik. Alexander en ik zaten samen aan het ontbijt. Ik kreeg, zoals gewoonlijk, weinig door mijn keel. Alexander knikte. 'Dat lijkt me handig,' antwoordde hij. 'Alles ligt in ons huis,' zei ik. Hij vormde een 'o ja' met zijn mond.

'Dan gaan we erheen,' zei hij na een lange stilte. Mijn hart klopte plotseling in mijn keel. Het was weken geleden dat ik thuis was geweest. Ik had mijn koffer klaarstaan toen mijn vader me, onder invloed van de Imperiusspreuk, meenam. Klaar om van hem te ontsnappen, maar het was te laat.

Een uur later stapte ik ons huis in. Mijn koffer stond nog op dezelfde plek in de hal. Langzaam liep ik er langs, de woonkamer in. De herinneringen aan mijn ouders vlogen door mijn hoofd. Elk hoekje bracht wel iets met zich mee. 'Pak snel je spullen,' zei Alexander. Hij wilde er niet te lang zijn. Ik liep de trap op, terwijl ik me stevig vasthield. Mijn benen trilden, het viel me zwaarder dan verwacht. De deur van mijn kamer ging krakend open toen ik er tegenaan duwde. Een steek in mijn hart toen ik al mijn eigen spullen zag. Wat was het lang geleden dat ik me daar echt prettig had gevoeld. Onder mijn bed lag een grote koffer, die ik altijd meenam naar Hogwarts. Uit mijn kast pakte ik al mijn kleding en stopte het netjes in de koffer. Er mocht niets achterblijven, voorlopig zou ik er toch niet meer wonen. Nadat ik alles had ingepakt liep ik weer naar beneden. Alexander zat in de keuken. Hij staarde stil voor zich uit. 'Ik ben klaar,' zei ik zacht. Hij schrok op van mijn stem. 'Goed,' zei hij. Daarna stond hij op en pakte de koffer van me over. 'Pak jij die andere uit de hal maar,' zei hij. Ik knikte gehoorzaam en liep naar de gang. Uit een kast in de hal pakte ik mijn bezemsteel. Toen had ik alles. Er bleven weinig van mijn eigendommen achter in ons huis. Tot op de dag van vandaag ben ik er niet meer geweest.

De dag voordat we terug zouden gaan naar Hogwarts, bracht Alexander me naar de familie Weasley. Het was makkelijker als ik met Ginny naar perron 9 ¾ zou gaan. Het afscheid met Alexander was moeilijk. Hij had de laatste paar weken zo goed voor me gezorgd. Ik was aan hem gehecht geraakt. 'Pas goed op jezelf,' zei hij tegen me. Dat had hij eerder gezegd, toen ik naar de bruiloft ging. Ik slikte moeizaam terwijl hij me omhelsde. 'We zien elkaar snel weer,' zei hij. 'Doe voorzichtig,' zei ik tegen hem. Ik had geen idee wat hij van plan was. Hij zat avonden op zijn studeerkamer, als ik dan binnen kwam deed hij of hij nergens mee bezig was. Maar ik wist dat hij iets zou gaan doen. Iets wat gevaarlijk zou zijn. Hij knikte en plantte een kus op mijn haren. Daarna draaide hij zich om.

Vanaf toen ontving ik elke week een brief van hem. Lizzy, mijn uil, vloog heen en weer. Ze leek het niet erg te vinden, want Alexander verwende haar goed. Elke brief vroeg hij hoe het met me ging. Ook schreef hij telkens: 'Ik heb nog niets van hem gehoord, jij?' Dat sloeg natuurlijk op Draco. Alexander wachtte ook op een teken van leven, maar die bleef uit. Ik antwoordde dus elke week met: 'Nee, nog niets gehoord.' Zo zochten we steun bij elkaar.

Alexander vertelde verhalen in zijn brieven. Elke week een ander. Soms ging het over toen hij en mijn moeder klein waren. Dan over dingen die hij met mijn ouders had meegemaakt. Een enkele keer kwam ik erin voor, toen ik nog een peuter was. De verhalen waren een lichtpuntje in mijn week. Het zorgde voor nieuwe, vrolijke gedachten. Dat was ook de bedoeling van Alexander, hij deed er alles aan om mij blij te maken.

Missen jullie Draco al in de verhalen?? Love, Lynn.