Nu we samen zijn

Hoofdstuk 62

Draco komt de kamer weer in, op de voet gevolgd door een zuster. 'U zag beweging?' vraagt ze aan mij. Ik knik. 'Zijn hand bewoog.' De zuster gaat aan het bed staan en onderzoekt mijn vader. 'Op welk moment bewoog hij?' vraagt ze na een tijdje. 'Toen we weg wilden gaan,' zeg ik. 'Willen jullie naar de deur lopen?' Alle drie gehoorzamen we onmiddellijk. Bij de deur draai ik me snel om. Mijn vader ligt doodstil in het bed, zelfs zijn hand beweegt nu niet.

'Niets, het lijkt me sterk dat hij voor een paar seconde kon bewegen,' zegt de zuster. Ze draait zich naar me toe. 'Ik begrijp dat je dat graag wilt. Je wilt graag dat je vader weer beweegt. Maar zoals eerder is gezegd: we weten niet hoe en of hij weer bij komt. Hij is er slecht aan toe. Ik vind het niet gek dat je denkt dat hij bewoog, dat heb ik vaker bij familieleden van slachtoffers meegemaakt. Je moet proberen geduld te hebben en door te gaan. Als je hulp nodig hebt, kunnen wij dat ook bieden.' Hoe vriendelijk de zuster ook klinkt; mijn bloed kookt door haar woorden. 'Ik weet heus wel wat ik gezien heb,' snauw ik. 'Ellie, rustig aan,' zegt Alexander. Hij legt een hand op mijn schouder. Kwaad schud ik die van me af. 'Ik ben niet gek. Hij bewoog. Als jullie dat niet geloven, best. Maar ga me niet vertellen dat ik gek ben geworden of dat ik hulp nodig heb.' Na die woorden storm ik de kamer uit.

Pas als ik buiten ben, sta ik stil. Tranen van boosheid en verdriet lopen over mijn wangen. Het leek ook te mooi om waar te zijn, maar ik weet zeker dat hij bewoog. Waarom zou ik dat verzinnen? Ik weet dat het niet goed met me gaat. Al de huilbuien en negatieve gedachten komen niet zomaar bij me op. Maar een onbekende, in dit geval de zuster, kan me niet vertellen wat ik moet doen. Ik heb geen hulp nodig. Als alles weer normaal wordt, kan ik mezelf ook weer onder controle krijgen. Ik zak tegen de muur neer op de grond. Ik mis mijn moeder. Zij zou me wel geloven. Zij was degene die het ook gezien zou hebben. Was ze maar hier.

De deur van het ziekenhuis zwaait open. Draco komt naar buiten gestormd. Hij kijkt zoekend om zich heen, met paniek in zijn ogen. Zijn blik blijft op mij rusten. 'Ellie, hier ben je.' Zijn stem klinkt opgelucht. Hij komt naast me zitten tegen de muur. 'Ik heb ze even verteld dat mijn vriendin niet gek is. Je bent verstandig genoeg om te weten wat je zag. De zuster heeft het recht niet om te zeggen dat je hulp nodig hebt.' Er ligt een boze, maar beschermende klank in zijn stem. Als ik naar zijn gezicht kijk, zie ik zijn grijze ogen fel staan. 'Dankje, Draco,' fluister ik. Hij glimlacht voorzichtig naar me. 'Je weet dat ik alles voor je doe en altijd achter je zal staan.' Ik leg mijn hoofd tegen zijn schouder aan. 'Ik hou van je.' Hij drukt een kus tegen de zijkant van mijn hoofd. 'Ik ook van jou.'

'Er is een uil voor je gekomen, Ellie.' We zitten in de woonkamer in het huis van de familie Malfoy. Narcissa staat op en loopt de kamer uit. Even later komt ze terug met een opgerold stuk perkament. 'Van wie is het?' Narcissa haalt haar schouders op. 'Van iemand met een onhandige uil,' zegt ze. 'Weasley,' zegt Draco. Het doet me goed dat ik geen spottende klank in zijn stem hoor, als hij die naam uitspreekt. Nieuwsgierig spring ik op en neem het perkament aan. Het is vast van Ginny. Ik heb haar helemaal niet meer gesproken gisteravond. We zijn weggegaan zonder afscheid te nemen. Snel rol ik de brief uit en begin te lezen.
'Lieve Ellie, 
Ik hoop dat je deze brief ontvangt. Mijn vader heeft me het adres van de Malfoys gegeven, dus ik hoop dat je daar bent. 
Wat een chaos na gisteravond. Het voelt allemaal erg onwerkelijk wat er is gebeurd. Ik heb je niet meer goed kunnen spreken, ook omdat ik zo in de war en moe was. Ik denk dat we elkaar een heleboel te vertellen hebben. Daarom nodig ik Draco en jou uit, voor het avondeten bij mij thuis. Het lijkt me heel fijn als jullie komen. Stuur Errol maar terug met jullie antwoord. Ik hoor het graag van je. Liefs, Ginny.'
Vragend kijk ik naar Draco, die over mijn schouder mee heeft gelezen. 'Wat denk je?' Hij kijkt even bedenkelijk. 'Mam, we eten vanavond niet thuis.'

Ik vond de reacties op jullie beeld van Alexander enorm grappig. Hele uiteenlopende beelden! Het beeld dat ik in mijn hoofd heb is van een personage uit een game. Zoek maar op: The last of us Joël. Ik heb hem in mijn hoofd als ik over Alexander schrijf. Klopt dit een beetje met jullie denkbeelden?
Nu een minder leuke mededeling: Ik ga op vakantie! Oké, wel leuk, maar dat betekent dat ik de komende drie weken niets kan uploaden. Ik blijf wel schrijven natuurlijk, dus dat komt allemaal in augustus online. Heel erg bedankt voor de 5k en ik hoop dat ik jullie in augustus terug zie! :) Love, Lynn.