Nu we samen zijn

Hoofdstuk 77

Met een schok zit ik rechtop in bed. Het voelt leeg om me heen. Toen ik in slaap viel had ik Draco dicht tegen me aan, maar nu voel ik hem niet meer. Als mijn ogen gewend zijn aan het donker kijk ik naast me. Zijn kant van het bed is leeg. Iets zegt me dat hij niet gewoon naar het toilet is. 'Draco?' fluister ik, terwijl ik de kamer rond kijk. Hij is niet in de kamer. 'Draco!' Mijn stem klinkt hard in de stilte van de nacht. Geen reactie.

Ik zwaai mijn voeten over de rand van het bed en sta op. Mijn badjas, die op de stoel naast me ligt, trek ik geruisloos aan. Met mijn handen diep weggestopt in mijn zakken, waar ik mijn toverstok in heb verborgen, loop ik de kamer uit.

De treden van de trap kraken als ik er op stap. Op mijn tenen loop ik verder, om zo min mogelijk geluid te maken. Het huis is donker, maar ik ken het onderhand uit mijn hoofd. Alsof het mijn eigen huis is. De afgelopen tijd ben ik er ook vaker geweest dan in het huis waar ik met mijn ouders woonde. In gedachten verzonken, maar tegelijk heel alert loop ik de woonkamer in. Ook daar is het donker. Ik zie geen teken van leven. 'Draco, waar kan je toch zijn,' fluister ik. Voorzichtig duw ik de gordijnen opzij, die zicht geven op de tuin. Even lijkt het ook daar stil en donker, tot ik een zwak licht tussen de bomen zie. Mijn hart gaat sneller kloppen. Is Draco in de tuin? En waarom dan?

Via de keuken kom ik in de tuin. De planken van de veranda kraken onder mijn blote voeten. Even ril ik; buiten is het fris. Dan concentreer ik me weer op mijn doel: het licht achterin de tuin. Met mijn toverstok stevig in mijn hand loop ik verder de tuin in. Als ik dichterbij het licht kom zie ik een persoon staan. Aan het postuur kan ik zien dat het Draco is. 'Draco, wat doe je? Het is middenin de nacht!' zeg ik. Als hij zich omdraait besef ik dat er iets mis is.

Zijn ogen zijn rooddoorlopen en zijn gezicht is grauwer dan ooit. De dwang om achteruit te deinzen onderdruk ik. Ik moet niet laten zien dat ik bang ben, schiet er door mijn hoofd. 'Ga weg,' gromt hij. Vragend kijk ik hem aan, al weet ik bijna zeker dat hij mijn gezichtsuitdrukking niet leest. 'Wat doe je?' zeg ik, nu iets harder. 'Dat gaat je niets aan.' Zijn stem klinkt kil. Helemaal niet als de Draco die vanavond zo trots op me was. 'Zo praat je niet tegen mij,' zeg ik streng. Het doet hem niets. Zijn koude blik blijft hetzelfde.

Als hij naar zijn arm grijpt, zie ik het pas. De wond op zijn arm, waar het Teken zat, ligt open. Het was goed aan het genezen nadat Alexander het Teken voor de tweede keer had verwijderd. 'Je bloedt helemaal!' Draco kijkt van zijn arm naar mij. 'We moeten allemaal lijden voor het hogere doel,' zegt hij. 'Welk hoger doel? Er is geen hoger doel, Draco,' zeg ik kwaad. Zijn woorden klinken fout, heel fout. Bijna Voldemort-fout. Hoe zou dat kunnen? Voldemort is dood. Ik heb het met mijn eigen ogen gezien. Harry Potter heeft hem verslagen.

'Dit was nog maar het begin. Alles wordt beter. Ik mag daar deel vanuit maken.' Hij spreekt de woorden kalm uit, bijna robotachtig. 'Draco, stop hiermee. We zijn veilig. Voldemort is-' 'Spreek die naam niet zo uit! Zo- zo spottend!' gilt hij. Gespannen kijk ik achterom, naar de huizen die aan de tuin grenzen. Het blijft donker en stil. Als ik me omdraai zie ik de punt van Draco's toverstok op mij gericht.

'Draco,' zeg ik, terwijl ik een stap dichterbij zet. 'Haal die stok weg. Ik ben je vriendin, niet je vijand.' Bij het woord vriendin vertrekt zijn gezicht in een pijnlijke grijns. 'Alles was een leugen. Een leugen om dichterbij te komen. Nu is het zo ver.' Een leugen? Mijn adem stokt in mijn keel. Waar heeft hij het over? Ik probeer mezelf te kalmeren. Er is iets mis met Draco. Hij is zichzelf niet. Iemand anders heeft de macht over hem. Alles wat hij nu zegt is een leugen.

Hij is Draco Malfoy, mijn vriend. Geen dooddoener. Wij horen bij elkaar. Hij heeft mij van zoveel dingen gered. Ik houd van hem en hij van mij. Hij is Draco Malfoy. De jongen waar ik niet meer zonder kan.