Nu we samen zijn

Hoofdstuk 20

POV Draco Malfoy

In de weerspiegeling van het water zie ik mezelf. Mijn grijze ogen zijn leeg. Ellie zei weleens dat ze aan mijn ogen precies kon zien hoe ik me voel. Ook nu is dat het geval. Ik voel me leeg. Er staan lijnen in mijn gezicht van de chronische vermoeidheid. Mijn haar zit warrig, omdat ik al maanden niet de moeite heb genomen om er iets aan te doen. Het is nutteloos. Alles wat ik doe is nutteloos zonder haar.

Ik mis haar. Ze is een deel van mij. Met haar wil ik oud worden.

Ellie. Haar naam klinkt voor de zoveelste keer door mijn hoofd. Ik denk aan haar lieve gezicht, met die sprekende groene ogen. Hoe ze verlegen een pluk haar uit haar ogen wreef als ik haar vertelde dat ik van haar houd. Haar zachte handen, die ze dan voorzichtig in mijn nek legde. Ze was zo kwetsbaar nadat alles van haar af was genomen. Tegelijk heb ik zoveel bewondering voor haar. Ze ging door, wilde strijden voor het goede. Ik weet zeker dat ze daar nu ook mee bezig is. Ook al heb ik haar maanden niet gezien, ik weet dat ze voor de toverwereld strijdt.

Verloren denk ik terug aan die avond dat ik bij haar weggehaald werd. Op de afgesproken tijd was ik op de plek, waar ik haar een paar uur eerder nog had gekust. De plek was niet meer hetzelfde. Om me heen zag ik tovenaars rennen en Verdwijnselen. Er schoten flitsen van spreuken langs mijn oren. In een reflex trok ik mijn toverstok en hurkte ik op de grond. Ik wist dat het mis was, maar mijn gedachten waren bij Ellie. Ik moest en zou haar vinden in alle chaos. Met dat in mijn hoofd begon ik te rennen. Tussen de mensen door, terwijl ik de spreuken probeerde te ontwijken. Het lukte niet. Een spreuk trof me hard, waardoor ik tegen de grond klapte. Een grijnzend gezicht hing boven me. Het gezicht van een dooddoener. Toen hij me herkende werd zijn grijns nog breder. 'Een Malfoy. Prachtig! Als ik jou bij the Dark Lord breng, zal hij blij met me zijn.' Vol van zijn eigen daden pakte hij mijn arm en we Verdwijnselden. Ik kon niets doen, de spreuk had me verward.

We Verschijnselden op de plek die ik ooit mijn thuis heb genoemd. Zo voelde het op dat moment niet en nu nog steeds niet. Voldemort wilde mij niet zien, hij wilde Potter. Altijd sprak hij over Harry Potter. Eerst irriteerde het me, maar toen niet meer. Ik hoefde voor Voldemort niet te vrezen zolang hij bij ons te gast was. Mijn moeder was gelukkiger dan ooit toen ze me zag, maar ze voelde dat er wat mis was. Toen ze haar armen om me heen sloeg, brak ik. Ik was Ellie kwijt. Hetgeen waar ik zo bang voor was, is gebeurt. Ik kon haar niet redden, omdat ik haar alleen had gelaten. Wekenlang heb ik mezelf daarvan beschuldigd, terwijl ik wist dat het niet eerlijk was. Het was niet mijn schuld, maar die van Voldemort. Hij heeft ons uit elkaar gehaald, door zijn verschrikkelijke dooddoeners op het feest af te sturen. Door hem voel ik al maanden een helse pijn in mijn hart. Alsof mijn hart eruit is gerukt en iemand er keihard op heeft gestampt. Elke keer als ik aan haar denk, voel ik de pijn. Ik heb haar nooit de ring kunnen geven, die ik voor haar verjaardag had gekocht. Maar ik hoop dat ze onthoudt dat ik van haar blijf houden, want ik weet dat ze ook van mij houdt.

Voldemort wil Harry Potter. Omdat ik Voldemort haat, heb ik de ultieme kans laten gaan. Harry was door dooddoeners in ons huis gebracht, samen met zijn vrienden Ron Weasley en Hermione Granger. Hoe hij het deed weet ik niet, maar hij had zijn gezicht bijna onherkenbaar gemaakt. Bijna. Ik herkende hem, maar deed alsof hij het niet was. Ik zag de verwarring in zijn ogen toen ik zei dat ik hem niet herkende. Door mij is hij ontsnapt, samen met Ron en Hermione. Het was een kleine overwinning of waarschijnlijk maar een uitstel van executie voor hem. Uiteindelijk krijgt Voldemort hem vast wel. Zo is Voldemort. Maar voor dat moment was ik blij met mezelf. Ik sta niet onder de macht van Voldemort.

Alles wat ik doe is voor haar. Voor Ellie, de liefde van mijn leven. Ooit zal ik haar weer in mijn armen sluiten. Op een dag zullen we weer samen zijn. Aan die gedachte houd ik mij vast, door die gedachte blijf ik op de been. Ik houd zielsveel van haar. Voor altijd.

Ik weet dat jullie een POV van Draco wilde. Dus hier is het, speciaal voor mijn lieve lezers. Ik ben er best trots op :) Ben benieuwd naar jullie reacties! Love, Lynn.