Nu we samen zijn

Hoofdstuk 76

'Ik weet niet waarom ik zo boos op mijn vader werd. Natuurlijk wil ik bij hem wonen, maar het voelt zo oneerlijk. Jaren geleden stuurde hij me weg om bij Laura te gaan wonen. Het was daar veiliger, zei hij. Waarom kon hij niet zelf voor mij zorgen?' Diana draait gefrustreerd aan haar haren. 'Natuurlijk kon hij wel zelf voor je zorgen, maar hij kon het niet aan. Stel je voor dat je de liefde van je leven verliest en achterblijft met de tweede liefde van je leven, je kleine dochtertje. Hij was zo in paniek en in de rouw, dat hij niet voor je kon zorgen zoals hij zou willen. Hij zat in de knoop met zichzelf, dan is het moeilijk om liefde te geven aan een ander. Natuurlijk had hij je het liefst bij zich gehouden, maar hij durfde het niet aan. Bang dat hij weer zou falen, voor zijn gevoel. Je moet jezelf heel gelukkig prijzen dat je vader daar beneden zit en je bij zich wilt hebben,' zeg ik. Diana staart me met grote ogen aan. 'Wat moet ik nu tegen mijn vader zeggen? Ik werd zo boos, terwijl dat niet mijn bedoeling was. Ik schrok alleen van zijn vraag, omdat ik daar al zolang van droom,' geeft ze toe. 'Ga naar beneden, knuffel hem, zeg dat het je spijt en dat je niets liever wilt dan bij hem wonen,' glimlach ik. Diana knikt goedkeurend. 'Oké, loop je dan mee? Ik heb jou nodig.'

Diana rent in Alexander zijn armen. Hij knipoogt snel naar mij, voor hij zich op Diana richt. 'Hé meisje,' zegt hij zacht. Met een trots gevoel loop ik naar Draco, die nog steeds op de bank zit. 'Je bent geweldig, weet je dat?' Hij slaat zijn arm om me heen en kust mijn voorhoofd. 'Zij verdienen het om bij elkaar te zijn,' zeg ik. Met een weemoedig gevoel denk ik aan mijn vader. Zijn grauwe gezicht en slappe lichaam. Meer dan ooit wens ik dat ik hem ooit weer kan omhelzen, zoals Diana nu bij haar vader doet.

'Dankjewel Ellie, dat je me hebt geholpen.' Joe staat voor me en steekt zijn hand uit. 'Graag gedaan,' zeg ik, terwijl ik zijn hand schud. Laura staat van een afstandje glimlachend toe te kijken. Ik kan zien dat ze trots is dat Joe zoiets bijzonders heeft. 'Doe er voorzichtig mee hè,' zegt Draco. Hij zit op zijn hurken voor Joe en kijkt hem strak in zijn ogen. Joe knikt driftig. 'Ik ga niet toveren op school en als ik met vriendjes speel,' zegt hij. Draco glimlacht en haalt zijn hand even door Joe zijn haar. 'Goed zo, kleine man.' Ik kan het niet helpen dat ik me even voorstel hoe goed Draco ooit met onze kinderen zal zijn.

Het is weer rustig in huis. Alexander, Draco en ik zitten met een boterbiertje aan de keukentafel. Diana slaapt nog een nachtje bij Laura, dan heeft ze morgen om haar spullen in te pakken. 'Ze vond de bloemen prachtig, Ellie. Ik heb ze alvast op haar kamer neergezet voor morgen,' zegt Alexander. De andere bos, die we van de man hadden gekregen, staat op een kastje in de kamer waar Draco en ik slapen. 'Ik weet niet wat je gezegd hebt, hoef ik ook niet te weten. Maar ze was compleet anders toen jullie weer beneden kwamen,' zegt Alexander. 'Nichtjes onder elkaar,' grijns ik. Alexander draait lachend zijn ogen, maar kijkt dan weer serieus. 'Bedankt Ellie, ik waardeer wat je hebt gedaan,' zegt hij. 'Graag gedaan. Iedere dochter hoort bij haar vader te kunnen leven,' zeg ik dubbelzinnig.

Alexander legt zijn hand op die van jou. 'Het komt goed met jou.' Ik knik, terwijl ik de pijn vanbinnen negeer. Draco legt zijn hand op mijn been. 'Gezellig dat Diana hier komt wonen,' zegt hij. Ik weet dat hij dat doet om ons weer af te leiden. Alexander begint meteen enthousiast te praten over hoe hij de kamer van Diana wil veranderen. Dankbaar leg ik mijn hand op die van Draco. Dit zijn weer even genoeg emoties voor vandaag. Ik luister stil naar Alexander en Draco, terwijl ik terugdenk aan de avond. Joe die kan toveren en mij in vertrouwen nam. Diana die uitbarstte, maar toch bij Alexander komt wonen. Er is weer veel gebeurd. Soms vraag ik me af wanneer het weer rustig wordt in mijn leven. Vermoeid sluit ik mijn ogen en luister naar de stemmen die steeds verder weg lijken te zijn.