Nu we samen zijn

Hoofdstuk 36

'Wat was dat nou?' Ik kijk Draco vragend aan. 'Wat bedoel je?' Hij kijkt mij op zijn beurt vragend aan. 'Je arm, het teken,' sis ik. Ook al zijn we onzichtbaar, kunnen mensen ons alsnog horen. Diana is ondertussen meegenomen naar de Grote Zaal, neem ik aan. Maar we kunnen niet voorzichtig genoeg zijn! Je weet maar nooit.

'Toen ik terug was in het huis, moest ik op een avond bij Voldemort komen. Hij vroeg me om mijn Teken te laten zien. Het enige dat ik kon laten zien was mijn arm met het litteken. Hij werd natuurlijk woedend en vroeg hoe het kwam. Ik wilde niemand verraden, dus heb mijn mond gehouden. Dat viel natuurlijk ook niet goed bij hem, maar hij deed er weinig aan. Hij wilde geen energie verspillen aan dit soort dingen. Behalve dan dat hij opnieuw het Teken in mijn arm liet zetten. Dit keer deed het nog meer pijn. Het litteken ging kapot en de eerste paar weken was het een vreselijke wond. Het ziet er nu nog steeds niet helemaal goed uit en dat Teken maakt het alleen maar erger.'

Draco is steeds zachter gaan praten. Zijn gezicht is vertrokken van de pijn, alsof hij weer beleeft hoe het was. 'Mag ik het zien?' fluister ik. Ik heb mijn vrije hand zacht op zijn arm gelegd. Draco kijkt me pijnlijk aan. 'Ik schaam me ervoor,' zegt hij. 'Ik heb het al eens eerder gezien,' fluister ik. Langzaam schuift hij de mouw van zijn gewaad omhoog.

Zijn arm is er heftig aan toe. Het Duistere Teken zit precies weer op dezelfde plek als eerst. Nu is er naast de gitzwarte inkt, ook rood te zien. Zijn huid is op verschillende plekken gebarsten. Er zitten kleine littekens rondom en op het Teken. Het ziet er echt niet gezond uit. 'Woow,' zeg ik zacht. Hij schudt zijn hoofd. 'Het heeft heel veel pijn gedaan, maar nu is het alleen nog heel erg lelijk.' Zijn stem klinkt onzeker. Liefdevol aai ik met mijn hand door zijn haren. 'Het maakt niets uit. Als dit allemaal voorbij is, zoeken we Alexander op. Hij heeft vast een middeltje dat het geneest,' zeg ik. Ik probeer positief te klinken, maar mijn onvaste stem heeft me verraden. 'Als dit ooit voorbij gaat,' zegt Draco. Dat zijn ook precies mijn gedachten. 'Het komt goed.' Ik ga op mijn tenen staan, zodat ik hem een kus op zijn wang kan geven. Voorzichtig pakt hij mijn gezicht vast en drukt mijn lippen op die van hem.

Door zijn aanrakingen laat ik de ketting los, zodat ik mijn armen om hem heen kan slaan. Het duurt maar een paar seconde voor hij geschrokken naar achteren stapt. 'Houd je ketting vast, liefje.' Even smelt ik weg bij dat laatste woord, maar ik luister wel naar hem. Ik neem zijn hand weer in de mijne en pak mijn ketting vast.

'Wat doen we nu?' vraagt Draco. 'Ik wil echt nog helpen met de gewonden verzorgen,' zeg ik. 'Ik kan daar echt niet heen,' zegt hij. Ik denk razendsnel na, maar kan niet tot een oplossing komen. 'Ik weet het niet,' zeg ik, terwijl ik mijn schouders ophaal. Draco denkt ook even na.

'Luister, jij gaat de gewonden helpen en de rest van de mensen in de school. Ik blijf hier op je wachten,' zegt Draco. Ik kan aan zijn gezicht zien dat hij het verschrikkelijk vindt om me te laten gaan. De vorige keer dat hij me alleen liet gaan, zagen we elkaar maanden niet. 'Zeker?' vraag ik. Het liefst blijf ik bij hem, maar ik weet dat hij niet mee kan. Het voelt als een plicht voor mij om mijn medestanders te helpen. Draco knikt moedig. 'Ja, je moet gaan. Als ik je niet laat gaan, ga ik me schuldig voelen. Je wilt altijd anderen helpen,' zegt hij. Zijn blik is liefdevol en er gaat een warm gevoel door me heen. 'Blijf je hier wachten?' Ik kijk hem onzeker aan. 'Natuurlijk, ik zal altijd op je wachten,' glimlacht hij. 'Oké, dan ga ik wel.'

Draco neemt voor de zoveelste keer die avond mijn gezicht in zijn handen. 'Ik hou van je, wat er ook gebeurt. Voor altijd.' Zijn ogen zijn waterig als hij zijn lippen op die van mij drukt. 'Ik ook van jou. Je staat aan onze kant, toch?' Ik kan het niet laten om toch om bevestiging te vragen. 'Ja, ik wil niets met hem te maken hebben. Hij is het slechtste dat ooit in de toverwereld heeft bestaan.' 'Ik vertrouw op je. Blijf hier wachten, dan ben ik over een uur weer terug,' zeg ik. 'Ik kijk er naar uit om je weer in mijn armen te hebben,' glimlacht Draco. Na die woorden laat ik hem en de ketting los. Ik draai me om en begin de gang uit te lopen.