Nu we samen zijn

Hoofdstuk 57

Draco heeft stil zitten luisteren naar mijn verhaal. Nu ik niet meer aan het woord ben, sta ik ongemakkelijk in de kamer. Ik heb veel gezegd, misschien teveel. Ik weet niet wat er nu in zijn hoofd omgaat. Hij staart me aan, zonder enige uitdrukking op zijn gezicht. Misschien heb ik hem afgeschrikt met mijn woorden. Ik zet een stap naar achteren, richting de deur. Dat zorgt ervoor dat Draco ook in beweging komt. 'El, kom eens hier,' zegt hij, terwijl hij opstaat.

Onzeker loop ik naar hem toe, bang voor wat hij gaat zeggen. Als ik voor hem sta, steekt hij zijn armen naar me uit. Twijfelend doe ik nog een stap naar voren, zodat ik tegen hem aan sta. Hij slaat zijn armen om me heen. Ik doe mijn ogen dicht en druk mijn gezicht tegen zijn borst. 'Ik hou van je, Ellie Smith. Ik zou je nooit echt alleen laten. Alexander en ik wisten dat je mee zou komen als ik weg zou gaan. Het kwetste me wel dat je niets wilde zeggen, maar ik denk dat ik het nu begrijp. Ik zal je helpen hier doorheen te komen. Ik laat je echt niet gaan. Wij horen bij elkaar. Voldemort heeft ons leven tot een hel gemaakt, maar daar laten we het niet bij. We hebben teruggevochten en we blijven vechten. Ook nu het voorbij is. In de toekomst zul je niet alleen zijn. Ik ben altijd bij je.'

Zijn woorden zorgen ervoor dat ik mijn tranen weer de vrije loop laat. Waar heb ik hem aan te danken? Zelfs nadat ik mijn onzekerheden en diepste gedachten heb gedeeld, neemt hij me in zijn armen en zegt hij dat hij van me houdt. Ik voel een warm gevoel door me heen gaan. Ik houd van Draco Malfoy.

Draco wrijft zacht over mijn rug, terwijl hij zo af en toe een kus op mijn haren drukt. Zijn liefdevolle aanrakingen maken me rustig. Ik voel hoe ik mijn ademhaling langzaam weer onder controle krijg. Tegelijk geniet ik van zijn nabijheid, die ik zo lang heb moeten missen. Het verbaast me dat ik alweer zo aan hem gewend ben, ook al zijn we maar een paar uur weer bij elkaar. Het voelt gelijk weer vertrouwd.

Enkele minuten later duw ik me zachtjes van Draco af. Ik houd zijn handen vast, terwijl ik hem voorzichtig aankijk. Zijn ogen zijn rood, alsof hij heeft gehuild. 'Wat is er?' vraag ik. 'Het doet me pijn dat je zo over jezelf denkt en zo ongelukkig bent. Ik zou willen dat ik alles goed kon maken voor je,' zegt hij. 'Het betekent al veel voor me dat je er voor me bent,' glimlach ik. Draco legt zijn handen op mijn wangen. 'Ik zal er altijd voor je zijn.' Ik leun naar voor en druk mijn lippen op die van hem. 'Ik hou van je, Draco Malfoy.'

Het voelt alsof ik uren heb geslapen, maar tegelijk is mijn lichaam nog steeds moe. De zon schijnt door een kier tussen de gordijnen heen. Het is weer ochtend. De dag na de strijd bij Hogwarts. Er verschijnt even een glimlach om mijn lippen als ik Draco's armen om me heen voel. Het voelt veilig om weer in zijn armen te slapen. Ik hoef mezelf niet meer in slaap te huilen. Ik heb voor het eerst geen nachtmerries gehad over Voldemort die Draco vermoord, of iets anders wat met Draco en de dood te maken heeft. Deze rustige nacht is goed geweest, maar toch ben ik nog moe. Er is te veel gebeurd om daar nu al van bijgekomen te zijn.

Voor we gisteravond in bed zijn gaan liggen, hebben we nog beneden in het huis gekeken. Draco's ouders en Alexander waren nergens te bekennen. In de keuken lag een stuk perkament waar een kort bericht op stond geschreven. 'Wij zijn bij Alexander. Het teken wordt verwijderd. Pa en ma.' Ze wilden er blijkbaar zo snel mogelijk vanaf. Dat bewijst dat ze niets met Voldemort te maken willen hebben. Draco had een pot thee gezet. In een knusse stoel, die in de hoek van de keuken staat, hebben we het opgedronken. Voor het eerst sinds maanden voelde ik mijn maag rommelen. Ik had al zolang niet het gevoel gehad dat ik iets wilde eten. Draco keek me glimlachend aan. 'Heb je honger?' Ik knikte. 'Voor het eerst sinds maanden,' zei ik. 'Ik zal wat eten voor je pakken,' zei hij. Even later kwam hij terug met een appel. 'Je moet rustig beginnen,' zei hij, toen hij de appel aan me overhandigde. Dankbaar nam ik het aan. De eerste hap voelde als een nieuw begin. Van nu af aan zou het beter gaan.