Nu we samen zijn

Hoofdstuk 37

Richting de Grote Zaal wordt het steeds drukker. De gangen staan vol met mensen. Ook liggen er mensen op de grond. Mijn hart klopt in mijn keel als ik de gezichten af speur om te zien of ik iemand ken. Mijn grootste angst is dat Ginny daar ligt, al weet ik niet of ze the Room of Requirement is uitgegaan. Of Alexander. Ik heb hem nog zo hard nodig. Er liggen heel wat leerlingen tussen de mensen op de grond. Niet één waar ik goed bevriend mee ben.

Snel loop ik door, hopend op een bekend gezicht. Voor de zoveelste keer in jaren loop ik de Grote Zaal binnen. Het is er een chaos. Mensen rennen langs elkaar heen. Ik zie huilende en bange leerlingen. De altijd zo sfeervolle Zaal is een plek van angst geworden. Er wordt geen aandacht aan mij besteed, als ik door de Zaal loop. Het voelt ook alsof ik hier niet echt ben. Om mij heen hangt een waas. Binnenin voel ik een klein geluk doordat ik Draco weer dichtbij heb. Maar tegelijk voel ik een grote angst voor wat er komen gaat. Ik heb het gevoel dat het gevecht nog lang niet voorbij is.

Plotseling sta ik stil. Een paar meter verder staat Ginny. Haar rode haar hangt warrig over haar schouders. Ze is dus toch uit the Room of Requirement gegaan. En ze leeft nog! Alsof ze voelt dat er iemand naar haar kijkt, draait ze zich naar mij. Onze ogen ontmoeten elkaar. Zelfs vanaf deze afstand kan ik de blik in haar ogen zien. Ze kijken fel, maar ik bespeur ook verdriet. Even lijkt alles om ons heen stil te staan. Ginny trekt haar mond open om iets te zeggen, maar er komt niets uit. Er stromen tranen over haar wangen. Zo snel als ik kan, baan ik me een weg door de mensen heen. Troostend sla ik mijn armen om haar heen. Een paar uur geleden zijn we in een ruzie uit elkaar gegaan. Maar ik voel me helemaal niet boos meer op haar. Het belangrijkste is dat ze nog leeft.

'Waar was je? Ik ben zo ongerust geweest,' zegt ze zacht. 'Ik heb zoveel te vertellen, maar daar is nu de tijd niet voor. We moeten de mensen helpen,' zeg ik, terwijl ik om me heen kijk. Ginny veegt haar wangen droog met de mouw van haar gewaad. 'Voor sommigen heeft het geen zin meer.' Ze wijst op een lichaam een paar meter verderop. Ik sla verschrikt mijn handen voor mijn mond, als ik zie wie het is. Fred Weasley. Het altijd zo vrolijke gezicht van Fred is grauw. Het steekt af met de rode kleur van zijn haar. Naast hem zit George, zijn tweelingbroer, op de grond. Hij ziet er verslagen uit, evenals Arthur Weasley die een paar meter verderop zit. 'Hoe- wat-' Ik probeer een goede vraag te formuleren, maar het lukt niet. 'Bij een ontploffing om het leven gekomen. Percy, Ron, Harry en Hermione waren er ook bij,' fluistert Ginny. Ze doet moeite om haar tranen in te houden. 'Wat erg voor jullie,' fluister ik. Voorzichtig trek ik Ginny weer in een omhelzing.

'We moeten helpen met gewonden verzorgen,' zegt Ginny. Ik sta verbaasd door haar moed, ook al is ze haar broer verloren. Maar ik spreek haar niet tegen, want ik wil maar wat graag anderen helpen. Ze trekt me aan mijn arm mee naar de deur van de Grote Zaal. Twee mannen dragen een jongen naar binnen, hij moet een jaar of 13 zijn. Ze leggen hem op de grond neer en snellen weer weg. Ginny en ik kijken elkaar aan, daarna lopen we vastberaden naar de jongen toe. Hij heeft een wond op zijn voorhoofd, waar zachtjes bloed uit stroomt. Met het bloed stromen er zweet en tranen mee. 'We zullen je helpen,' zeg ik zakelijk. De jongen is niet in staat om iets te zeggen, maar knikt. 'Haal jij een schone doek, dan blijf ik bij hem,' zeg ik tegen Ginny. Ze knikt en staat snel op.

Dan richt ik me tot de jongen. 'Hoe is het gebeurt?' De jongen probeert de woorden te vinden, dus ik wacht geduldig. 'Vast onder brokstukken,' weet hij uit te brengen. Hij wijst naar zijn been, die er raar bij ligt. Ik adem even diep in, om mijn emoties onder controle te krijgen. 'Aan een gebroken been kan ik op dit moment weinig doen. Dat komt later wel goed,' zeg ik. Zijn ogen draaien langzaam weg. 'Nee, blijf bij me,' gil ik. Verwoed denk ik na over een spreuk om te zorgen dat hij minder pijn heeft, maar ik kan niets bedenken.

Het spijt me dat ik twee dagen niets heb geschreven. Ik had het druk, want ... ik heb mijn studie afgerond! Binnenkort mag ik mijn diploma in ontvangst nemen :) Ik probeer snel weer te uploaden! Love, Lynn.