Nu we samen zijn

Hoofdstuk 80

Ik wens dat ik het niet had gezegd. Er is niets van waar. Ik kan niet zonder Draco. Hij is het beste dat me is overkomen. Maar het lukt me niet om mijn woorden terug te nemen. Ik zit vast in mijn eigen gedachten. Huilen lukt niet. Ik sta doodstil tegenover Draco. 'Nou?' Draco doet een stap naar me toe. Op dat moment komt Alexander weer binnen. Hij blijft een seconde staan en kijkt van Draco naar mij. Dan loopt hij op Draco af. 'Ga zitten, dan kan ik je helpen.' Zuchtend gaat Draco zitten, met zijn arm gestrekt op de tafel. Het is doodstil in de keuken als Alexander een slijmerig goedje op de arm van Draco aanbrengt. Draco huilt in stilte. Ik zie de tranen over zijn wangen lopen. Het doet pijn om hem zo te zien, want het is mijn schuld. Ik ben de idioot die in wanhoop leugens verteld.

Ik voel hoe ik wankel, van slaap en emoties. Het lijkt me het verstandigst om naar bed te gaan. Ik kan Draco niet meer zien in deze situatie. Zonder iets te zeggen loop ik de keuken uit, naar boven. Mijn badjas gooi ik op de grond voor ik in bed stap. Het bed is koud. Het voelt nog leger dan toen ik eruit ging. Ook al trek ik de deken hoog op, voel ik rillingen over mijn lijf. Dan overvalt de slaap me.

De zon schijnt fel de kamer in als ik wakker word. Het lijkt al laat in de ochtend. Ik voel zijn aanwezigheid naast me, ook al durf ik niet naar hem te kijken. Hij is er nog. Waarom zou hij er nog zijn? Ik had verwacht dat hij weg zou zijn. Ik ben het toch niet waard om bij te blijven? Als ik mezelf omhoog duw voel ik een steek in mijn hoofd. Kreunend zak ik weer terug in het kussen. Normaal zou ik me tegen Draco aan nestelen en weer in slaap vallen. Nu doe ik dat niet. Het is anders vanochtend.

Aan de beweging naast me merk ik dat Draco wakker is. Ik blijf met mijn rug naar hem toe liggen. Eigenlijk zou ik alles uit moeten leggen, maar ik begrijp mezelf niet eens. Ik houd toch van hem? Waarom voelt het dan zo anders? 'Goeiemorgen,' klinkt het naast me. Ik zeg niets terug. Mijn ochtend is allesbehalve goed. Draco stapt uit bed. In de spiegel zie ik dat hij zich aankleed. Een eenvoudig zwart shirt met daaronder een spijkerbroek. Het staat hem perfect. Om zijn arm zit een wit verband.

Als hij zijn haar fatsoeneert kijkt hij door de spiegel naar mij. Ik staar terug. Zijn ogen staan moe. Het moment lijkt uren te duren. Hij is de eerste die zijn blik afwendt. Ik hoor hem zuchten als hij zich omdraait en de kamer uitloopt. Het doffe geluid van voetstappen op de trap klinkt na in mijn hoofd.

Een uur later gaat de deur open; ik zit in de vensterbank. 'Je kunt niet eeuwig blijven zwijgen,' zegt Alexander. Ik draai me niet naar hem om, maar kijk naar de straat beneden me. Zoals altijd is de straat vol met winkelende mensen. 'Ellie, ik verwonderde me laatst nog over hoe volwassen je was geworden. Nu weet ik dat zo net nog niet.' Alexander klinkt kwaad. Zijn toon bevalt me niet. Alsof hij degene is die mij moet opvoeden.

'Ik zal je iets vertellen over het dichtbij je houden van dierbaren. Draco houdt zielsveel van je. Hij heeft zoveel slechte dingen gelaten, om jou. Hij is bereid alles voor je op te geven. Kijk nou eens hoe jij daarmee omgaat. Je behandelt hem alsof hij een dooddoener is. Alsof hij onschuldige mensen heeft vermoord. Hij heeft de laatste jaren niets anders gewild dan veiligheid, voor zichzelf en jou. Draco hoort niet bij de verkeerde kant, hoor je me? Nu niet en nooit niet. Hij wil het beste voor jou, maar als jij hem blijft beschuldigen voor zijn verleden houdt het op. Er is niets mooiers dan vergeving. Jij zou hem moeten vergeven en moeten kijken naar wie hij nu is: een liefhebbende jongen. Er mogen dan een heleboel treurige en vreselijke dingen in jouw leven zijn gebeurd, maar krijg alsjeblieft geen zelfmedelijden. Je moet praten, om alles te verwerken. Ik weet dat je geen makkelijk leven hebt gehad en dat er een hoop dingen zijn die je anders had gewild. Maar ik weet dat je Draco wel nodig hebt. Wees verstandig en laat die jongen je helpen. Hij kan er wel voor je zijn nu. Dat heb je nodig.'