Nu we samen zijn

Hoofdstuk 19

Vlug beweeg ik de veer over het perkament. Ik wil Alexander eigenlijk heel veel vertellen, maar weet dat het niet kan. Ook in de brieven moeten we voorzichtig zijn, voor het geval de uil onderschept wordt.

Lieve Alexander, Het begint uit de hand te lopen op school, maar ik ben veilig. Maak je geen zorgen, we redden ons voorlopig wel. Nog niets van hem gehoord. Liefs, Ellie.

Zoals in elke brief schreef ik als ik iets van Draco had gehoord, wat natuurlijk nog steeds niet het geval was. Ik voelde aan mezelf dat ik de moed begon op te geven. Vooral omdat de sfeer op Hogwarts er zo op achteruit was gegaan de laatste maanden. Voldemort neemt de toverwereld steeds meer over en daarmee is de kans op een relatie tussen Draco en mij ook verkleind. Van Ginny mag ik de moed niet opgeven, dus dat probeer ik. Maar het is zo moeilijk.

Als ik klaar ben met schrijven bind ik de brief aan het pootje van de uil vast. De uil vliegt onmiddellijk weg als ik de locatie heb genoemd. Ik kijk het beest na tot hij uit het zicht is. Het voelt goed om even naar buiten te kijken. In de Room of Requirement zijn geen ramen, dus ik heb het daglicht gemist.

Aberforth heeft een tas met eten op de tafel in de woonkamer gezet. Hij zit te lezen op de bank. 'Bedankt voor de hulp,' zeg ik, als ik voor de schoorsteenmantel sta. Als ik omhoog kijk zie ik pas wat er voor de deur hangt, die naar de tunnel leidt. Het is een schilderij met daarop een meisje. Vragend kijk ik van het schilderij naar Aberforth. 'Wie is dat?' vraag ik. Misschien kom ik erg nieuwsgierig op hem over, maar iets aan het meisje boeit me waardoor ik meer over haar wil weten. 'Mijn zusje,' antwoordt Aberforth kortaf. 'Ik wist niet dat professor Dumbledore een broertje én zusje had,' zeg ik. 'Logisch, het interesseerde hem ook weinig. En ze leeft trouwens al jaren niet meer,' zegt Aberforth. Er gaat even een naar gevoel door mijn buik heen bij zijn woorden. De dood is de laatste tijd zoveel aanwezig in mijn gesprekken. En wat bedoeld hij met zijn uitspraak over Dumbledore? 'O,' fluister ik. 'Het spijt me voor u.' 'Ik wil het er niet over hebben,' zegt Aberforth nors. 'Sorry,' fluister ik. Het was onbeleefd van mij om door te vragen, daar heb ik zelf ook altijd een hekel aan als mensen het bij mij doen. Aberforth wappert met zijn hand. 'Maak je er niet druk om.' Het schilderij zwaaide aan de kant, zodat er een opening naar de tunnel ontstond. Voor mij het teken om weg te gaan. 'Bedankt voor het eten en de uil,' zeg ik. 'Graag gedaan. Ik hoor het wel weer als er iets nodig is,' zegt Aberforth. Van de norse toon in zijn stem is niets meer over.

In gedachten verzonken loop ik door de tunnel. Waarom zou Aberforth niet over zijn zus willen praten? Hij leek boos toen ik erover begon, zeker toen ik professor Dumbledore noemde. Zo klonk Aberforth ook toen we een paar dagen geleden over professor Dumbledore begonnen. Aberforth doet alsof zijn broer een slechte man was, maar dat kan ik me niet voorstellen. Professor Dumbledore was zo'n vriendelijke man. Al hoewel er gelijk een nare gedachte bij me op komt. Dumbledore loog recht in mijn gezicht over de doodsoorzaak van mijn moeder, alleen om Draco en mij uit elkaar te drijven. Snel schud ik de gedachte van me af. Dumbledore wilde dat ik veilig was. Toch wil ik zo graag meer weten over de situatie, maar ik weet dat Aberforth er niets over los zal laten tegen mij.

Als ik terug kom in de Room of Requirement zie ik dat de ruimte groter is geworden. Ook hangt er een extra hangmat aan het plafond. Aan de tafel zitten Neville en Colin, dat verklaart een hoop. 'Nu al?' vraag ik aan Colin. Hij knikt, terwijl hij naar zijn handen staart. 'De Carrows hebben me gemarteld, maar het lukte me om te ontsnappen,' zegt hij met een gebroken stem. 'Zij zijn echt te slecht voor woorden,' grom ik. 'Ik had vanochtend gelukkig aan de rest van Dumbledore's Army verteld dat ze hier veilig zijn, dus dat moet goed komen,' zegt Colin. Hij glimlacht even voorzichtig, maar ik kan zien dat het hem pijn doet. 'Goed van je. Hier ben je veilig,' zeg ik geruststellend. Als geen ander weet ik hoeveel pijn het martelen doet en hoe bang je kunt zijn voor dooddoeners. Ik zet het eten op tafel en loop naar mijn hangmat. Daar rol ik mezelf op en probeer ik te slapen, om nergens meer aan te hoeven denken.

Ik ontvang heel veel vragen over wanneer Draco weer terugkomt. Ik mis hem ook in het verhaal, maar het is nog even nodig dat hij er niet is. Hij komt echt snel terug, dat beloof ik. Even geduld, dan is het nog leuker als hij er weer is.. :) Love, Lynn.