Nu we samen zijn

Hoofdstuk 43

'Draco, ik wil hier niet blijven staan terwijl iedereen aan het vechten is,' sis ik tegen Draco. We staan samen tegen de muur van het kasteel aangedrukt. De menigte vechtende mensen verplaatst zich langzaam naar binnen. Aan Draco's gezicht zie ik dat hij het er niet mee eens is. 'Ik wil je niet kwijtraken in deze strijd.' 'Maar als je me niet laat helpen, ga je me ook kwijtraken. Ik krijg er spijt van en word boos op mezelf, waardoor ik mezelf verlies,' zeg ik. Ik weet dat het dramatisch klinkt, maar ik heb sterk het gevoel dat ik gelijk kan krijgen. Draco zucht en haalt zijn vrije hand door mijn haren. 'Dan laat ik je voor de tweede keer vanavond gaan,' zegt hij. Dankbaar kijk ik hem aan. 'We komen terug bij elkaar, dat weet ik zeker.' Hij drukt een kus op mijn voorhoofd. 'Ik zal altijd op je wachten,' zegt hij.

Draco verdwijnt achter de muur van het kasteel. Nu ik mijn ene hand vrij heb, kan ik aanvallen. Ik haal mijn toverstok uit mijn gewaad en loop het kasteel binnen. Niemand die me ziet. Elke stap die ik zet ben ik Alexander dankbaar voor de ketting. Ik zou niet weten hoe ik de afgelopen uren door was gekomen zonder de ketting. Draco en ik hadden dan niet lang bij elkaar kunnen zijn.

Nu ook de dooddoeners in het kasteel zijn, is het nog een grotere chaos dan eerst. Mijn hart klopt in mijn keel als ik mijn toverstok op de eerste dooddoener richt. 'Stupefy,' fluister ik. Hij valt slap op de grond. De dooddoener naast hem kijkt verschrikt om zich heen. Voor hij iets kan doen, heb ik hem verstijfd. 'Petrificus Totalus.' Een paar meter verder is een leerling met een dooddoener aan het duelleren. Ik herken de jongen, hij zit in hetzelfde jaar als ik maar dan bij Hufflepuff. 'Expelliarmus!' De dooddoener heeft de jongen ontwapend. Hij staat even doodstil voor hij weg wil rennen. De dooddoener heft zijn toverstok omhoog. 'Avad-' Verder komt hij niet, want ik heb ook hem verstijfd. De jongen kijkt verbaasd om zich heen. Hij reageert daarna snel door naar zijn toverstok toe te rennen, die verdwaald op de grond ligt. Weer iemand gered.

Ineens zie ik twee bekende gezichten. De ouders van Draco. Ze zijn niet bezig met vechten, zoals de rest van de aanwezigen in het kasteel. Narcissa Malfoy roept iets, haar gezicht straalt één en al paniek uit. 'Draco?!' Ook Lucius Malfoy kijkt bezorgd om zich heen, terwijl hij de hand van zijn vrouw niet los laat. Ze zijn hopeloos op zoek naar Draco. Ik zou ze willen geruststellen, maar ik weet dat het niet kan. In een paar tellen zijn ze weer weg. Ze rennen verder het kasteel in.

Tijdens het vechten ben ik in de Grote Zaal gekomen, waar het gevecht nog in volle gang is. Ik zie hoe Ron en Neville samen een dooddoener uitschakelen, net als Arthur en Percy Weasley. Voldemort staat in het midden van de Zaal. Hij strijdt tegen McGonagall, professor Slughorn en Kingsley Shacklebolt. Verderop zie ik Ginny, samen met Hermione en Luna vecht ze tegen Bellatrix. Het lijkt er niet op alsof Bellatrix er moeite mee heeft. Dan zie ik hoe ze haar toverstok omhoog zwaait en de Vloek des Doods uitspreekt. Ze richt haar toverstok op Ginny. Verschrikt kijk ik naar het tafereel. Ik weet niet hoe ik moet reageren en hoe ik haar tegen kan houden.

Plotseling komt Molly Weasley er aan gerend, woest kijkt ze naar Bellatrix. 'Niet mijn dochter, kreng,' gilt ze. Als de situatie niet zo ernstig zou zijn, had ik gelachen om haar woordkeuze. 'Uit de weg!' Molly en Bellatrix gaan het gevecht aan, terwijl Ginny, Hermione en Luna naar achteren deinzen.

Molly laat niemand toe om te helpen. 'Weg! Weg! Ze is van mij!' gilt ze. Angstig kijk ik naar het gevecht, net als velen om mij heen. De krijsende stem van Bellatrix dringt niet eens tot me door. Het enige dat ik wil is dat Molly wint. Molly is als een tweede moeder voor me en ik kan het niet aan om ook haar te verliezen. Dan treft een vloek van Molly Bellatrix in haar hart. Ze valt naar achteren, terwijl haar hatelijke grijns verstard. Om mij heen hoor ik mensen juichen en ik zou mee willen doen. Bellatrix is dood. Eén van de ergste dooddoeners is er niet meer. Plotseling heb ik het gevoel dat we alles aan kunnen. We moeten deze strijd winnen.