Nu we samen zijn

Hoofdstuk 10

Terwijl ik terug denk loopt er weer een rilling over mijn rug. De pijn van de Cruciatusvloek is zo intens. Ik kan niet beschrijven hoeveel pijn het doet. Ik wil het niet eens beschrijven. Niemand zou zulke pijn moeten hebben. Gelukkig bleef het bij die ene keer, voor mij dan. Neville bleef opstandig. Het was moedig van hem, maar ergens vond ik hem ook dom. Hij bereikte er zo weinig mee. Natuurlijk wil ik ook iets doen tegen de dooddoeners en de leiding van Snape, maar we kunnen weinig. Zo lang Voldemort regeert is het onmogelijk om iets te beginnen.

Misschien vraag je je af hoe het met de boom is. De boom in de tuin van Hogwarts, waar mijn moeders naam in staat gekerfd. De boom waar ik met Draco kwam. Ik ben er niet meer geweest dit jaar. Heb het wel geprobeerd, maar ik kwam niet ver. Ik was net de deuren uit en stond in de tuin, in de verte zag ik de boom al staan. Op dat moment voelde ik zoveel verdriet. Het ging beter, dacht ik. Maar niets bleek minder waar. Toen ik de boom zag stortte ik neer van verdriet. Mijn benen konden mij en mijn verdriet niet meer dragen. De boom brengt zoveel herinneringen met zich mee. Er was geen betere plek om met Draco af te spreken, maar nu kan ik er niet meer komen. Het doet teveel pijn. Ik moet nieuwe herinneringen maken op Hogwarts, in mijn eentje. Draco zal hier vast nooit meer komen.

Uren heb ik liggen nadenken en schrijven. Alle herinneringen vanaf het moment dat ik Draco kwijtraakte tot nu, zijn voorbij gekomen. Alexander zei dat het goed was om van je af te schrijven, dus dat ben ik gaan doen. Alle bijzondere momenten van de afgelopen maanden heb ik beschreven. Een enkele keer viel er een traan op het boek. De inkt is daarom op sommige plekken uitgelopen. Maar toch voelt het goed om alles op te schrijven. De herinneringen zijn niet alleen meer in mijn hoofd, maar staan ook op papier. Dat zorgt voor een beetje rust.

Voor ik het boek dicht klap blader ik naar de eerste bladzijde. Daar bewaar ik de foto die ik aan het eind van vorig schooljaar van Madam Pomfrey kreeg. Draco in het bed op de ziekenzaal en ik naast het bed. Ook al was de situatie zo naar, betekent de foto zoveel. Het is duidelijk te zien dat we van elkaar houden. Ik weet dat hij nu nog van mij houdt. De ring aan mijn hand herinnert me daar elke keer aan. Ook al is hij niet bij me, hij heeft gezegd dat hij van me zal blijven houden. Daar kan ik op vertrouwen. Die gedachte houdt me ook op de been. Toch wil ik nog steeds niets liever dan hem hier bij me, maar tegelijk vraag ik me af of dat ooit nog kan. Ik heb geen idee of we ooit nog samen kunnen zijn. Die gedachte beangstigt me.

Even ga ik met mijn vinger over de foto heen, daarna sla ik het boekje dicht. Alexander heeft het aan me gegeven. Het is een donkerrood boekje, met een fluwelen kaft. Zorgvuldig leg ik het onder mijn kussen, niemand hoeft te weten wat ik allemaal denk en heb meegemaakt. Misschien laat ik het ooit aan mijn kinderen lezen, gaat er door me heen. Gelijk schuif ik die gedachte ver weg. Ik wil geen kinderen op deze wereld zetten. Niet als we in oorlog leven, dat verdienen ze niet.

'Ellie?' Er klinkt gestommel op de trap en even later zwaait de deur open. Ik zit al recht op bed en kijk nieuwsgierig naar Ginny, die in de deuropening staat. 'Je moet meekomen,' zegt ze. Verbaasd kijk ik haar aan. 'Wat is er?' Ze is duidelijk gestrest. 'Ik leg het straks allemaal uit. Pak je toverstok en gewaad,' zegt ze. Ondertussen loopt ze naar de kast en haalt daar haar gewaad uit. Ik sta op van het bed en volg haar voorbeeld. 'Kom mee,' zegt ze gehaast. Mijn voeten raken de bovenste treden van de trap voor ik me iets bedenk. Het boekje, die kan ik hier niet achterlaten. Ik heb het gevoel dat ik hier niet snel meer terug kom. Snel draai ik me om en ren ik de kamer weer in. 'El?' klinkt het van de trap. 'Eén seconde,' gil ik terug. Ik gris het boekje onder mijn kussen vandaan en stop het in de zak van mijn gewaad. Vervolgens ren ik, achter Ginny aan, de trap af. Het is rustig, aangezien er niet veel leerlingen zijn terug gekomen dit jaar. Die rust went niet. Normaal was het een drukte van belang. Ik loop achter Ginny aan de deur door die naar de gang leidt.

Morgen geen hoofdstuk, want het is natuurlijk Koningsdag. Vanaf nu is het weer in tegenwoordige tijd geschreven! Bedankt voor alle leuke reacties <3 Love, Lynn.