Nu we samen zijn

Hoofdstuk 88

Ginny staat al op de trap naar onze kamer. 'Kom je mee, El? Even onze bedden testen,' lacht ze. Snel loop ik achter haar aan naar boven. Ook de kamer ligt erbij zoals we het hebben achtergelaten. De lakens op mijn bed nog gekreukt van de laatste keer dat ik erop heb gelegen. Ik druk mijn gezicht in het kussen dat op mijn bed ligt. Het ruikt muf, maar tegelijk doet het me denken aan de onbezorgde tijden in mijn eerste jaren op Hogwarts. De tijd dat mijn moeder nog leefde. Ik wil ernaar terug, maar tegelijk ook niet. Draco was toen nog niet in mijn leven. Hij was er wel, maar ik zag hem niet als de persoon zoals ik hem nu zie. Hij was het verwende, verwaande jongetje van Slytherin. In de toren van Gryffindor kon er geen goed woord voor hem af. Nu ken ik geen liever persoon dan hij. Gek hoe tijden en personen kunnen veranderen.

'Ik heb deze trui zo gemist.' Ginny heeft de kast opengedaan en er een trui uitgehaald. Ze drukt haar gezicht in de trui. Lachend ga ik naast haar staan. In de kast hangt nog veel kleding van mij. Toen we naar the Room of Requirement vluchtten heb ik alleen een extra broek en trui meegenomen. De rest hangt er allemaal nog. Onderhand was ik ook door mijn voorraad bij Alexander in huis heen. 'Onze koffers staan hier toch nog?' Met dat ik het zeg, zit ik al op mijn knieën om onder het bed te kijken. Natuurlijk staan mijn koffers er nog. 'Ik ga wat kleding inpakken om mee te nemen,' zeg ik, terwijl ik een van de koffers onder het bed vandaan sleep. Ginny kijkt even bedenkelijk. 'Dat is wel een handig idee,' zegt ze dan. Zo staan we even later onze kleding op te vouwen. Ondertussen praat Ginny honderduit over de meest uiteenlopende onderwerpen. Ik luister en lach mee. Als zij praat, hoef ik dat even niet te doen. Dan mag ik luisteren en verder niet na te denken.

'De boom!' onderbreek ik Ginny plotseling. Ze kijkt me vragend aan. Heb ik haar niet eerder van de boom verteld? Ik kan het me niet meer herinneren. 'De boom in de tuin van Hogwarts, waar ik Draco altijd ontmoette. De boom waar ik mijn moeder kon voelen,' leg ik uit. 'Is dat de boom waar ik je een keer heb gevonden?' vraagt Ginny. Ik knik. 'Heb ik dat nooit verteld?' Ze schudt haar hoofd. Aan haar ogen kan ik zien dat ze teleurgesteld is. We vertelden elkaar altijd alles. Zuchtend ga ik op mijn bed zitten. 'Het is een heel lang verhaal,' zeg ik. Ze gaat tegenover me op haar eigen bed zitten. 'Ik heb tijd zat,' zegt ze.

'Zullen we erheen gaan?' stelt Ginny na mijn verhaal voor. Ik voel hoe mijn hart sneller gaat kloppen. De vorige keer dat ik er was, was tijdens de strijd. 'Nu?' Ik staar Ginny angstig aan. 'Of wil je er niet met mij heen?' 'Natuurlijk wel,' antwoord ik gelijk. 'Kom op dan,' zegt ze. Ze pakt mijn arm vast en trekt me omhoog. Met lood in mijn schoenen loop ik achter haar de trap af. Mijn moeder was niet meer bij de boom. De vorige keer voelde het kaal en leeg. Ik weet niet of ik die leegte aan kan. Door Ginny's gedrevenheid word ik toch meegenomen. Ik kan ook niet bij Hogwarts geweest zijn, zonder de boom te zien. De boom hoort erbij.

'Waar gaan jullie heen?' Nog voor we het portretgat naar de gang door zijn, houdt de stem van Neville ons tegen. 'We moeten even iets doen,' zegt Ginny vaag. 'Wat dan?' Neville slaat zijn armen over elkaar en kijkt ons verwachtingsvol aan. 'Maakt het uit? We hebben haast,' zeg ik. Ik hoor hoe kattig ik klink, maar ik irriteer me aan hem. Waar bemoeit hij zich mee? Hij trekt een wenkbrauw op. 'Nu kun je niet eens meer normaal doen tegen me?' Ik schud verward mijn hoofd. 'Neville, ik heb niets tegen je. Doe relaxt en laat ons even gaan. We zijn er zo weer,' zeg ik. Iets heeft hem overtuigd, want hij knikt. 'Ga maar.' Ginny en ik kijken elkaar even vragend aan, maar lopen dan snel door.

De gangen zijn verlaten en bijzonder stil zonder alle leerlingen. Delen van de gangen zijn versperd door stukken muur of plafond, maar we vinden telkens weer de weg verder. Zo komen we aan bij de deur naar de tuin. In mijn gedachten zie ik Draco naast de deur staan. De eerste keer dat we hadden afgesproken. Ik glimlach bij de gedachte daaraan. Als ik toen eens wist hoe het tussen ons zou gaan! Ginny duwt de deur open en we lopen naar buiten. In de verte zie ik de boom al staan. Dit keer ziet het er anders uit. Dit keer ben ik niet alleen, maar gaat Ginny mee. Met haar arm door die van mij loop ik met stevige passen naar de boom bij het water.